Onvergetelijke pijn

~ 65 ~

Dagenlang heb ik geen oog dicht kunnen doen.

Dagenlang heb ik niks door mijn keel kunnen krijgen.

Dagenlang heb ik mijn mond niet opengetrokken ook al wou ik alleen mijn pijn uitschreeuwen die ik van binnen voelde.

Het enige wat ik voelde was mijn hart, het Brande door mijn lichaam heen.

De tranen bleven langs mijn wangen rollen bij het denken aan hem.

Ik wou dat je me dit nooit had aangedaan, dat ik je nooit had gekend.

Dat ik had omgedraaid wanneer je mijn naam roepte.

En dat ik geen seconde aan je had verspild.

"Kan ik iets voor je doen Sarah? Alsjeblieft praat met me!"

Souhaila kijkt me met tranen in haar ogen aan, we zijn al een week verder en nog steeds weet ze niet wat er aan de hand is.

Hetzelfde geld voor Imaddine.

Yassir heeft ze verteld dat ze het me zelf maar moesten vragen.

Dagenlang wist ik niet wat ik moest doen met mijn leven.

Maar nu, nu weet ik wat me te doen staat.

"Wil je met me mee? Ik wil iemand spreken" krijg ik er met moeite uit.

"Vertel me alsjeblieft eerst waarom je ons negeert? Waarom Yassir niet meer tegen ons praat en elke keer zegt dat hij dit leven haat?"

"Het antwoord is zo simpel. Ik ben bang dat als ik jou vertel wat Safouane heeft gedaan dat ik vervolgens alleen overblijf.. Dat ik jou ook al niet meer hoef te zien. Dat je mij ookal verteld dat je hem kent. Dat hij jou dingen heeft aangedaan. En dat ik niemand meer overhou. Omdat jullie me allemaal zo hard hebben genaaid" wil ik zeggen maar ik hou me in.

"Zeg tegen Yassir dat we naar de stad gaan, ik kleed me om en bel even iemand op" zeg ik alsof ik niks heb gehoord.

"Telefoon?" Ze kijkt me verward aan en dan besef ik dat Yassir mijn telefoon heeft.

"Mag ik jou telefoon lenen?" Ik durf haar niet aan te kijken en kijk dan maar naar de grond.

"Hij ligt op je bureau" hoor ik na een tijdje.

Ik wacht tot ze de deur sluit en loop dan met een kloppend hart naar mijn bureau toe.

Alle herinneringen flitsen voorbij en al snel vullen mijn ogen zich weer met tranen.

"Waarom Safouane.. Waarom heb je dit gedaan.." Fluister ik huilend.

Ik neem plaats op mijn bed en verberg mijn gezicht in mijn handen, de tranen stromen weer langs mijn wangen en het branden lijkt weer erger te worden.

Hoe ik me nu voel, zo heb ik me nog nooit eerder gevoeld.

Ik dacht elke keer dat het niet erger word maar dit klaart echt alles.

"Kom op Sarah.. Je kan dit" hoor ik in mijn hoofd.

Met trillende handen typ ik het nummer van Safouane in.

De telefoon gaat een paar keer over en dan hoor ik zijn stem.

Zijn lieve stem, die stem die mij zo vaak heeft getroost.

Die mij zoveel lieve dingetjes heeft verteld.

Wauw, wat dit doet pijn.

"Hallo?"

Ik wil hem smeken om te zeggen dat hij het niet heeft gedaan.

Dat het iemand anders was maar ik weet dat dat er niet in zit.