Onvergetelijke pijn

~ 32 ~

Mijn lichaam trilt.

Tranen stromen langs mijn wangen.

Ik ben bang, ik ben nog nooit zo bang geweest.

''Wat..Wat..Waar..Wie.. Waarom?''

Ik durf ze niet aan te kijken.

Eentje is van buitenlandse afkomst maar niet Marokkaans.

Ze zijn met ze 2e de andere kijkt de hele tijd weg.

''Laat haar gaan man..'' hoor ik de andere zeggen.

Hij heeft een marokkaans accent.

''Ga je me nog wat vertellen?!'' de jongen duwt mijn hoofd meer tegen de muur.

Ik schreeuw het uit van de pijn en de jongen houd zijn hand voor mijn mond.

Ik schreeuw, harder.

Hij wil me niet los laten.

Ik geef het op en haal rustig adem.

''Nog een keer zo'n schreeuw en het overkomt jou eerder dan je broer'' zegt de jongen en komt heel dichtbij met zijn gezicht.

''Rustig aan!'' zegt de andere jongen en duwt hem aan de kant.

''Luister, we doen je niks. Alleen vragen we je meer informatie te geven over je broer.'' Zegt de andere jongen.

''Ik kan mijn broer toch niet veraden?''zeg ik zachtjes en durf ze niet aan te kijken.

''Stap in die auto'' zegt de andere jongen weer.

''Geef antwoord Sarah, je moet hem niet boos maken'' zegt de andere jongen met het Marokkaanse accent.

''Ik kan jullie niet helpen sorry'' zeg ik zachtjes.

''Echt niet'' herhaal ik.

*PATS*

''GEEF ANTWOORD EH KANKER SLET'' Ik ga met mijn hand naar mijn wang waar ik net een klap heb ontvangen.

Het brand.

De tranen rollen sneller langs mijn wangen.

''Alsjeblieft laat me los, ik kan niks betekenen ik heb een slechte band met mijn broer'' zeg ik en probeer los te komen.

''Angelo, ga in auto zitten man, ik los zelf op'' zegt de jongen met het Marokkaanse accent.

''ALS JOU KANKER BROER DAT KANKER GELD NIET GEEFT SCHIET IK HEM DE KANKER IN''

De jongen genaamd Angelo spuugt op mijn schoenen en loopt dan boos naar de auto.

''Sorry voor dat, ik wil rustig met je praten, je broer is hieraan begonnen. Het is niet te stoppen, Hij heeft dingen gedaan die slecht zijn. Hij moet veeeel geld terug geven meer dan jij kan tellen. Geef ons alles wat je weet dan ben je van ons af''

''Ben ik dan van jullie af? En Yassir?! Die schieten jullie dood!'' huil ik.

''Rustig! niet mij ook boos maken, ik verhef mijn stem ook niet, ewa stil dan'' de jongen kijkt me boos aan.

''Ik kan niks voor je beteken' zeg ik met een trillend lichaam.

De tranen blijven over me wangen rollen.

''Als jij geen antwoord geeft, pakken we andere mensen dat weet je he'' Hij kijkt me dreigend aan

De auto deur gaat open.

''Ik zweer 't als binnen een week dat geld er niet is, gaat jou kanker broer dood, dit is geen spelletje waar je aan begint en niet hoeft af te maken!" schreeuwt Angelo.