Onvergetelijke pijn

~ 60 ~

''Sarah?''

Ik kan mijn ogen nog steeds niet geloven..

Sinds wanneer is mijn vader zo veranderd?!

''Kom.. Kom binnen''

Hij loop wankelend achteruit en grijpt meteen naar zijn hoofd en knijpt tegelijkertijd zijn ogen dicht.

''Papa?'' vraag ik geschrokken en ik grijp hem bij zijn arm.

Het scheelde niet veel of hij lag op de grond denk ik.

Hij kijkt me ongelovig aan.

''Papa?'' herhaalt hij vragend.

Ik knik en loop met hem naar binnen.

Yassir is ook zo respectloos om niet eens te komen helpen, maar ik begrijp het wel..

Hij is echt boos op hem..

''Wat kom je doen? Verdien ik dit wel?''

Hij kijkt me aan met zijn ogen die vol met tranen staan.

Deze blik doet me zoveel pijn..

Ik wil hem vertellen dat ik van hem hou en dat het allemaal goed komt.

Maar keer op keer bij de gedachten aan hem en wat hij heeft gedaan zie ik de verdrietige ogen van mijn moeder.

''Er is geen andere vrouw die jou plek kan innemen'' hoor ik in mijn hoofd mijn vader tegen haar zeggen.

En hoe ze naar hem keek, met een blik..

Die blik die me zoveel pijn doet.

Ik veeg mijn tranen weg en kijk de andere kant op.

Het lukt me niet om hem aan te kijken.

''Je schaamt je he voor mij?''

Alles wat hij tegen me zegt herhaalt zich keer op keer.

''Je moet mijn gevoel ook begrijpen..''

''Jou gevoel begrijpen? Wij.. papa.. hebben geen moeder meer! Wij gaan hier kapot en wat doe jij? Terwijl wij even uit huis zijn omdat het slecht gaat zorg jij ervoor dat we niet eens meer terug willen..''

En ik weet dat die laatste woorden hem pijn deden..

''Je hoeft niet meer terug te komen als je dat niet wilt. Over een paar weekjes word je in sha Allaah 18. Je bent dan officieel volwassen''

Bij de gedachten dat ik mijn vader achterlaat breekt mijn hart.

Het mag niet en het kan niet.

''Ik ga tijdelijk weg, ik kom terug.. ik zal je niet vergeten. Je bent en blijft mijn vader'' zeg ik zachtjes en kus hem op zijn voorhoofd.

''Vergeef me alsjeblieft'' hij kijkt me met tranen in zijn ogen aan.

''Dat is niet aan mij, maar aan Allaah swt. Als hij jou vergeeft wie ben ik dan?'' zeg ik met een trillende stem.

Hij knijpt zijn ogen dicht en de tranen rollen over zijn wangen.

Radeloos? Wat moet ik doen?

Ik loop maar de trap naar boven op en loop mijn kamer in.

Hoeveel herinneringen die ik hier achter heb gelaten.

Ondanks het feit dat deze kamer bordeaux met wit is lijkt hij zwart.

De vele mooie herinneringen hebben plaats genomen voor alle pijnlijke herinneringen.

En dat doet pijn, veel pijn.