Onvergetelijke pijn

~ 3 ~

Na een wandeling van 20 minuten ben ik eindelijk op school aangekomen.

Ik loop de school binnen en zie dat de hele kantine leeg is.

Oh shit.. hier gaan we dan.

Zuchtend loop ik naar de conciërge om me te laat af te melden.

" Sarah! Je tweede keer zie ik, je weet wat dat betekent.. " zei de conciërge glimlachend.

Oke even serieus, soms denk ik echt dat hij me niet mag ofzo.

" Volgende week maandag " zei ik rustig en verliet het kantoortje zonder op een antwoord te wachten.

Ik zit er nu al tegenop om 6 uur mijn bed uit te gaan om half 8 me op school te melden..

Me gedachten zitten nog steeds bij die jongen..

Ik weet precies hoe hij eruit zag..

Mooi kapsel,stekel baardje & hij zag er netjes uit.

En die ogen, wauw. Om in te verdwalen.

Met een zwarte broek en een blauwe Moncler polo maakte hij het helemaal af.

Zijn schoenen vielen me op doordat ik naar de grond keek.

Hij had zwarte schoenen aan, Zanotti's.

Hij is veelste mooi voor mij..

Deze jongen is duidelijk net zo geïnteresseerd in merk als me broer.

Daar ga ik weer, wat boeit het wat hij aanhad?

Hij is en blijft een jongen die sowieso niet te vertrouwen is.

Na al mijn lessen te hebben gehad loop ik weer naar de bushalte toe.

Ik smeek in mijzelf om hem daar niet tegen te komen.

Mijn hart klopt als ik weet niet wat..

Ik zie op afstand dat er geen spoor is van een jongen alleen een paar Marokkaanse meisjes.

Ik groet ze netjes en ga iets verderop staan.

Ik zie een jongen voorbij lopen en schrik me dood, dat is hem!

Nee dat kan toch niet? Ik loop naar voren en kijk goed naar de jongen, pff gelukkig de verkeerde.

Waarom denk ik nog aan hem? Hij is duidelijk net als de rest?

Ik word gek van mezelf.

Eenmaal de bus ingestapt neem ik het plekje vooraan.

Ik stop mijn oordopjes in mijn oren en speel " Thug Mariage " van Rohff af.

Ik dwaal met mijn gedachten af bij mijn moeder.

Steken in me hart.

Waarom ik denk ik altijd, waarom mijn familie?

We hebben nog nooit met z'n allen zo'n grote pijn gevoeld.

We doen niks verkeerd..

Subhan Allaah kijk waar ik aan denk, alles gebeurt met een reden.

We zullen allemaal terug keren.

We waren er kapot van..

De bus stopt en ik moet uitstappen.

Het is inmiddels 4 uur en ga nog even langs de Albert Heijn om te koken.

Sinds mijn moeder is overleden, neem ik al haar taken over.

Alhamdoulillah heb ik een goede opvoeding gehad en heb ik mijn moeder altijd geholpen in het huishouden.

Ik loop de Albert Heijn binnen en pak de spullen die ik nodig heb.

Ik ga vandaag maar voor de lasagne.

Ik reken af en loop naar buiten.

Thuis aangekomen leg ik de boodschappen op het aanrecht en ga naar boven toe om mijn kleren om te ruilen voor een Marokkaanse pyama.

Ik zie dat Yassir nog niet thuis is en laat even een WhatsAppje achter met dat we zometeen gaan eten.

Mijn vader komt om 7 uur thuis van werk dus besluit ik maar om te beginnen met koken.

Ik snij alles, kook alles en leg alles dan in de schaal neer.

Stop het in de oven en zet de kookwekker op 50 minuten.

Ik ga liggen op de bank en doe even mijn ogen dicht.

Stel dat ik een meisje was zoals elke andere meid.

Met een allebei de ouders die zorgden voor hun kinderen..

Met een vriendje, iemand waar je om gaf, bij wie je terecht kon.

Iemand waarvan je weet dat je met die persoon zal trouwen.

Inaya heeft al 3 jaar een relatie met een jongen, ze zijn heel serieus.

Hij heeft mij vaak genoeg een neef of vriend aangesmeert maar ik zal blijven weigeren.

Me moeder waarschuwde mij altijd dat jongens niet te vertrouwen zijn.

Ze zei me altijd " Sarah, de jongens van tegenwoordig spelen met je en dan gaan ze weg! Je hebt geluk als ze het bij spelen laten "

Hierdoor is me broer altijd heel voorzichtig met mij, hij probeert de taak van mijn moeder over te nemen.

Ik voel een traan langs mijn wangen..

O, wat mis ik mijn moeder..

En wat mis ik mezelf, die met iedereen lachte, praatte die normaal at..

Ik ben mezelf kwijt.