Onvergetelijke pijn

~ 49 ~

Langzaam doe ik mijn ogen open.

De kamer is stil en verlaten.

Oohja, ik zit ialleen in een hotel in een andere stad.

Ken je dat? Dat je wakker word en meteen weer verder wilt slapen.

Het was net zo rustig..

Ik voel me niet meer mezelf, even leek alles normaal te zijn.

Maar nadat je allemaal slechte dingen meemaakt achter elkaar heb je geen zin meer om je best te doen om het beter te laten gaan.

''Je leven heeft geen zin meer'' hoor ik elke seconde in mijn gedachten.

Alsof het me aanmoedigd om dood te gaan?

Ik stap onder de douch en na een tijdje droog ik mezelf af.

Mijn haren draai ik in een hoge knot en trek mijn 60-maten te grote Marokkaanse pyama aan.

Weetje hoe lekker het is als je geen strakke kleren draagt.

Gewoon losjes, relax.

Ik maak een glas ne3ne3 (mint thee) en ga achter de tv zitten.

- Niet dat ik er aandacht naar zal kijken, maar om dingen te proberen te vergeten -

Ik zet MTV en hoor alleen steekwoorden die met seks, jongens, meiden & daten te maken hebben.

Dit programma is ook zinloos.

Na een halfuur gevoelloos naar de tv te hebben gestaard zet ik hem uit en loop naar de keuken om mijn glas weg te brengen.

*TRING*

Huh? Het is pas 12 uur en Imaddine en Yassir zouden pas later komen?

''SARAH, IMADDINE HIER!'' schreeuwt Imaddine hard.

Ik hoor hem hard op de deur kloppen.

De deur gaat open en ik zie Imaddine en Yassir staan.

Ik bekijk ze allebei aandachtig en ik zie dat Yassir gebogen naar de grond kijkt.

Dit is niet goed.

''Wat is er?'' vraag ik als ze allebei binnen stappen zonder wat te zeggen.

''WAT IS ER?!'' schreeuw ik als niemand reageerd.

Imaddine loopt naar de bank toe en verbergt zijn gezicht in zijn handen.

Yassir kijkt nog steeds naar de grond.

''Het is niet... genoeg'' zegt hij en ik hoor dat zijn stem breekt.

Even lijk ik een black-out te krijgen.

Alles valt weg.

''Wat?'' vraag ik zachtjes.

Alles draait.

''Ze missen nog 40 barkie'' zegt hij en loopt naar een muur toe.

Hij slaat zijn vuigt er zachtjes tegenaan en legt zijn hoofd tegen de muur aan.

''Geen zin meer, wollah nergens zin meer. Tfoe, kanker zooi'' zegt zij en gaat een paar keer met zijn hoofd heen en weer.

Ik weet niks te zeggen.

Ongelovelijk..

''Hoe..Hoeveel?'' vraag ik

Ik weet het antwoord maar ik hoop dat hij zegt dat het allemaal voorbij is.

''Je hoort toch wat ik zeg? Moet ik het herhalen voor je ook nog?!'' zegt hij en kijkt me recht in me ogen aan.

Zijn ogen zijn vochtig.