Onvergetelijke pijn

~ 50 ~

Ken je dat gevoel.

Je was opgelucht, blij & trots.

Alles was voorbij, al je pijn.

Stuk voor stuk werd je weer de oude, en dan komt alles plotseling.

BAM! recht in gezicht.

Harder dan de klappen die je hebt gehad.

Op een gegeven moment.. Weet je niet meer wat je doet.

''Niet liegen''

''Niet liegen'' herhaal ik en bal mijn vuisten.

Ik voel woede omhoog komen.

Mijn lichaam trilt.

''NIET LIEGEN'' schreeuw ik en loop op Yassir af.

''NIET LIEGEEEEN!'' herhaal ik nog steeds schreeuwen.

Ik wil hem slaan maar het lukt me niet.

Woede, pijn & verraad dat voel ik.

Niks anders.

''Ik wist niet wat ik deed Sarah, ik heb mezelf niet onder controle. Ik probeer jullie te beschermen!''

''Je verraad je eigen vader, de man die voor jou zorgt nu je niemand hebt. Hij blijft in jou geloven. Heeft jou al je geld gegunt ne nu verraad je hem?!''

Ik kijk hem aan en tranen blijven langs mijn wangen rollen.

Niks anders, alleen tranen.

''Zwart hart Yassir, dat is wat je hebt. Ik zou mezelf geen man meer noemen.'' zeg ik en kijk hem vol woede aan.

''Gedraag je! IK BEN HIER AAN HET VECHTEN VOOR JULLIE! Weet jij waar je het over hebt of niet? Ik doe alles voor jullie. Alles Sarah. Ze hadden belooft papa niks aan te doen. Echt Sarah geloof me alsjeblieft man, op een gegeven moment doe je er alles aan om van deze shit af te komen. Je vecht letterlijk voor alles. Voor je geluk, voor je pijn, voor je familie voor je liefde. Maar na een tijdje hou je het toch niet meer vol? Je raakt toch uitgeput? Wees blij dat ik dit heb gedaan en niet mezelf wat aan heb gedaan. Ik had ook kunnen zeggen vermoord mij, verkoop dingen uit me lichaam en laat mijn familie met rust. "

Ik probeer hem te begrijpen maar het lukt me niet.

Ik blijf denken aan mijn vader die hij heeft verraden.

"Je hebt je vader verraden Yassir. Er is daar geen enkel excuus genoeg voor" zeg ik nog steeds met tranen.

"Luister, als jij mij niet gaat begrijpen ga ik hier niet tegen een muur praten. Je begrijpt me of begrijpt me niet. En überhaupt er is geen weg meer terug. Het is al gebeurd."

Machteloos.

"Ik voel me machteloos.. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil jou helpen. Je hebt papa verraden ik kan je dat nooit meer vergeven" zeg ik en veeg mijn tranen weg.

Ik draai om en loop de deur uit naar buiten.

"Ewa kowed zgeffie (opdonderen uit mijn buurt)" Yassir gooit boos de deur achter me dicht.

Hier sta ik dan midden in de gang van het hotel.

Alleen, met een Marokkaans pyama, mijn haren in een hoge knot en een gezicht dat blank is met rode ogen.

Het liefst spring je nu meteen van een flat naar beneden maar je kan het niemand aandoen.

Niemand,zelfs de mensen niet die jou niet mogen.

"Wat doe je hier?" Vraagt Imaddine verward als hij de hoek omloopt.

"Ruzie" zeg ik kortaf.

"Kon je hem niet tegenhouden? Was je erbij? Waarom ben je niet boos!' Schreeuw ik met een trillende stem.