Onvergetelijke pijn

~ 23 ~

Hier zit ik dan, met mijn vader in zijn Mercedes.

Ik heb maar snel een outfit aangetrokken.

Een zwarte skinny jeans en heb een donkerblauw t-shirt met slangeprint in mijn broek gestopt.

Met mijn donkerblauwe Royaums en mijn haren hangen gewoon los.

Ik stop mijn oortjes in mijn oren.

"En er is niemand die weet, wat er in me speelt elke dag. En niemand die geeft om het geen wat me brak. Mijn leven op zijn kop door het geen dat ik zag. Hoe & waarom denk ik nog steeds elke dag.."

Ik knijp mijn ogen stevig dicht en er rolt een traan langs mijn wang.

Vragen waar ik nooit een antwoord op zou kunnen krijgen.

Mijn vader weet dat ik van binnen kapot ga.

Ik weet dat hij dat ook gaat.

Ongelovelijk dat hij nog op zijn benen blijft staan.

Het overlijden van je vrouw, je zoon die vast zit.

Er is ingebroken in je huis.

Je werkt elke dag en ziet je kinderen enkel 4 uurtjes in een dag.

Zou je dan niet kapot gaan?

Kapot gaan van verdriet?  Het leven niet meer zien zitten?

Mijn mobiel springt aan.

Inaya: "Het spijt me voor net, ik was gewoon in schrik van jullie huis. Je had gelijk ik moet me nergens mee bemoeien"

Ik: "Das fijn"

Ik ben er een beetje klaar mee dat ik iedereen altijd zo vergeef.

Mensen spelen met mijn gevoelens, ze maken mij kapot en even later bieden ze hun excuses aan.

Ze denken dat ik geen hart heb, hartenloos.

Mijn leven was perfect, maar wanneer er iets mis gaat.

Lijkt alles mis te gaan.

"Sarah!"

"Oh sorry volume stond hoogst" zeg ik en doe mijn volume zachter.

"Gaat het goed met je?"

Een vraag die we allemaal beantwoorden met iets positiefs.

Specifiek om die persoon die het je vraagt te willen zien lachen.

"Alhamdoulillah"

Ik krijg een brok in mijn keel.

"Het komt goed, overmorgen heeft Yassir rechtzaak, ik heb de beste advocaten ingehuurd voor hem. Dan is hij in sha Allaah weer thuis. We overnachten hier een dagje er is een zwembad, bubbelbad, sauna etc. Even alles vergeten en gewoon even samen zijn. Dat is lang geleden" zegt hij en rijd een parkeerplaats op.

Ik ga mijn tranen echt verbergen.

Hij doet zijn best voor mij.

Ik stap de auto uit en loop achter mijn vader aan.

"Mooi hotel!" Roep ik enthousiast.

Dit hotel is prachtig, het lijkt op een villa.

Alleen 10x groter dan een villa.

"Waar zijn we eigenlijk?"

"In Antwerpen" zegt mijn vader met een Vlaams accent.

"Wacht hier, ik loop naar de balie toe" zegt mijn vader als we het hotel binnen zijn gestapt.