When Two Strangers Meet...

18th Meeting

❝ Red, a color of love
Blue, a color of sadness
Sometimes, the former means war
And miracle is to the latter ❞
- V

➴ ➵ ➶ ➴ ➵ ➶ ❦ ➴ ➵ ➶ ➴ ➵ ➶

Fleur

The day has come and I'm going to meet them once again.

Maaga akong nagising hindi dahil sa rason na excited ako sa pupuntahan mamaya. Pinili ko kasing huwag na bumalik sa tulog nang mawala ang antok ko.

No one in the house disturbed me from my sleep. The reason why my slumber was distracted because of overthinking towards my reunion with Zetty and the others. Paulit-ulit bumabalik sa isipan ko ang mga posibleng mangyari sa pagkikita namin mamaya. Will it be awkward when I'm with them? Will they still treat me okay after what happened from the past few years? What will they say when they meet Flag?

Wait. Speaking of Flag, naalala kong sasama siya sa reunion. He also told me that I shouldn't worry when Zetty and the others saw him.

Bumaba ako sa kusina upang magluto ng umagahan. Even though it's only 5 in the morning, I decided to eat breakfast two hours earlier the time I need to left the house. May pupuntahan pa kasi ako mamaya kaya kumikilos na ako ngayon.

While eating, may dumating sa kusina at napansin niya ang presensiya ko. Before getting a pitcher of water on our fridge, tinitigan niya muna ako para siguraduhing tama ang nakikita niya na ako ang anak niyang kumakain ng almusal sa kusina.

"It's unusual for you to wake up so early. Ngayon na ba ang schedule ng entrance exam mo?" tanong ni Mama sa akin.

"Hindi po. May pupuntahan lang po ako."

As if she's already satisfied on my answer, inalis na niya ang atensyon sa akin at binuksan ang refrigerator para ibalik ang kinuhang pitsel kanina.

Before she left the kitchen, she throw me a frowned look which made me confused.

"Saan ka nga pala pupunta?"

Uminom muna ako ng tubig bago sagutin ang huli niyang tanong.

"D'yan lang po sa bayan."

After that, she left the kitchen without saying anything. Hindi muna ako nagpatuloy sa pagkain matapos ng pag-uusap namin ni Mama kanina.

Hindi ko inaasahang makikita si Mama ngayong umaga. Malimit ay hindi ko na siya naaabutan sa bahay kapag nagigising ako. Maaga kasi siyang umaalis ng bahay kapag may pasok sa trabaho. Ganun rin si Papa. Even though she's still around at this hour, I know that my father has already left our house earlier.

Ewan ko ba sa kanila. Akala mo may competition sa paagahan ng pag-alis ng bahay. Minsan tuloy napapaisip ako kung hindi ba sila napapagod sa ganung sitwasyon. Sobrang aga umalis ng bahay at sobrang late umuwi tuwing gabi. Kailangan ba nila laging nag-oover time sa trabaho? Is it bad for them to minimize their working hours just to be with us? Lalo sa mas bata kong mga kapatid.

Ayoko lang kasi na magaya sila sa akin. A rebellious one. Kung hindi pa malala ang ginagawa kong pag-alis ng bahay tuwing malalim ang gabi, nag-aalala ako na baka mas hindi nakabubuti ang kanilang gawin once na mainis rin sila sa mga magulang kong walang oras sa aming magkakapatid.

Isinantabi ko muna ang mga naisip kanina nang matapos ako sa umagahan. Muli ay umakyat ako sa kwarto upang mag-ayos ng sarili.

When I'm ready, binuksan ko ang pinto ng kwarto at halos mapatalon sa gulat nang makita si Aya.