Korhanlar ||tamamlandı

4. Bölüm

*BERENDEN*

Nasıl ya? Bu nasıl oluyordu? Lan böyle bir şeye imkan var mı? 16 yıl, koskaca 16 yıl!

Ayrıca Ayaz abi... Büyük ihtimalle onlar zaten bu testin sonucunu biliyorlardı. Ve bugün olan test formaliteden yapılmıştı.

Zaten hiç tanımadığın birisi için neden o kadar endişelenesin ki?

Herkesin bakışları o kız ve benim üzerimdeydi. Hiç birinin yüzüne bakmadan odanın kapısına yürüdüm.

"Kızım dur biraz konuşalım." dedi bir kadın. Ama umursamadan çıktım odadan.

Ne bok yiyeceğim? Ne yapacağım lan? Ya böyle bir şey nasıl olur? Nereye gideceğim? O babam olacak adam beni artık bir dakika bile yanında tutmazdı. Peki ben ne yapacağım? Belki o insanlarda beni istemeyecekti.

Hastanenin bahçesine çıktım. Arka tarafa doğru yürüdüm. Şu an yanımda hiç kimseyi istemiyordum.

Arka bahçede tek tük olan banklardan birine oturdum. Ağlamıyordum. Ağlamak benim için zordu. Anca son raddeye geldiğimde akıyordu göz yaşlarım. Elimde olan bir şey değildi. İstesemde ağlayamazdım kolay kolay.

Bacağımı sallamaya başladım. Bende her stres anında olan bir şeydi bu.

Ufak bir hata...

Sadece minicik bir hata benim çocukluğumun katili oldu.

Doğduğum gün yapılan o hata, benim 16 yılımı elimden aldı...

Ne yapacağım? Tamam 16 yılımın güzel geçtiğini veya ailemi sevdiğimi söyleyemem. Ama yine de ben onlara 16 yıl anne- baba dedim. Şimdi kâğıtta yazan bir şey yüzünden başkalarına anne baba demem gerekiyordu.

Gereksiz triplere giremeyecektim. Ama yine de çok kötü bir şeydi bu. Bu durum çok boktandı.

Ayrıca belki o aile bu yaşına kadar getirdikleri kızlarını bırakmayacaklardı. Sonuçta bu onların en büyük hakları. 16 yıl boyunca ona annelik babalık yapıp, çocukları gibi sevdiler. Zaten ondan kolayca vazgeçebiliyorlarsa onların ebeveynlikleri sorgulanmalı bence.

Benimkiler zaten beni bırakmaya dünden razıydı. Onları hesaba katmıyorum bile.

Ne düşünmem, ne hissetmem gerekiyor?

Böyle hayatın taaa-

Her neyse. Ayağa kalktım. Ne yapmam gerekiyor? Derin bir nefes aldım. Nasıl davranmalıyım? İçimden 10'a kadar saydım. Nereye gitmeliyim?

Şu an yapabileceğim en mantıklı şey galiba o odaya geri dönmek. Çünkü büyük ihtimalle, benim ve o kızın hakkında kararlar alınacaktı.

Yavaş adımlarla tekrardan ön tarafa yürüdüm. Ardından da binaya girdim. Az önce çıktığım odanın önüne gelince derin bir nefes aldım ve içeriye girdim.

Cem ve annemler o kızla konuşuyordu. Cemin eli kızın omuzundaydı ve gülüşüyorlardı. Diğerleri ise hepsi kafalarını yere eğmiş, düşünceli görünüyordu.

Beni ilk farkeden o kız oldu. Gülerek Ceme bir şey dedi ve beni gösterdi. Abimde bana bakıp sırıttı.

Ağzına sıçtığımın kezosu!

"Sen hayırdır?" dedim sakin tutmaya çalıştığım sesimle kıza. Lan resmen yüzüme bakarak gülüyordu!

Benim konuşmamla bütün bakışlar bana döndü. Ama umrumda değildi.

"Abime senin gibi bi kızla nasıl bunca sene yaşadığını soruyordum." dedi sırıtarak.

Sakin olmalısın Beren. Sakin ol. Sakin ol. Eğer sinirlenirsen ona istediğini verirsin.