Korhanlar ||tamamlandı

30. Bölüm

Selamkkee

Alın size günaydın süprizi KEKSMEMMSMSMSMSMMD

*BERENDEN*

*3 gün sonra*

Gözlerimde hissettiğim tonlarca ağırlığa rağmen zorlada olsa açtım gözlerimi. Net görebilmek için bir kaç defa kırpıştırdım. Başım fena halde ağrıyordu.

Beyaz hastane ışığı gözüme tecavüz ederken yanan gözlerimi tavandan ayırmaya çalıştım. Ama boynumda boyunluk olduğunu tahmin ettiğim şeyden dolayı bu işlemim başarısız sonuçlandı.

Gözüm yanınca elimi gözüme götürmek istedim ama sol kolumu kaldıramayınca göz ucumla koluma baktım. Harika artık bir alçım var!

Kaza... Daha doğrusu ben de arabaya çarpmadığım için bu sadece 'Berenin Hazin Sonu' adında bi Kanal 7 filmi olurdu...

Sinirle gözümü yumdum. Ne harika. Bir şeyler tam düzeldi diyorum ve daha da kötüsüyle karşılaşıyorum...

"Beren." duyduğum sesle gözlerimi açtım. Odada birisi mi vardı?

"B-buyrun benim." dedim. Sesim büyük ihtimalle uzun süre konuşmadığım için çatallaşmış çıkmıştı.

"Nasıl hissediyorsun?" dedi ses. Daha yakından geliyordu sesi ve ben algılayamıyordum kime ait olduğunu.

"Harikayım." dedim gözlerimi devirmeye çalışarak. Kaza yapmış birisine nasıl hissediyorsun diye sormayanda ne bileyim yani...

Ama o an aklıma abimler geldi.

"Abimler nerde?" dedim hemen. Acaba annemlere haber vermişler miydi?

"Kantindeler onlar." dedi ses. Ama hâlâ kim olduğunu göremiyordum.

"Sen kimsin?" dedim. Acaba sesini mi tanıyamadım diyeceğim ama bizimkilerden birisi olsaydı kesinlikle bilirdim.

Bir süre cevap gelmedi. Merakım iki katına artınca kendimi zorlayıp oturur pozisyona gelmeye çalıştım.

"Hayır hayır haraket etme." deyip yanıma gelip beni yavaşça geriye yatırdı hemen. Geriye çekilince yüzüne baktım.

Ama...

Hayır hayır...

Şaka?

Suratına donmuş bir şekilde bakarken kalbimin yandığını hissettim.

Değişmişti. Ama oydu. Onu tanırdım ve bu oydu...

"Keçi..." dedi ve sustu. Yüzüme dikkatle bakıyordu. Kafamı iki yana salladım.

Birden kahkaha attım. Hemde deli gibi...

"Rüyalarım... Çok gerçekçiler artık." dedim gözümden düşen bir yaşı serumlu elimle silerken.

"Rüya değil." dedi kısık sesiyle. Yere yatağın yanına çömeldi sonra.

Buna inanacak kadar delirmemiştim. Bu imkansızdı. Yoktu artık o.

"Sende bütün Çağrılar gibi gideceksin. Daha fazla durma. Git artık." dedim yüzümü buruşturarak.

Cidden şizofrendim galiba...

"Gitmeyeceğim. Artık hep yanındayım." dedi gözleri dolarken.

Rüyaydı. Belkide komadaydım. Belki ölmüştüm. Belki uyuyordum. Belkide şizofrendim. Ama gerçek değildi. Olamazdı...

İmkansızdı...

"Çağrı... Gerçek değilsin..." dedim titrek sesimle gülerken. Ama bu acı bir gülüştü.