Korhanlar ||tamamlandı

31. Bölüm (×2)

Ay selamkee

Alın size bir günde iki bölüm KSKMWMSMSMSMSMSNS

*BERENDEN*

Başıma giren ani ve keskin ağrıyla yüzümü buruşturdum. Bu neydi şimdi?

Yine ne olmuştu?

Gözlerimi ardarda kırpıştırdım. Etrafta ses vardı ama hiç biri net değildi. Başımda uğulduyordu hepsi.

Görüşüm netleşince odamda olduğumu farkettim. Herkes buradaydı ve bir şeyler söylüyordu ama cidden ne dediklerini anlayamıyordum.

Doğrulmaya çalıştım. Ama anında Yalın abim buna engel oldu. Bir şeyler söyledi ama anlayamadım. Elini ittirip zorla ayağa kalktım.

Konuşmalarını umursamadan savsak adımlarla banyoya girdim ve zorla da olsa kapıyı kitledim. Kapıya vuruyorlardı ama umursamadan kendimi duvarın kenarına attım.

"Gerçek değildi..." diye mırıldandım kendi kendime. Gerçek değildi.

"Gittin." dedim bu defa sesimi biraz yükselterek.

"Yine gittin..." diye bağırdım.

Hayali bile gidiyordu...

Kapıya vuruyorlardı. Aynı zamanda bağırışlarıda geliyordu. Ama sesleri uğultudan fazlası değildi.

Kafamı dizime yasladım ve sağlan olan kolumu dizime sardım. İçimde ki ağırlık ve bıkmışlıkla  hıçkırarak ağlamaya başladım.

Kapıya atılan yumruklar azaldı. Sonra ise tamamen kesildi. Onların sesi kesilince sadece benim hıçkırıklarımın sesi duyulur oldu.

"Beren." dedi birisi yumuşak bir tonda. Galiba Yamaç abimdi. Kapıyı yavaşça tıklattı sonra.

"Abicim lütfen aç kapıyı. Sadece ben varım. Lütfen aç." dedi. Elimle ağzımı kapatıp hıçkırmamı önlemeye çalıştım.

"Lütfen abicim." dedi. Sesi yalvarır gibi geliyordu. Yavaşça ayağa kalktım ve kapının yanına gittim.

Anahtarı oldukça yavaş bir şekilde çevirip kilidi açtım. Kapının kulpunu indirdim. Ufak bir şekilde araladım kapıyı.

Sadece abim vardı...

Kapıyı tamamen açtım bu defa. Gözlerini üstümde gezdirip derin bir nefes aldı. Sonra bakışlarını hâlâ yavaşça akan göz yaşlarıma çevirdi.

Bir şeyler söylemek istiyor gibi bir hali vardı ama bir şey demiyordu. Sadece kızarmış gözleriyle yüzüme bakıyordu.

"Abi..." dedim mırıldanırcasına ve kollarımı karnına doladım. Sesim daha çok yardım et der gibi çıkmıştı.

Benim ağlamam şiddetlenirken abimde kollarını bana sardı. O saçımı okşarken bacaklarım daha fazla dayanamadı ve yere doğru kaydım. Abimde benimle çömeldi. Yerde oturuyorduk artık.

Birbirimize sarılı bir şekilde ben ağladım, o saçımı okşadı...

.
.
.

"Daha iyi misin?" diye sordu abim üstümü örterken. Başımla onayladım.

Üstümü örtme işi bitince yatağa yanıma oturdu ve yüzüme bakmaya başladı.

"Nasıl geldim buraya?" diye sordum ondan önce konuşup. Derin bir nefes verdi.

"Bahçede bayılmışsın. Sesini duymuş güvenlikler. Eve getirdiler seni. Doktor filan geldi. Bedenine fazla yüklendiğini, dinlenmen gerektiğini söyledi." dedi abim.