Korhanlar ||tamamlandı

40. Bölüm

başlasın bakalım 2. yarı veya yeni sezon mu neyse bfwkethowhr

Buraya yazmayı da çok feci özlemişim :')

*YAZGI BERENDEN*

*2 Ay Sonra*

"Peki bundan sonra ne yapmayı düşünüyorsun? İlk geldiğin gün sorduğum soruyu tekrar soracağım. Aklında bir plan var mı?" deyip arkasına yaslanan Safiyeye sırıtarak bakmaya başladım.

Plan? Olmaz mı be gülüm. Yani kocaman bi inek çiftliği açıp, 7/24 onlarla ilgilenmek gibi planlarım vardı.

Abilerimle Marsa yerleşecektik.

Milli Eğitim Bakanı olup okulları kapatacaktım daha ayol.

Hem daha gönlüme göre bir Mö sevgili de bulmalıydım.

Ama eğer bunları ona söylersem her şey yine başa dönerdi.

İlk gün sorduğunda seri bir katile bağlayıp 'beni dövenleri doğrayacağım' demiştim...

"Evet var tabi ki planlarım. Güzel bir üniversite, güzel bir gelecek, mutlu ve sağlıklı bir hayat." dedim şirince gülümseyerek.

Bana inanmadığını belli eden bir bakış attı. İnanmasını beklemiyordum ama denemekten zarar gelmezdi.

"Beren seni 2 aydır tanıyorum ve haftada en az 3 defa görüşüyoruz. Buna inanmamı beklemiyorsundur heralde. Ama neyse." dedi ve ayağa kalktı.

"Aşk olsun Safiyecim. Bu mu bana olan güvenin?" dedim alayla ve bende ayağa kalktım.

"Mö Adamına bir şans vermeyi unutma. O çocuğu bul kesin." demesiyle gözlerimi devirdim.

Cidden buna inanıyor muydu?

"Ya Safiye inekler aşkına biraz mantıklı düşünür müsün? Bir daha nasıl bir araya gelebiliriz ki?" dedim bıkkınca.

2 aydır onunla eninde sonunda yollarımızın keşiceğini söylüyordu. Ama imkansızdı.

Zaten bugün gidiyoruz. Duble imkansız oluyor.

"Bana güven sen. Kendine iyi bak ve ne zaman ihtiyacın olursa beni arayabilirsin. Seninle tanıştığım için mutluyum Mö'cük." dedi gülerek.

Bende gülüp yumruğumu uzattım ve tokuşurduk. "Sende istediğin zaman bana ulaşabilirsin. Mevzu filan olursa direkt bana haber veriyorsun." dedim kapıdan çıkarken.

"Veririm veririm." dedi ve gülme sesi kulağıma doldu. Kapıyı kapatıp, üstümü başımı düzelttim ve binadan çıktım.

Safiye benim 2 aydır düzenli olarak geldiğim bi psikologdu. Yaşanan onca şeyin üstüne annem ve babam bi destek almam gerektiğini düşünmüşlerdi.

Daha çok Safiyenin bana ihtiyacı var gibiydi ama neyse.

Gözlerimi etrafta gezdirdim. Yamaç abim arabaya yaslanmış bir şekilde elindeki telefonla ilgileniyordu. Hemen yanına yürüdüm.

"Safiye ne dedi biliyor musun?" dedim önünde dururken. Kafasını anında kaldırıp bana baktı. "Eğer sinirlenirsen hiç çekinmeden abinleri dövebilirsin dedi." dedim sırıtırken.

"Peki biz sinirlenince ne yapmalıymışız?" dedi kaşlarını havaya kaldırırken.

"Hebele hübele!" deyip hızla arabaya bindim. Arkamdan güldü ve o da şoför koltuğuna oturdu.

"Ayaz aradı daha yeni. Çıkıyormuş onlarda." dedi. Kafamı sallayıp onu onayladım.

"Biz burdan direkt geçeceğiz değil mi?" diye sordum kemerimi takarken.