Geçmişin Hırsızı~Tamamlandı~

🌓4🌗

Satır aralarına yorum yapmayı unutmayın... Unutmayın yorumlarınız yazma isteğimi körüklüyor.

Yatağımda uzanmış tavanı izlemekten başka yapacak bir işim yoktu. İçeri gideyim desem evdekilerin hiçbirini tanımıyorum. Dışarı çıksam mahalleliyi tanımıyorum. Hem Yasemin de pot kırmayayım diye odadan çıkmamamı tembihledi. Ancak benim fazlasıyla canım sıkılıyor.

Aralanan kapının sesini duydum ancak giren kişiyi göremedim. Karanlık çökmüştü ve ben kalkıp lambayı yakmak yerine karanlıkta uzanıyordum.

"Abla Yasemin abla seni çağırıyor. Gençler bahçede toplanıyormuş. " sesten anlaşıldığı üzere gelen kardeşim Sema'ydı. Uzandığım yerden doğrulup kıza cevap vermeden dış kapıya doğru adımladım.

"Nereye kızım?" Oturma odasının önünden geçerken bana seslenen kadınla durmak zorunda kaldım. Meyve yiyen sözde ebeveynlerim durmuş bana bakıyordu.

"Yasemin gelmiş. Gençler toplanıyormuş. " diyip omuz silktim. Amacım izin almak değildi. Sadece durum bilgilendirmesi yapıyordum. Taki bedenimin babası konuşana kadar.

"Git tabi. Ancak çok geç kalma. Aykut'un yanında da dolanmak yok. Laf söz istemiyorum. " sonlara doğru adam kızgınlıkla sesini yükseltti. Ters cevap vermemek için dilimi ısırıp sadece sert bakışlar atmakla yetindim.

Dış kapının önüne gelince Yasemin'e bakmadan kapıyı arkamdan gürültü ile kapattım. İçimdeki asi kıza engel olamıyorum, suç benim değil.

"Ne yapıyorsun? Amacın teyzemleri şüphelendirmek herhalde. Aşkın hayatta bu şekilde fevri davranmaz. " nefesimi seslice saldım. Oturup nutuk dinleyecek değilim. Aniden elini bana doğru uzattı. Kaşlarım havada bana uzattığı eline baktım.

"Şey biz tanışmadık. Yani gerçek seninle. " duymayı beklediğim şey kesinlikle bu değildi.  Elimi ona uzatmak yerine yürümeye başladım. Halbuki nereye gideceğimi bile bilmiyorum.

"Ordan gitmeyeceğiz. Bu tarafa gel. " gittiğim yolu gerisin geri gelip Yasemin'e yetiştim. Kaçamak bakışlarım yanımdaki kızı buldu. Zorlada olsa benimle arkadaş olmak istiyordu. Bense ilk dakikada onu terslemiş oldum.

"Nefes. Yani adım Nefes. " gözlerini iri iri açıp heyecanla bana baktı.

"Harika bir ismin var. Birde bana bak Yasemin. " aniden yüzü asıldı. Çok çabuk duygu değiştirmesine sadece şaşkınlıkla baktım.

"Senin isminde güzel. " yeniden gülümsemesi bu kadar basitti sanırım. Koluma girip daha hızlı yürümemi sağladı.

"Ah, bak oradalar. " gözlerim bahçede oturan gençlere kaydı. Millet gruplaşmış herkes kendine seçtiği masaya oturmuştu. Tanıdığım kimse yoktu. Gerçi Aykut ve Pusat kardeşleri unutmamak lazım.

Beni peşinden sürüklemesine izin verdim. Taki bizi fark eden Aykut'un, gevşekçe gülüş atıp oturduğu yerden ayaklana kadar.

"Senin için yer tutmuştum. " oturduğu sandalyesini işaret etti. Bütün gözlerin odak noktası olmak hoşuma gitmedi.

"Gerek yok. Ben kendime yer bulurum. " yanından geçecekken koluma dolanan parmaklarla ani bir refleksle bileğine parmaklarımı dolayıp kendimden ayırdım ve kolunu kendi sırtına yapıştırdım. Sokakta babasız büyümek çokta kolay değil.

Gelen gülme sesiyle gözlerim sandalyede oturan açık kahve gözlere kaydı. Gülüşünü durdurmaya çalışan adam oldukça tatlı gelmişti gözüme. Nemrut suratından daha iyi en azından.

"Aşkın bırak beni. Kolumu kırdın. " ortamın büyüsünden kurtulup Aykut'un kolunu saldım. Kolunu kendine çeken çocuk bana ters bir bakış attı. "Bu ne asilik kızım? İnsan sevdiğine böyle mi davranır?" Başlayacağım şimdi sana da sevdiğine de. Gözlerim masanın üstündeki tesbihe kaydı. Bedenimin abisinin yani Adem'in bana verdiği tesbihti. Pusat birde utanmadan onu kullanıyordu.