It Girl

Chapter 14

KARL'S POV.

She loves me. Really? Hindi man lang niya ako pinatapos sa sasabihin ko. Bakit ba bigla nalang siyang nagmamadali umalis?

"Ahyee! Wait–"

Come on! Faster Karl. I need to stop her. Ahyee please don't go.

Pero, sobrang nagmamadali siya. Nakasakay na siya sa motor niya. She's crying. Damn! Don't cry you little girl! I hate it when you cry.

"Ahyee!! Saglit lang!"

She's going to start the engine now. Please Ahyee just wait.

"Ahyee!! No! Ahyee wait–"

"What the?! Ahyee!!!"

Sobrang bilis ng mga nangyari kanina. This is shit now.

"Come on, come on Jerome answer the phone." Tinatawagan ko si Jerome, hindi ko na alam gagawin ko.

"Yes hello?"

"Jerome, si Ahyee nandito sa hospital."

"What?! What happened?!"

"I can explain later Jerome." tinext ko agad sa kanya kung saan hospital kami naroroon.

Umiiyak ako ngayon. Bakla man tignan ng iba pero for me tunay na lalaki ang mga umiiyak. Why? Because I'm strong enough to cry because I'm scared. Natatakot akong mawala si Ahyee saakin.

This is my fault. Bakit ba kasi hinayaan ko siyang makaalis agad.

"Karl?!"

"Tita, Jerome."

"Where's Ahyee? Where's my daughter?!"

"Karl nasaan kapatid ko?"nagpa-panic na silang dalawa tulad ko.

"Tita, bro I'm sorry.."

"Excuse me where's the family of Ms. Rodriguez?"

"I'm her mother."

"Mrs. Your daughter is now undergoing on a coma. Buti nalang naka helmet siya. Pero ang skull niya ino-observe parin namin kung talagang may fracture."

"What? Oh my god! Karl! Tell us what happened?!"

"Tita.."

Halos nanginginig ang boses ko nang sagutin ko ang Mama ni Ahyee.

"Tita, Kanina magkasama kami ni Ahyee. Pero nagkaroon po kami ng misunderstanding.. nagmamadali siyang umalis. Tapos po nung nakasakay na siya ng motor at palabas na ng campus, hihilera na siya sa high way ng biglang nawalan siya ng control at bumaliktad na po yung motor niya."

"Misunderstanding?! Tell me nag away ba kayo?! Oh my god, I can't believe this."

Umiiyak kaming lahat. I tell the whole story to Tita and Jerome. Thank God, they give me a chance to explain and tell everything.

Oo, umiiyak kami. Ganun namin kamahal si Ahyee. After ilang oras nagpuntahan din yung mga ibang kaibigan ni Ahyee. Si Joey lang kilala ko. Maraming pumunta sakanya. Lahat nag aalala.

Ganun kabuting tao si Ahyee sa lahat. Kahit sobrang kulit at suplada minsan, maraming nagmamahal sakanya. Hindi ko pa pinapasok si Ahyee sa room niya. Maybe later pag wala nang ibang tao.

"Bro."

"Jerome, I'm really sorry hindi ko naingatan si Ahyee kanina."

"Karl, I know walang may kasalanan. It's an accident at walang may gusto."

"Pero bro I can't take this. I don't want to see her lying in that bed and knowing that she's on a coma."

"Jerome." lumabas si Tita at lumapit sa amin.

"Yes ma? Come on let's go home you're tired."

"No anak, kelangan ko bantayan kapatid mo."

"Tita, ako po. Ako po babantayan ko po si Ahyee."

"No need Karl, it's late now, go home."

"No Tita I can handle this. Just please let me Tita."

"Ma, Karl's right come on let me take you home. Magpahinga ka muna Mama at bukas babalik tayo dito."

"S–sige."

"Don't worry Tita. Thank you.. for trusting me." kahit na ako ang may kasalanan kung bakit nandito si Ahyee ngayon.

"Thank you Karl."

"Sige bro, uuwi muna kami ni Mama. Bukas ng umaga pupunta kami agad dito para ikaw naman makapagpahinga."

"Sige bro, ingat. Tita ingat."

Hindi ko na naihatid man lang sila Jerome at Tita Mia sa labas ng hospital. Kelangan ko na samahan si Ahyee sa room niya.

Pagpasok ko, nanlambot mga tuhod ko. May konting galos siya sa katawan, at hindi ko mapigilan magalit sa sarili ko. Ako dapat ang nandito. Sana ako nalang.