MONTGOMERY 7 : Free Fall

Ikadalawampung Tugtog

Bitaw

Dahan-dahan, isang hakbang sa isa pang hakbang, pinanood ko ang mga paa naming sabay nag lalakad sa tabi ng dalampasigan. Beyond words, this island is beautiful as is, simple lamang ito, puti ang buhangin at malinaw na malinaw ang tubig. Pero wala ng gaganda pa sa tanawin ko...

Ako at siya...

Kaming dalawa, hindi ko akalain na hahantong ako sa ganito...

Hihilingin na sana ganito nalang palagi.

We finished our breakfast and we decided to walk along the shore. Tahimik lamang ang paligid, ang mga dahon na mahinang nag hahampasan lamang ang tanging naririnig sa buong paligid, pero sa kabila ng katahimikan ay ang ilang beses din niyang mataman na pag tingin sa akin.

I can sense his eyes from my side. Like it was trying to decipher something from me, like he was weighing his fear and curiosity at the same time, afraid to ask but curious.

Alam kong nag tataka siya dahil ako rin naman ay gulong-gulo pa sa mga nararamdaman ko biglaan. Hindi ko alam kailan nag simula, bakit o paano, pero basta ang alam ko lang, masaya ako ngayon na kasama ko siya.

"Zabel..." he uttered using his deep soothing voice.

I bit my lower lip and welcomed his eyes. Nilingon ko siya at kita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata.

"Is something wrong, hmm?" He carefully asked.

Tila umangat ang puso ko at marahang lumipad dahil sa kanyang tinig.

My... m-my Clyde Matthew... my Montgomery... always careful... basta pag dating sa akin.

Marahan akong umiling at bumaba ang tingin ko sa kamay niya. Kumirot ang puso ko. I feel like the gap and holes inside my heart are getting filled for each second that ticks. Mga ala-ala namin simula noong una ko siyang nakilala, noong mga panahon na ang mga mata ko ay nakatingin sa ibang tao, noong mga panahon na magugulat nalang ako at darating siya sa gitna ng pag-iyak ko.

He was that person to me...

He was the one who was one call away, at kahit hindi tawagan, lilitaw pa rin na para bang responsibilidad niyang i-ahon ako tuwing nalulunod ako sa lahat ng sakit na naramdaman ko noon.

Bumalik noong kaming dalawa nalang, noong panahon na inaabot ko ang mga pangarap ko, noong mga panahon na natututo ako mag-isa, noong mga panahon na akala ko mag-isa ako sa ibang lugar...

But never was alone,

Because he was there all along.

"Are you okay?"

"What happened?"

That person who will always worry...

"Lia, I am sorry"

"I just want to say sorry..."

That person who will say sorry, kahit na wala naman siyang ginawa kung hindi ang damayan ako...

"Cheer up, Lia!"

"Hey, you got this okay?"

That person who will make me endure...

Napabuga ako ng hangin sa sari-saring emosyon na nagdaan sa akin. Pumaibabaw ang boses niya sa isip ko, bumalik lahat lahat simula sa una, lumitaw ang mga ngiti at lungkot na pinagsamahan naming dalawa. Hindi ko alam paano ko iisa-isahin lahat ng nararamdaman ko, parang sumabog lang lahat.

At one moment, I was sure of what I was feeling,

Pero ngayon ay hindi na.

I was so used to a feeling before...