ŞAH MAT [tamamlandı.]

10.BÖLÜM

"İşte anasının kızı," Annem, beni görür görmez güçlü bir ıslık çalıp beğeniyle süzdüğünde kıkırdadım. Uzun, derin yırtmaçlı tek tarafı uzun kollu tek tarafı askılı model siyah bir elbise giymiştim.

"Senin kadar olamayız be, Yeliz Sultan."

"Eh yani tabi bir Yeliz edemezsin." Gülümseyerek yanağına bir öpücük kondurduğumda başını başıma yasladı.

"Bu gece hastanede olacağım, nöbetim var. Fazla geç kalma."

Kendimi geriye çekip başımı salladım ağır ağır. "Kalmam."

"Arkadaşın nerede kaldı? Geç kalmıyor musunuz?"Dudaklarımı büzerek kolumdaki saate baktım.

"Saat 8'e geliyor, gelir birazdan." Kurduğum cümleden sonra saniyeler içinde kapı zili çaldığında kaşlarımı kaldırdım. "Bak, tam zamanında geldi." Koşturur adımlarla kapıya ilerleyip, kapıyı açtım. Karşımdaki kişi Esma değil, Barış'tı.

"Aşkın," dedi yüzüme bakıp. Dudaklarımı aralayıp cevap verecekken annemin sesi doldu kulaklarıma.

"Aşkın, kim geldi? Arkadaşın mı?"

"Şey, ben komşunuzum efendim, bu apartmandayım." Barış, bana fırsat vermeden kibarca cevapladı. "Aşkın'ın da sınıf arkadaşıyım."

"Ah, öyle mi?" Annem de kapıya doğru ilerledi. "Ben Yeliz, Aşkın'ın annesi. Senden hiç bahsetmedi."

"Fırsat bulamadım." dedim kısaca omuz silkip.

"Zaten yeni yeni kaynaşıyoruz efendim." dedi Barış da.

Annem, gülümseyerek "Memnun oldum Barış, bana Yeliz Abla diyebilirsin."

Barış'ın da gülümsediğini gördüm. "Peki, Yeliz Abla. İzninle Aşkınla konuşmam gereken bir konu var, konuşabilir miyiz?"

"Tabi ki, bana sormana hiç gerek yok. Zaten ben de çıkıyorum şimdi," Annem masanın üzerine koyduğu çantasını omzuna takıp ayakkabılarını giyerek kapının dışına çıktı.

"Görüşürüz kızım. İyi eğlenceler. Dikkat et."

"Sağol anne, iyi nöbetler sana da."

"Görüşürüz Barış," Barış da karşılık verdiğinde annem ağır ağır indi merdivenlerden.

"Ne konuşacağız?" dedim Barış'a bakarak. "Sorun ne?"