Ruling The Last Section (Season 2- COMPLETED)

Kabanata 137

Kabanata 137:
Prepare

Nabalot kami ng katahimikan pagkatapos niyang magsalita. I can only hear the thrumming sounds of my heartbeat. Nangangatog ang tuhod ko dahil sa panghihina. I am still running out of breathe. Sapo ko ang dibdib at bukod sa malakas na tahip ng puso ko, ramdam ko rin ang pagtaas baba noon.

I look at my wrist and my gaze landed on the bracelet he gave me. Bumaba ang kamay ko mula sa dibdib roon. I hold the bracelet and somehow I feel better. Iyong mabigat kong paghinga ay dahan dahan na kumakalma. The anxious feeling in my body is suddenly fading, when I remember the moment he gave me this bracelet.

Nag-init ang mga mata ko. Narinig ko siyang humugot ng malalim na hininga mula sa likod ng pinto.

Kahit hindi ako nagsalita tungkol sa sitwasyon namin ngayon parang naiintindihan niya na agad kung bakit ko ito ginagawa. I am guilty for being like this!

He accept me with whole hands inside his mansion. Hinayaan ako doon at walang pagkakataon na hindi ako pinabayaan. Tapos dito sa condo, hindi ko siya papasukin?

Natatakot lang naman ako na kapag pinapasok ko siya rito, kontrolin na naman ako noong anxiety at takot ko. Ayokong makita niya ako sa ganoong ekspresyon at kilos. Mas lalong ayokong tabuyin siya at sigawan kapag hindi ko na nakayanan ang anxiety ko.

Nakahilig ako sa likod ng pinto at hawak pa rin iyong bracelet. Nabibingi na ako sa katahimikan naming dalawa nang umungot ng bahagya ang pinto nang gumalaw siya. Napatalon ako bigla roon.

"Kumain ka na ba?" tanong niya sa sa mahinang tinig pero sapat lang para marinig ko. Tutal sobrang tahimik naman ng paligid. Bigla akong napatingin sa tiyan. Kanina nagugutom ako pero ngayon nakalimutan ko na iyon dahil sa presensiya niya.

"H-Hindi pa. Magluluto na rin sana." sagot ko sa mahinang tinig.

"I already have a hunch about that. Sa pagmamadali ko hindi na ako nakapagdala ng pagkain. I will call for a delivery here." umiling ako kahit hindi niya nakikita.

"H-Hindi na. Magluluto na lang ako."

"No, mapapagod ka lang lalo. Magpapadeliver na lang ako rito." hindi na ako nakaimik roon dahil alam ko namang malabo na ako ang mananalo kung magpupumilit pa ako.

"O-Okay."

Our conversation sounds dejavu. Para bang nangyari na rin ito sa amin noon. Iyong mga pagkakataon na magkasama rin kaming dalawa at nagpapadeliver ng pagkain. Ang kaibahan lang sa sitwasyon noon sa ngayon, magkamasa nga kami pero hindi naman malapit at nagkikita. 

"Alright, I will call now for a delivery." he said and I didn't speak anymore and just let him.

Ilang minutong tahimik muli kami dahil nagpapadeliver siya. Hindi naman awkward ang katahimikan. It was even peaceful. I am not trembling anymore. My body is relaxed now and my breath is steady.

"The delivery will be here after a few minutes." he said and I nodded even he can't see me.

"Okay." maikli kong sagot.

"How are you? Nahihirapan ka pa rin bang huminga? Should I retrieved a steps? Lalayo pa ba ako? Ayos lang ba na ganito ang lapit ko." marahan niyang tanong sa akin at mabagal ang pagbibigkas na para bang ayaw akong biglain sa mabilis niyang pagsasalita.

Umawang pa ang labi ko sa narinig mula sa kanya. Naririnig niya ba ang mabigat kong paghinga? Napaayos tuloy ako ng tayo dahil sa sinabi niya.

"S-Sorry if I c-can't open the do----" I said but he immediately cut my sentence.

"Ayos lang. If you're not comfortable that I'm inside your condo, then I am fine with it. Ayos lang ako rito sa labas." marahan niya muling sinabi. My heart pounded again. Not because of anxiety and nervous, but because of the surprise on his words.