𝙵𝚛𝚒𝚎𝚗𝚍𝚜𝚑𝚒𝚙 𝚘𝚛 𝙻𝚘𝚟𝚎

Here comes... Superman?

Saph's POV

Umiiyak ako habang tumatakbo ngayon. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. 

Umuulan pa... basang basa na talaga ako.

Nagpatuloy lang ako sa pagtakbo at ewan ko kung saan na ako napadpad. 

'Kamusta na kaya siya? Nababasa pa rin ba siya ng ulan? Umiiyak pa ba siya? Sana naman hindi siya magkakasakit.'

Oo. Hanggang ngayon siya pa din ang iniisip ko. Mahal ko eh. 

Pero kailangan eh. Kailangan ko siyang pakawalan. For my bestfriend, for him, for everyone and for me... but bakit ang sakit? Ganito ba talaga ang pagpaparaya? Bakit ang sakit sakit?

When will our time match? When will that right time happen? And where will that right place be found? Bakit hindi kami mapunta sa lugar na iyon at hindi din kami matiming sa oras na iyon? 

Mali ba talaga na kami ang para sa isa't isa? Mali ba ang magmahal? O hindi lang talaga kami destined for each other?

Masakit kasi eh. Masakit kasi nilalayo ko yung ano yung magpapasaya sakin. Masakit kasi lagi nalang akong nasasaktan dahil sa pag-ibig, parang gusto kong maging heartless dahil sa mga nangyayari sakin.

I thought love defines happiness. What happened to my situation? Happiness? B*llsh*t! Hindi ako masaya! Ni isa hindi ako naging masaya! At kahit kailan hinding hindi ako magiging masaya! 

I thank that it rained kasi kung hindi makikita ng mga tao dito na umiiyak ako na parang tanga! At suot ko pa din ang damit ko kanina! 

What a birthday present ano? Full of pain!

*BEEP* *BEEP* *BEEP*

Napatingin ako sa harapan ko. May nakita akong ilaw na sobrang nakakasilaw. But I dont care kung ano iyon at nagpatuloy lang sa paglalakad.

I dont care about the world right now. Its full of sh*ts! I hate myself for being a misfortune lady! 

Hindi ko na kaya pang mabuhay! Gusto ko ng mamata----

*BEEP!!!*  *BOOGSH*

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAH!"

*BOOOGSH* *BLAAAG*

I opened my eyes, and I felt a slow motion moment.

Hindi ko na alam kung ano ang nagyari...

Sobrang bilis.

I try to see and realize what's happening...

And then I saw...

A truck driving away from us...

And what's shocking the most is the one who hugged me right now...

Max...

"Okay ka lang ba?! Ano?! May masakit ba?!" Nag- aalalang tanong niya sakin habang hinahawakan ang pisnge ko at chineck niya ang katawan ko kung may galos ba.

Hindi din ako nakapagsalita agad dahil nasa state of shock pa din ako.

And then I saw his arms...

Its wounded.

Ang laki ng sugat niya.

"M-Max... M-May... May s-sugat k-ka!" Sabi ko sabay tingin sa kanya.

Umiwas naman siya ng tingin sakin kasi tinignan niya ang kanyang sugat.

"Wala lang ito para sakin Saph." Sabi niya. Bigla naman niya akong tinitigan sa mata sabay sabing, "Kahit ilang sugat pa ang aabutin ko, kahit mamatay pa ako, ililigtas pa rin kita kahit anong mangyari."