"Sen..." dedi. Sesi tonlarca acının kefareti gibi omuzlarıma düştü. "Sen bu şehre hiç gelmemeliydin! "
-
Wattpad'da 'Yolculuk İstanbul' adlı ilk ve tek kitaptır!
Bu bir veda mı, bilmiyorum. Ama benim için Yolculuk İstanbul özellikle hiçbir zaman bir veda olmayacak. En kötü günlerimdeki sırdaşım, arkadaşım olacak. Çok duyguluyum, çoook:)
Bölüme başlamadan sizi yormayacağım. bölüm sonunda biraz açıklamam olacak. umarım okursunuz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen satır aralarımızı boş bırakmayalım. uzun zaman sonra bütün yorumlarınızı tek tek okumaya ihtiyacım var. Şenlendirin ya da yardırın, seçim sizin.
o zaman bu bölüm son kez benim gibi veda edemeyenlere gelsin.
KEYİFLİ OKUMALAR...
|YOLCULUK İSTANBUL|-FİNAL
Bir oyunun içinden geldiğim sahnenin güzelliğine mest olmuş bir vaziyette bakarken gözlerim dikkat kesildiğim aynadan ayrılmıyordu. Yüzümde gördüğüm mutluluk ve heyecanın tarifi imkânsızdı fakat muazzamlığı karşısında saygı duyardım. Kendimi iyi değil, çok iyi hissediyordum. Yaşamak nasıl bir şeyse öyle hissediyordum. Hayatımın yirmi yıl öncesinin yorgunluğu kadar mutlu hissediyordum. Her aynaya baktığımda hissettiğim yorgunluğun bine bölünmüş parçalarının her aynaya baktığımda azaldığını, içimde kurtulamayacağımı sandığım kasvetin aydınlandığını hissediyordum.
Gülümsedim. Yeni uyanmıştım. Aynaya bakarken normal şartlarda telaş yapmam gerekirdi çünkü bugün benim düğünüm vardı. Lakin telaşın aksine hissettiğim mutluluk şu anda bütün duygularımın üstünü örtebilecek güçteydi. Biliyordum, artık geçmişteki gibi derin düşüncelerle ya da ağlayarak uyumayacaktım. Kendi kendime cevabını bilmediğim sorularla kafayı yiyecek duruma gelip yine boğazımda daima hissettiğim yumruyla yaşamayacaktım.
Elbette aklıma geleceklerdi fakat çok kolay unutacaktım.
Aklıma geleceklerdi, Baran'a bakıp unutacaktım.
Bunu yapacaktım. Hem kendim için hem de onun için.
Derin bir nefes verdiğimde banyonun aynasına bakmaya son verip musluğu açarak elimi yüzümü yıkadım. Sabah saat sekiz sularında olmalıydı. Hazırlanmaya başlamam gerekiyordu, öğlen saatlerinde tamamen hazır olduğumda önce çekim için Baran'la gidecek ardından düğün salonuna geçecektik. Dudaklarımı titrek bir nefes alarak ısırdığımda içimdeki heyecanın büyüdüğünü, hatta içime sığmadığını hissediyordum.
Ellerimi ve yüzümü asılı olan havlu yardımıyla kuruttuktan sonra banyodan çıktığımda bulunduğum odaya gülümseyerek baktım. Burası bizim evimizdi, Baran'ın bizim için yaptırdığı evdi. Önceki evde son olaya rağmen benim içinde onun içinde çok kıymetliydi fakat burasının daha da anlam kazanacağını her adımında her ikimizin sesinin çıkacağını biliyordum. Baran çoktan uyanmış, kısa bir telefon görüşmesi yapmak için salona inmişti.
