"Sen..." dedi. Sesi tonlarca acının kefareti gibi omuzlarıma düştü. "Sen bu şehre hiç gelmemeliydin! "
-
Wattpad'da 'Yolculuk İstanbul' adlı ilk ve tek kitaptır!
(satır arası yorum yapmayı unutmayın canlarım...)❤❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|YOLCULUK İSTANBUL|-23
Hırs, öfke ve nefret...
Üç duygunun esiri olmuş, soğuk duvarları olan issiz, izbe bir zindandaydım. Boğazıma kadar geldiklerini ve bütün vücuduma etkisini göstermiş bir zehir gibi kanıma karıştığını hissediyordum. Soğuk parmaklıklara yaslandığımda çığlık atıyorum ancak öfke ağzımı kapatıyor. Debeleniyorum, nefret bedenimi bir mıh gibi yerine çakıyor. Düşünüyorum, her şeye rağmen güzel ve olanaksız bir şekilde iyi düşünüyorum ancak hırs bütün zihnime kumpas kuruyor ve beni kıvrak bir şekilde alt ediyor, bütün bedenime hükmünü sürdürüyordu.
Bir yangın görüyorum, cayır cayır yanan, düşündükçe daha fazla harmanlanan bir yangın bu. Her bir çırpınışımda kurtulmak ister gibi elimi uzatıyorum fakat çıkamadan ayağıma çoktan bir çelmenin takılmış olduğunu görüyor ve yeniden yangının içinde buluyorum kendimi. Dayanamıyorum, çaresizlik ruhumda etkisini göstermiş çoktan hastalıklı bir yapı gibi ayakta durmasını zorlaştırıyordu ve duygularımın gazabına uğrağı bir anda, bir köşede esir alınmıştı.
Halbuki benim etli bedenimin, etsiz ve henüz varlığı görülmemiş ruhuma ihtiyacı vardı.
Bağırıyorum, duymuyor... Boğazlarımın yırtıldığını hissediyorum o ise beni takmıyor omuzlarını yılların hazımsızlığıyla iyice düşürerek bitkince oturuyor.
Fakat bu sefer olmayacaktı!
Benim yangınıma sevdiklerimi dahil etmeyeceklerdi...
Elimdeki sıkmaktan büzülmüş fotoğrafa hala titreyerek bakarken, göz yaşlarım habersizce donuk gözlerimden akıyordu. Kendimi bu denli şaşkın ve bu denli çaresiz, en son ne zaman hissetmiştim bilmiyordum ancak önümde iki yolun olduğunu ve her iki yolunda çıkmaz sokak olduğunu görüyordum. Yanımda bir hareketlilik hissedince elimdeki fotoğrafı hızla iyice ellerimin arasında büzüştürerek küçük hale getirdim. Gözlerimi tekrar Merve'ye çevirirken içimde ki nefretin bulaşmış olduğu bakışlarım onun ağlayan yüzüyle çaresiz avuçlarını açan bir çocuk kadar masumlaşmıştı. Kafamı yana doğru eğerek ona yalvararak baktım.
