Yirmi dakika daha yol gittiğimizde, arabası bizim sokağa girdi. E yuh, kız burada mı oturuyordu ? Arabasını park edip, indi. Üstünü başını düzeltti, boş bir çabaydı dağınık hali bile insanın içini titretiyordu.
Hızını alamayıp, bizim apartmana girdiğinde arkasından gidemediğim için Canan'ı aradım.
"Yavuz bizim apartmana girdi. Kapının deliğinden bir bak nereye gittiğine." Nefes almadan konuştum.
"Ahu, zil çalıyor. Buraya gelmiş." Kız bizim evde yaşasa bilmez miydik ? "Sen sesini çıkarma sakın." Susup, dinledim.
"Yavuz, hoşgeldin. Geçsene." Canan'ın sesi biraz tavırlıydı.
"Merhaba Canan, Ahu müsait mi ?" Böyle süslenip, bana mı gelmişti yani ?
"Evde değil." Birkaç saniye ses gelmedi.
"Nerede, yani çok sürer mi gelmesi ?" İnip, eve koşmamak için zor tutuyordum kendimi.
"Biriyle buluşacaktı, ne zaman geleceğini bilmiyorum. Acil miydi ?" Çakaldı bu kız.
"Kimle ?" Haberin yok ama seninle. Sesi oldukça sertti.
"Sonra kendisine sorarsın. Önemliyse arayalım."
"Hayır, sonra gelirim ben. İyi akşamlar."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bulutların İçinde
HumorOdaya bu sefer kapıyı çalarak girdim ama bir işe yaramadı. Gördüğüm manzara, yine beni intihara sürükleyecek türdendi. Canan, Mehmet Bey'in saçına yapışmış, Mehmet Bey , Canan'ın belinden çekiştirirken " bırak beni " diye bağırıyor. Yavuz Be...
