Merhabalar!!!
Yeni bölüme hoşgeldiniz!
İyi okumalar canım okurlarım..🕳
Hayal'den...
"Tebrik ederim, hamilesiniz.."
Bu cümle kaç saattir kafamda yankılanıp duruyordu. Kulaklarımı çınlatıyor, kalbimi hızlandırıyordu..
Hamileydim...
Bu şüphesiz hayatımın en güzel anıydı o an.
O cümleyi duyduktan sonra hastaneden nasıl çıktığımızı, arabaya nasıl bindiğimizi, eve nasıl geldiğimizi hatırlamıyordum.
Ama şu an yatağmızda yan yana oturduğumuzu biliyordum.
Yüzümüzdeki gülümsemelerle tek kelime etmeden bakışıyorduk.
Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum.
Konuşmaya başladığında, beni nasıl bir durumdan kurtardığını bilmiyordu...
"Bir bebeğimiz olacak.."
Gülümsemem büyüdü.
"Evet."
Birden gülümsemesi gölgelendi. Bana döndü.
"Buradan gidiyoruz! Hemen yarın!"
Ağzımı açtığımda elini ağzıma kapattı.
"Senin bu konuda söz hakkın yok. Gidiyoruz!"
Kaşlarımı çattım ve elini ağzımdan çektim.
"Ne saçmalıyorsun? Ne demek senin söz hakkın yok?"
Şu an gözlerinde nereden geldiğini bilmediğim bir öfke vardı, ama bana sakin sakin cevap veriyordu.
"Önceki hamileliğinde neler olduğunu hatırlatmama gerek yok sanırım!"
Şaşkınlıkla nefes aldım.
Hüzünlü bir şekilde gülümsedi ve parmak uçlarıyla yanağımı okşadı.
"Hayal, canım karım, birtanem... Bak anlıyorum, ablana kondurmak istemiyorsun. Ama senin ablan hasta. Bende senin kadar üzülüyorum, ama gerçek bu. Hastalığının boyutunun sende farkındasın. Sana ve bebeğimize tekrar birşey yapmayacağının garantisi yok. Ben seni bir kere koruyamadım. Bir daha olmasına izin vermem. Anlıyor musun? Vermem! O yüzden yarın buradan gidiyoruz. Herkesten, herşeyden uzağa.. Ve, en önemlisi kimseye söylemeyeceğiz nerede olduğumuzu. Bebeğimiz doğana, belki de büyüyene kadar buraya dönemeyeceğiz!"
Söylediklerinin doğruluğunun, acısının ve öfkesinin altında kaldım.
"Ama, ablam hastaneye yatacak.."
Sinirle başını salladı.
"En son da Amerika'da olduğunu sanıyorduk değil mi? Orada olması hiçbir şeyi değiştirmez! Buradan gidiyoruz! Hamile olduğunu da kimse bilmeyecek. Sonra söyleriz belki."
Kabul etmekten başka çarem yoktu...
"Tamam.."
Birden bana sarıldı. Hasretle.. Saçlarımı okşarken kulağıma fısıldadı.
"Çok mutlu olacağız. Göreceksin aşkım. Sen, ben, bebeğimiz... Artık tam bir aile olacağız.."
Küçük bir gülümseme gelip yerleşti dudaklarıma.
"Evet, aşkım.."
Ertesi gün...
Bütün gece söylediklerini düşünmüştüm. Sanırım haklıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALP KAPILARI
Teen Fiction"Her kalbin iki kapısı olduğunu okumuştum bir keresinde. Hiç olur mu öyle şey demiştim. Halbuki herşey, kalbimin kapılarının ona açıldığını anlamamla başlamıştı. Ama herşey, çok daha korkunç bitecekti, hissedebiliyorum..." H... •ÖZET• İstanbul'un...
