Merhaba!
Bu sefer daha çabuk yazayım dedim!
İyi okumalar! 🧡
Yiğit'ten...
Telefonu elime alıp Hayali bugün belki ellinci defa aradım. Ama kapalıydı.
Ulaşamıyordum ona..
Burada böyle daha fazla duramayacaktım. Evimize gitmeye karar verdim.
Otelden çıkıp eve varana kadar kafamda bin bir türlü senaryo kurmuştum ama hiçbiri, karşılaşacağım manzara kadar korkunç değildi.
Eve geldiğimde Hayalin arabası kapının önündeydi. Evde olmalıydı.
Kapıya geldim. Ceketimin cebinde anahtarları ararken kapının aralık olduğunu fark ettim.
Fark etmemle eve fırtına gibi dalmam bir oldu. Kapı neden aralıktı? Yoksa hırsız mı girmişti?
Hayale birşey yapmış mıydı?
Kocaman evin tüm odalarında Hayali aramam yaklaşık üç dakikamı aldı. Ama o üç dakika, bu evin duvarlarını üstüme yıkmıştı.
Hayal yoktu!
Elime telefonumu alıp panikle annesini aradım.
"A-alo Meyra Hanım? Hayal orada mı?"
"Yiğit? Hayal burada değil. Birşey mi oldu?"
"Bakın lütfen sakin olun. Ben eve geldiğimde kapı aralıktı ve Hayal yoktu."
"Ne diyorsun Yiğit! N-nerede kızım? Kızım nerede!"
Telefonun öbür ucundan bağrışmalar gelirken telefon kapandı.
Allah'ım, Hayal neredeydi?
Nihal! Nihali aramalıydım hemen..
Telefonu kulağıma koyduğum an, ulaşılamıyor sesiyle karşılaştım.
İkisine de ulaşamıyordum.
Nihalin kaldığı otelin adını Hayalden öğrenmiştim. Oteli aramaya karar verdim.
"Alo?"
"Buyurun..."
Direkt konuya girdim.
"Merhaba ben Nihal Manal'ın akrabasıyım. Kendisine ulaşamadım. Siz ulaşabilir misiniz acaba, lütfen?"
"Efendim, Nihal Hanım kaç haftadır otele gelmiyor. En son babası ile kız kardeşi buradaydı, biz, onlarla ülkesine döndüğünü tahmin ediyorduk..."
Telefonu sinirle adamın yüzüne kapattım. Korkmaya başlamıştım. Bu işte bir iş vardı. Hem Hayal, hem Nihal kayıptı yani, öyle mi?
Kesin başlarına birşey gelmişti. Ama ne..?
Hayal'den...
O gördüğüm, gerçekten bir çakı mıydı?
Heyecanla yerimde sallanmaya başladım. Ona ulaşmam gerekiyordu.
Pek uzakta değildi ama yakında da sayılmazdı.
Ses yaparsam gelebilirlerdi. Çok dikkatli olmalıydım. Saat gece yarısını geçmiş olmalıydı.
Allah bilir nerede ne yapıyorlardır şimdi?
Ayaklarım yere basıyordu ama bağlılardı. Belki ses yapmadan küçük adımlarla gidebilirdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALP KAPILARI
Teen Fiction"Her kalbin iki kapısı olduğunu okumuştum bir keresinde. Hiç olur mu öyle şey demiştim. Halbuki herşey, kalbimin kapılarının ona açıldığını anlamamla başlamıştı. Ama herşey, çok daha korkunç bitecekti, hissedebiliyorum..." H... •ÖZET• İstanbul'un...
