Operation NIGHTFALL (completed)

Chapter 10

Operation NIGHTFALL

Written by Angelo

Chapter 10

Briana's POV

2 years ago

All i can remember is that I'm in the hospital.

Everything is blank! Wala akong ibang na iisip kundi ang masakit sa kanang bahagi ng aking noo. I can hear everything but i can't open my eyes. Kahit pilit kong gumalaw pero hindi pumapayag ang aking katawan.

And the worst part is....I can't remember what happened to me.

Alam kong nilipat ako sa isang kwarto dahil sa ingay ng mga machine. All i can hear is the beeping sound all around me. Mediyo nanunuyo ang lalamunan ko dahil sa tubong naka salpak sa bibig ko. Kusang may hangin na pumapasok sa aking ilong, at kahit hindi ako humi-hinga ay may tumutulong sa akin para gawin 'yon.

Later on..i realize that I was in a bad shape.

I don't know how long i was here. Bawat taong pumapasok sa kwarto ay may kung ano-ano nalang ang pinaggagawa sa akin. May hinahawakan ako sa paa at kamay, may parang tinutusok sila sa aking talampakan. Hindi ko alam kung para saan 'yon pero nararamdaman ko! Pero kahit nararamdaman ko ay hindi ko pa rin nagagalaw ang paa ko.

Lumipas ang mga araw, parang bumabalik na ang lakas ng aking katawan. I still can't lift a finger, but my consciousness is working properly. There are some people talking inside the room. Familiar voices pero hindi ko alam kung sino-sino sila. May umiiyak at may humahaplos sa noo at buhok ko. May humahalik sa kamay ko, sa pisngi, at may pilit na gumigising sa akin.

Doon ko na pilit ginalaw ang aking katawan. I tried as hard as i could but still....no progress.

Pero...

Sa lahat ng mga boses na naririnig ko..may isang boses ang siyang nangingibabaw sa lahat. A voice of a man, a serious but gentle voice. A voice that melted my heart instantly. Kalat-kalat ang kaniyang sinasabi at pa ulit-ulit ko itong naririnig.

"Magkikita ulit Tayo.."

"Uuwi ka sa inyo!"

"Take this, so that you will always remember me.."

Ito ang mga naririnig ko. Akala ko kasama rin siya sa mga tao sa kwarto. Pa ulit-ulit ko itong naririnig habang lumalakas ang kaniyang boses. My heart was pounding so fast! Feeling ko kasi kasama kolang siya at parang magkaharap lang kami. Ilang sandali pa ay naramdaman ko nalang that my hands flinched.

And then..

Bigla nalang dumilat ang mga mata ko!

"NOOO!!! NOOOOOOOO!!!!" buong lakas kong sigaw kahit hindi ko naman alam kung bakit ko sinigaw 'yon.

I'm so confused, hingal na hingal ako at natataranta. Ilang sandali pa ay may nag madaling lumapit sa akin at umupo siya sa gilid ko.

It was my mom....

"Briana!! Thank God nagising ka na!" Umiiyak niyang saad habang niyayakap ako.

I don't know what I'm feeling right now, pero hindi siya ang inaasahan kong sasalubong sa akin. Somehow it was that man's voice that I want!