AŞK ŞARABI|+18|

02-Yardım

Ahu

Gecenin ürpertici sessizliğinin başladığı saatlere gelmiştik.

Eğer İstanbul'da yaşıyorsanız aslında bu sessizlik pek de mümkün değildi.

Özellikle çok kalabalık bir semtte oturuyorsanız. Fakat herkesin biraz da olsa inzivaya çekildiği saatler elbette vardı.

"Ben senin gibi değilim"

Zihnimde milyonuncu kez tekrarlanan cümle canımı yakıyordu.

O an çekip gitmek istedim. Ona hesap sormak istedim.

Yapamadım.

Bu hayattaki en kötü şeylerden biri kesinlikle mecburiyettir.

Ben burada kalmaya mecburdum. Sanki bir ucubeymişim gibi herkes benden kaçıyordu.

Kimseyle yakın bir arkadaşlık kuramıyordum. Daha da kötü kısmı bu kadar ucuz bir yer daha bulamazdım.

Hira sanki beni stres topu gibi kullanıyordu.

Kendi ucuzluğunu başkalarını ezikleyerek gidermeye çalışıyor da olabilir.

Gözlerimden akan yaşlar kulaklarıma gelince kıkırdadım.

Sahi ben hiç mutlu olamayacak mıyım?

Güneş yavaş yavaş doğuyordu. Onun gücüne hayran kaldım.

Sola dönüp dizlerimi kendime çektim. Cenin pozisyonunda gözlerimi kapattım.

Yan daireden yine sesler geliyordu.
Neredeyse her gün kavga ediyorlardı.

Annem ve babam sağ olsun aşka olan inancım zaten yoktu. Bir de evlilikleri berbat giden bina sakinleriyle iyice iğrenç bir şeymiş gibi düşünüyordum.

Ne kadar düşündüm bilmiyorum. Belki de biraz uyumuş bile olabilirdim. Alarmım çalıyordu.

Ayaklarımı sarkıtıp soğuk parkeye bastım.

İçim titredi.

Ayağa kalkıp yürüyecek halim olmasa bile bunu yapmak zorundaydım.

Üzerimdeki pijamayı değiştirmeden odadan çıktım.

Hira koltuğun üzerinde uyuyakalmıştı.

Gözlerinin altları ve burnunun ucu gece çok ağladığını gösteriyordu.

Onun bana yaptığı gibi yaptım ve umursamadım.

Telefonuma bakınca herhengi bir bildirim gelmediğini gördüm. Asla şaşırmadım. O kadar alıştığım bir şeydi bunu yaklaşık birkaç saniye düşünmüştüm.

Bugün maaş günümdü. İçim mutlulukla doldu.

Çocuk gibi koşup zıplamak istiyordum fakat 21 yaşındayım.

Belki çocuk olacak zamanım olmadığı içindir bu içimdeki garip duygular.

Küçücük yaşta omzuma yüklenen yüklerin ağırlığıdır belki de beni böyle yapan.

Babam bizi terk edip gitmişti. Açıkcası şu an nerede olduğunu bilmiyordum. Nerede olduğunu bırak yaşayıp yaşamadığını bile bilmiyordum.

Annem , babam terk edince dedemin yanına yerleşmişti. Maddi olarak durumları kötü değildi.

Sadece bana özel.