AŞK ŞARABI|+18|

05- Başlangıç

Ahu

Bazı anlar vardır durup durup zihninde canlandırdığın , sende hep aynı hisleri bırakan anlar. Ya buruk bir tebessüm ya içten bir gülümseme ya da derin bir nefes.

Hızla aldığım nefesler bile yetmemiş başım dönüyordu. Geldiğim gibi aynı sessizlikle sanki koşar adım terk ettim.

Gözümün önünden Hira ve Azat gitmiyordu. Başım döndü. Sanırım ayakta kalabilmek benim için büyük bir mucize olacaktı.

Yavaşça kapıyı örttüm. Ellerim ve ayaklarım tir tir titriyordu.

Koşarak binanın önüne geldim. Midem aşırı derece bulanıyor , zihnim kararıyordu. Kendimi zor zahmet kaldırımın üzerine bıraktım.

Şimdi ne yapacaktım. Bir işim yoktu. Okulumun başlamasına çok az kalmıştı. Bende bulunan para ile en fazla 2 ay geçinebilirdim.
En önemlisi ise Hira'dan bıkmıştım. Beni her fırsatta aşağılmaya çalışmasından bıkmıştım.

Ve yukarıda gördüklerim..

Yeniden midem bulandı.

Burada daha fazla kalmamak adına yavaşça doğruldum. Adımlarım titrek ve güçsüzdü. Yine de durmadım.

Bu zamana kadar hep bir yol üzerinde gitmek istemiştim. İlerlemek ve daima düşmemek.

Eğer düşersem bir daha ayağa kalkamamaktan korkuyordum.

Şimdi ilk defa bu tabulardan kurtulma vaktiydi.

Yürürken bir yandan Merih'in verdiği telefon numarasını tuşladım.

Ben hala yaptığım şeyin doğru olup olmadığını zihnimin bir köşesinde sorgularken telefon açılmıştı.

Bu kadar hızlı beklemiyordum.

"Ahu"

Birkaç gün öncesine kadar hiçbir anlam ifade etmese de şimdi en çok duyduğum ses tonlarından biriydi.

"Benim"

Kısık olsa da titrememişti. En azından bu da büyük bir başarı öyle değil mi?

Aslında sorgulamam gereken şey benim olduğumu nereden anladığı olmalıydı.

Öncelikle iş görüşmesini halletmek istedim.

"Seni dinliyorum"

Sesi yeniden kulağıma dolduğunda güçlükle yutkundum.

Tam konuşmaya başlayacakken arkadan gelen silah sesleri susması sağlamıştı.

Kalbim korkuyla küt küt atarken kendimde konuşma cesaretini sonunda bulabildim.

"İyi misin? Bir sorun mu var?"

Arkadan kısık seslerle konuşmalar geliyordu. Ya da konuşanlar uzakta olduğu içik ben öyle duyuyor olabilirdim.

"İyiyim. Televizyon açık kalmış"

Asla inanmadım. Hatta telefonu yüzüne kapatıp buradan uzaklaşmak istiyordum.
Fakat gün sonunda o eve tekrar dönüp oraya muhtaç kalacağımı bilmek göğsümü sıkıştırdı.

"Ben teklifini kabul ediyorum ama bir şartla"

"Kabul"

Aniden verdiği cevap karşısında bir müddet kalakaldım. Zaten zorlanıyorum bir de beni şoka sokuyordu.