AŞK ŞARABI|+18|

32- Bekleyiş

Ahu

Merih'in istekli dudakları sanki günlerdir aradığına kavuşmuş gibiydi. Sıcak nefesi nabzımı her saniye daha da arttırıyordu.

Şaşkınlığım ve korkum iyice birbirine girmiş neye tepki vereceğimi kestiremiyordum.

Hızla Merih'i itip kendimden uzaklaştırdım. Uzaklaşmaktan kastım yalnızca dudaklarımızın ayrılmasıydı. Çünkü elleri hâlâ belimdeydi ve beni sımsıkı tutuyordu. Dudaklarımın üzerinde hâlâ sıcaklığını hissedebiliyordum.

Pes etmeyip göğsüne vurmaya ve çırpınmaya devam ettim.

O ise hiçbir şey yapmadan durmamı bekliyordu. Gözlerini bile kapatmıştı. Dakikalarca süren kurtulmaya çalışmam duraklayınca Merih alnını alnıma yaslamış kendini bana iyice yakınlaştırmıştı. Bu kadar yakın olmamız bana iyi gelmiyordu.

"Seçme şansım yoktu"

Acı çeker gibi kurduğu cümle kalbimi delik deşik etti. Kendimi tam hazır hissetmesem de bu konuşma bugün hatta şu an da olmak zorundaydı. Aramızda kaç tane daha yalan vardı. Hepsini biraz sonra doğruları ile öğrenecektim.

"Sana ne yaptığımı anlattıktan sonra vereceğin tepkiyi kestiremedim. O kızın yanında da kalmana gönlüm razı gelmedi. Zaten bana çok geç geldin bir daha kaybetmek istemedim."

Onu anlamamı istiyor gibi tane tane konuşuyordu.

"Seni çok seviyorum ilk göz göze geldiğimiz andan beri"

Bende.

Seni hastanede gördüğüm ilk andan beri aklımdasın.

Belimdeki eli sırtımı okşarken dökülen göz yaşlarımı silmedim. O bu kadar yakınımdayken sakin ve mantıklı düşünemiyordum.

"Bırak beni"

Hissettiğim bu değildi ama şu anlık istediğim buydu.

"Bırakmam , bırakamam seni"

Hareket etmeme dahî izin vermeyecek şekilde tutması işleri zorlaştırıyordu.

"Ela benim kardeşim değil kuzenim"

Tek seferde kurduğu cümle benim uzunca bir süre şaşırmama neden olmuştu.

Aralarındaki ilişki o kadar güzeldi ve onlara o kadar özeniyordumki bunu duymak beni epey şaşırtmıştı.

"Ailesini kaybettikten sonra benim yanıma geldi. O da benim kardeşim bu söylediğim yalan değildi."

Üst üste öğrendiğim şeylerden sonra her an şak diye düşüp bayılabilirdim. Biraz önceki tedirginliğimi az da olsa atlatmış hissediyordum. En azından ellerim titremiyordu.

Merih'in öpmesi işe yaramış.

"Bir kardeşim var Berlin de"

Daha birinin şokunu atlatamadan başka bir şey öğreniyordum. Tepki vermeye bile vaktim kalmıyordu.

"Ne?"

Sonunda bir tepki verecek gücü bulabilmiştim.

"25 yaşında ismi Alaz"

Bir süre sessiz kalıp olanları sindirmeye çalıştım. Demek ki yukarıda fotoğrafta gördüğüm çocuk oydu.

"Ela ailesini kaybettiğinde gerçekten psikolojik destek aldı o raporların hiçbiri sahte değil. Kullandığı ilaçlarda önceden kullandığı ilaçlardı. Ara ara terapiye hâlâ gidiyordu bunların hiçbiri yalan değil."