AŞK ŞARABI|+18|

22-Yüzleşme

Ahu

Dedem ile kısa süren konuşmamız her zamanki gibi duygusuz yine de diğerlerinden farklıydı. Az da olsa aramızda bir yakınlık hissetmiştim.

Allah korusun.

"Ahu?"

Merih biraz önce öpüşemediğimizin sinirini atlatmış endişeli halde yanımda bekliyordu.

"Bak bana güzelim "

Kafamı kaldırmadan Merih'in göğsüne sindim. Bu zorunluluktan nefret ediyordum. Tabiki de annemi görmek istiyordum. Fakat oraya uzun zamandır gitmediğim için neler yaşayacağım hakkında şüphelerim bolca mevcuttu. Bundan önceki ziyaretlerim pek iç açıcı geçmemiş çoğunda kaçar gibi evden uzaklaşmıştım.

"Ahu'm"

Kalbimin teklemesine sebep olan sahiplik ekiyle daha da sarıldım.

"Güzelim korkutmasana beni"

Ona olan yakınlığım zaten heyecanlı hissettirirken , nefesini tenimde hissetmek kalp ritmimi bozuyordu.

Sabah ne güzel başlamıştı. Onun kokusuyla uyanmış , benim için kahvaltı hazırlamasını seyretmiştim.

"Annem yeniden hastaneye kaldırılmış"

Aramızın iyi olmadığını tahmin etmek zor değildi. Merih'e bunu anlatmasam da birkaç kez annem ile telefonda tartışırken bizi duymuştu. Hakkımda pekçok şey bildiğini hep dile getiriyor bunu saklamıyordu.

Parmakları saçlarımın arasında dolanıyordu.

"Tamam güzelim kahvaltımızı yapalım , gideriz"

Bir adım kadar uzaklaşmıştım.

"Sende mi geleceksin?"

Yanımda olmasını istemediğimden değil, annemlerin ne saçmalayacağını bilmediğimden soruyordum.

Beni yavaşça yeniden kollarının arasına almıştı.

"Kendini bu kadar kasma güzelim , rahatsız olsuğun bir şey olunca evimize döneceğiz. Annenin yanında kalmak istersen beni eve gizlice sokmak zorundasın"

Gülerek kafamı yüzünü görebileceğim kadar kaldırdım.

"Pencereden girersin artık"

Kasvetli havanın yerine onunla olduğumuz anları tercih ederdim. Özellikle de şu an.

"Sen yanımda olacaksın girerim tabi"

Aklımın bir köşesinde hâlâ annem duruyordu. Merih bunu zaten fark etmişti. Beni bu kadar tanımasını seviyordum. Kendimi açıklamak zorunda hissetmiyordum.

Hazırladığı krep ve omleti masaya yerleştiriyordu. Ona yardım etmeme asla izin vermemiş kahvaltılıkları bile kendi yerleştirmişti.

Benim ise aklıma ara ara annem geliyor sonra Merih'i yalnızca eşofman ile görünce dengem şaşıyordu.

Neyseki bu döngüyü Merih'in üzerine giydiği tişört son vermişti. Sessiz geçen kahvaltımız bir o kadar da kısaydı.

Annemi merak ediyordum ve bunun için kendime çok kızıyordum.

.
.
.

Uzun zamandır gelmediğim dışı beyaz ve mavili annemin evindeydim. Zaman zaman teyzelerimin de ziyaretine geldiği en çok da dedemin burada kaldığı o eve bir ben sığamamıştım.