Maria is een jong Marokkaans meisje met een traumatisch verleden dat studeert voor psychologe..
ze werkt als verpleegkundige om haar studie te bekostigen....
Ze ontmoet dan de vlotte Fikri....
Ze vallen stiekem als een blok voor elkaar....
ze ver...
We waren al 48 uur verder en de gezondheidstoestand van Fikri was nog niet verbeterd. Maar elhamdoelihah ook geen verslechtering. Hij was nog steeds in levensgevaar maar ik wilde de hoop niet opgeven.
Zolang hij nog ademt, is er hoop en hoop gaf mij moed.
Niemand is nog iets komen vragen of heeft gebeld. Het is net of hij aan zijn lot is overgelaten.
IK begon ook te twijfelen of hij überhaupt een familie heeft. Het kan toch niet zo zijn dat je moeder en je zussen geen aangifte van vermissing doen na drie dagen. Het klopt gewoon niet. Ik kon dit gewoon niet begrijpen.
En zijn vrienden? Niemand die echt aangifte doet of gewoon ziekenhuizen belt. Ik snapte het gewoon niet.
Alle scenario's gingen door mijn hoofd. Ik probeerde positief te blijven ne dat alles een verklaring heeft. Maar het voelde heel slecht. Dit klopte gewoon niet. Hij moet gewoon wakker worden.
Ik moest vandaag werken bij het GGz en de dag ging vrij vlot. Ik liep meer eigenlijk mee met de collega's. Ik had wat afspraken met de twee psychiaters staan.
Ik ben zelf geen arts en mag dus ook medicijnen voorschrijven. Ik ben ook gewoon een basispsycholoog. Mijn functie is diagnosticeren, begeleiden van mensen met psychische problemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook behoorlijk angstig ben of ik het in de praktijk kan waarmaken.
Ik ga wel ingezet worden op jongvolwassenen.
De regiebehandelaar Liesbeth zal ik wekelijks een gesprek mee voeren. Ze kende Frederique en ze zei dat Frederique goed over mij te spreken was.
In de avond had ik een afspraak met Esmae. Ik ben eerst een rompertje voor haar gaan kopen. Met als tekst: ik ben dit jaar het mooiste cadeautje. Ik vond het hilarisch. Hopelijk valt het in de smaak.
Ik had in de stad gegeten en reed meteen door naar Tilburg. Ik was hier alweer een tijdje niet gezien. Mark deed open en gaf mij een knuffel. "Kom binnen, Esmae ligt op de bank. "Je moet haar zeker verwennen", zei ik lachend. Uiteraard zei hij. "Ze maakt er ook misbruik van" zei hij lachend.
Ik liep de woonkamer binnen en ik zag haar rechtop zitten. Ze wilde opstaan. Nee, gek. Blijf zitten. Ik groette haar met de gebruikelijke vier zoenen en gaf haar het cadeautje.
" Dat had niet gehoeven" zei ze lief. Ewa Safi, het is maar iets kleins, zei ik. Ze opende het en liet het aan Mark zien. Heel lief Maria, zei hij. "Ik ga even koffie voor jullie zetten" zei hij en liep naar de keuken.
Ze keek mij aan en zuchtte." Ik moet je wat vertellen" zei ze. Ik keek haar vragend aan. Amir, zei ze. IK hoorde de naam en ik haar aan met mijn grote ogen. Wat is er met hem? Vroeg ik. " Nou hij is blijkbaar op zoek naar jou". "Hij wil weten waar je bent", zei hij. Hoe weet jij dit? Vroeg ik.
" Hij heeft eerst Dennis gevraagd. Maar die zei dat hij je niet kenden en de woning kreeg via de woonstichting", zei ze.
Daarna heeft Die Samira MIJ benadert. Wat heb jij gezegd dan? Vroeg ik weer. Oh, dat jij iemand anders hebt en binnenkort gaat trouwen, zei ze lachend.
"Ik heb ook gezegd dat ik niet weet waar je woont en dat we alleen telefonisch contact hebben", zei ze weer. Goed zo, zei ik. "Misschien snapt hij het dan eindelijk".
Mark zette de koffie voor ons neer en is daarna naar boven gegaan. Ik keek haar aan. Ben je niet bang dat Amir straks voor jouw deur staat, zei ik angstig. Nee, dan moet hij tegen Mark op. Beroepsmilitair, weet je nog? Ik keek haar en we begonnen hard te lachen.
We zaten zo gezellig te praten toen mijn telefoon ging. Ik zag een anoniem nummer. Ik nam op, het kan werk zijn. Hoi met Maria. Hoi met Fleur hoorde ik haar zeggen. Mijn hart ging tekeer. Ya ra bi laat hem niet dood zijn zei ik tegen mezelf.
Maria, ik heb goed nieuws. Die Fikri is buiten levensgevaar maar hij is nog niet wakker. "De medicatie slaat goed aan. "Maar hij gaat het volgens de arts halen" zei ze. Ik moest even diep ademhalen. Het beste nieuws wat ik kon horen. Oh wat fijn, zei ik tegen haar.
Ja, zei ze. Ik dacht meteen, Maria moet ik bellen. "Oh bedankt voor je telefoontje", zei ik weer. "Ik ben zo blij met dit nieuws". Ben je aan het werk? Vroeg ik. Ja, maar ik ga zo naar huis, zei ze. Kom anders morgen, zei ze. Ik heb dan ochtenddienst. Is goed, fijne avond zei ik. En nogmaals bedankt. Ik hing daarna op.
Asmae keek mij vragend aan. Ik vertelde haar daarna het verhaal. Ze liet mij uitpraten en keek mij weer vragend aan.
Maria, zei ze.....wat!!!! Ik kon haar blik daarna niet plaatsen...
Maar Maria, wie zegt dat hij hier in Nederland woont? Misschien woont hij wel in België of Duitsland. Is daar ook geïnformeerd? Vroeg ze.
IK keek haar en wist even niet wat te zeggen." Ik weet het niet", zei ik. "Ik zou de politie moeten bellen" zei ik weer. Hier had ik helemaal niet bij stil gestaan.
Ze keek mij weer aan. Ik verwacht dat de politie dat wel gedaan heeft, maar dat zegt wel genoeg over het feit of zijn ouders wel of niet op de hoogte zijn. Zeker als iemand alleen woont en in het buitenland leeft.
Maar hij heeft geen Vlaams accent. Zei ik. “Kan” zei ze. Misschien zijn ze daar verhuisd. "Zij zijn niet de eerste die over de grens zijn gaan", zei ze weer.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
