DANGEROUS (VOLTOOID)

Dangerous deel 12

De twee dagen er na leken voor bij te vliegen.
Ik zat inmiddels al twee dagen bij Esmae. Ik had het naar mijn zin maar ik verlangde wel toch graag naar huis. Je eigen bed voelt toch prettiger.

Ik wist alleen nog steeds niet wat ik met Amir aan moet. Het is niet dat ik helemaal niet om hem geef. Integendeel zelfs. Maar niet genoeg om een toekomst mee op te bouwen. Ik weet het niet. Ik voel die vlinders niet. Het was zo even in het begin maar de laatste maanden leek het weg te gaan.

Misschien ligt het aan mezelf. Misschien heeft Samira wel gelijk. Hij heeft zijn goede kanten en ziet er goed uit. Maar, nee. Mijn hart zegt nee.

Ik moet gewoon eerlijk tegen hem zijn. Hoe hard het ook is...

Ik moest vandaag weer aan het werk. Het was gelukkig donderdag en ik had  weer  avonddienst. Meestal is het toch wat rustiger dan op op de vrijdagavond of zaterdagavond.

Esmae was weer vrij en ik was een beetje jaloers op haar. Zij werkte sowieso geen nachtdiensten.
Ze heeft de ziekte van Ménière en dan is nachtrust voor haar heel belangrijk. Ze heeft anders te snel last van draaiduizeligheid en dat moet je op de spoedeisend hulp al helemaal niet hebben.  

IK moest om 3 uur beginnen en ik had lekker uit kunnen slapen. Samira  had zich ziekgemeld en dat kwam mij eigenlijk  heel goed uit. Ik had ook even geen zin een vragenuurtje.

Rond twee uur reed ik richting het ziekenhuis. Ik ben graag op tijd om nog de overdracht te bespreken en op mijn gemak nog een kop koffie te drinken.  

Onderweg was het oom behoorlijk rustig....Ik was binnen no time in het zieke huis.

Ik parkeerde auto en pakte snel mijn tas. Ik draaide mij om en ik botste tegen Amir aan.

Ik.schrok en keek hem aan. " Jeetje"  zei ik.
Wat doe je hier?.
Hij keek mij aan en zette een glimlach op. Hij trok mij naar zich toe en gaf mij een kus op mijn lippen.

:Wollah, ik heb je gemist" zei hij. Hoe laat kan ik je straks ophalen? Vroeg hij op een lieve toon... Ik zuchtte, Amir ik moet zo gaan werken." Ik heb dienst tot 11 uur".

"Dus ik zie je vandaag niet zjen, zei hij en zette een pruillip op.
"  Nee, Amir dat gaat niet". Kunnen we dan morgen afspreken?  Vroeg  hij.
"Gewoon rustig praten", zei hij.

" Ik heb de afgelopen dagen ook goed nagedacht". Ik keek hem aan en glimlachte. "Dat Is goed, morgen spreken we af en dan gaan we praten" zei ik.

"Maar nu moet ik echt gaan". Ik moet de collega's spreken die zo klaar zijn met hun dienst".
"Ik begrijp het" zei hij lief.
Ik wilde weglopen en hij greep mij weer vast. Hij knuffelde mij.

Wollah, ik heb je gemist. "IK weet dat ik fouten heb gemaakt". Maar echt, JIJ bent het voor mij." Ik ga er alles aandoen om snel te kunnen trouwen" .

" Maria ik ga veranderen omwille van jou". Hij gaf mij een kus op mijn hoofd en liet daarna los.
Heel voorzichtig gaf hij min een kus op mijn lippen net of ik breekbaar was...

"Ik zie je morgen" zei ik zacht.  

Ik liep naar het ziekenhuis en ik was even de kluts kwijt. Hij maakt het mij zo moeilijk. Ik weet dat het niet gaat werken. Maar geef ik niet te snel op?