DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 67

De verpleegkundig kwam en ik stond meteen op. Nabila en haar moeder kwamen ook bij ons staan.

De verpleegkundige glimlachre en dat was gelukkig goed nieuws.

Zakia had geen ernstig blijvend letsel maar ze moest de nacht blijven. De moeder mocht blijven slapen. Ze zat nu in de kamer. Ze had twee ribben gebroken en een lichte hersenschudding. Verder was haar arm uit de kom geweest. Hij had blijkbaar hard aan haar arm getrokken.

Ik wist precies wat zij voelde. Ik wist hoe het was om toegetakeld te worden.  

IK keek even Nabila aan. "Gaan jullie maar naar haar" . "Ik blijf wel even wachten" zei ik zacht.

Nee, benti, zei mijn schoonmoeder ineens.” Je gaat met ons mee” zei ze. Ik slikte en keek haar aan. IK zag een droevige blik in haar ogen en wilde even niets zeggen. Ik wilde het niet erger voor haar maken. Ik knikte en liep met hen mee.  

We liepen de kamer in en we zagen haar in bed liggen. Ze zette met moeite een glimlach op. Ze zag er vreselijk uit. Haar oog was blauw. En haar arm was ook flink met blauwe plekken.

Salam, zei ik. "Allah y chafiek". Ze knikte en zei verder niets.  

IK glimlachte." Ik weet het Zakia, ik heb er ook zo bij gelegen" zei ik op een zachte toon." Ik wat je voelt maar el Hamdoelilah". "Geen blijvende schade. Je komt er wel bovenop" zei ik weer.
"Bedankt lieverd" zei ze zacht. Ze praatte moeilijk....ze was gebroken

Ik keek even naar mijn schoonmoeder en ik zag tranen in haar ogen. Het is heftig om zo je kind te zien. Gelukkig is de situatie van Fikri haar gespaard gebleven.  

IK bleef nog even zitten en voelde mij behoorlijk ongemakkelijk. Het was ook een vreemde situatie.  Ik en Nabila zaten aan tafel en mijn schoonmoeder zat naast Zakia bij haar bed.

Ik keek Nabila aan.

"Lieverd, ik ga. Zakia heeft bovendien haar rust nodig. Ik kan het weten. Nee, zei Nabila. Ik wil geen gezeik met Fikri. Doe niet zo gek. Ik vlucht niet of zo. Ik ga gewoon naar huis. Ik kom morgen terug, dan voelt ze zich stuk beter. Hoe wil je gaan, ben je met de auto? Nee, met Fikri gekomen. 

" Neem mijn auto dan" zei ze . En jij? vroeg ik. "Mama blijft slapen en ik vraag Fikri mij af te zetten" zei ze weer. Ze zijn met de auto van Fikri of van Ghalid weg.
Ze moeten terug.  Oké bedankt, dat scheelt taxi en trein, zei ik lachend.
Ik stond op en liep even naar Zakia. 

Ik zag mijn schoonmoeder mij in mijn ooghoek kijken maar ik durfde haar niet aan te kijken.

Ik keek naar Zakia en glimlachte.

Lieverd, ik moet gaan. Ik hoop dat je inchallaah snel beter wordt. En dat je snel de oude bent. Ze glimlachte en keek mij heel lief aan. "Sorry van de vorige keer", zei ze. Maak je niet druk. IK kan jou niets verwijten." Ik zou je willen knuffelen maar ik weet dat het pijn doet" zei ik. Ze begon te lachen en ik zag haar even van de pijn wegtrekken. "Zei ik je toch".
Als je iets nodig hebt, aarzel niet om te bellen. "Shukran", zei ze. Tot morgen inchaallah, zei ik.

Ze knikte.
Ik keek even naar mijn schoonmoeder. Rabi kbir, allah jajieb shifa. Amien, zei ze. Ik wendde daarna snel mijn blik.

IK knuffelde nog Nabila en liep richting de deur. Benti, hoorde ik mijn schoonmoeder zeggen. Ik draaide mij om en keek haar aan. Shukran, zei ze zacht.

Ik knikte en liep daarna weg. Buiten moest ik echt even diep in en uitademen.  

Ik liep snel richting de parkeergarage. Ik reed ook snel richting Maasdriel. Oh wat een dag. Ik had ook met die Zakia te doen maar ik was ook blij dat het nu allemaal in handen van de Politie is.  Binnen een half uur was ik ook thuis. 

Ik liep naar binnen en moest even slikken. Het leven is gewoon niet te plannen. IK keek nog even rond en ik zag die bloemen, de gedekte tafel.  Ik zuchtte en meteen de tafel gaan ruimen.  Ik zette de bloemen in een vaas en heb nog even gestofzuigd. Het was al laat en we hebben nog niet gegeten. Ik besloot om eerst te gaan douchen.

Ik deed mijn comfy pak en liep naar beneden.  IK ging maar op de bank zitten en pakte mijn Ipad. Het was inmiddels al bijna 9 uur in de avond en geen teken van leven van Fikri.

Ik begon mij behoorlijk onrustig te voelen. Als hij maar niets in zijn hoofd haalt. Zo lang kan het niet op het politiebureau duren. Als hij voor half 10 niet komt dan ga ik met Nabila bellen.  

Ik pakte de afstandsbediening en besloot om tv te gaan kijken. Ik bleef bericht op de klok kijken.

Ik kreeg een vreemd gevoel over mij heen. Dit klopt. Er is iets aan de hand. Ik stond op en bleef op en neer lopen. Wat moet ik doen? 

Ik Kan hem ook bellen. IK belde en zijn telefoon stond uit. Zou het echt zo lang duren?. Ik kan Ghalid niet bellen. Nu begreep ik Fikri.

Het is altijd handig om een nummer van vrienden in huis te hebben.
Ik keek weer op de klok.

De tijd leek nu echt heel langzaam te gaan. Ik ben maar weer even gaan zitten. 

 Het was net iets voor half 10 en mijn telefoon ging. Ik zag dat Nabila belde. 

“Hoi” zei ik. Ik moest even slikken. Hoe is het met Zakia en je moeder.

" Elahamdoelilah" zei ze op een zachte toon. Het gaat goed komen inchaallah.

"Sorry dat ik zo laat bel", zei ze. Nee, zei ik ik wilde je net bellen, zei ik met een zucht. Ik heb nog niets van Fikri gehoord. Hij neemt ook niet op.

Ze was even stil. " Nou" zei ze, je gaat vanavond ook niets van Fikri horen. 

Hoe bedoel je? Vroeg  ik geschrokken. Het was even stil.

"Fikri is verhaal gaan halen bij de ouders van Fatine" . Hij was op zoek naar de schoonader van Zakia. "Het is daar geëscaleerd" zei ze met een zuchy. Fikri zit vast. "Hij blijft zeker een nacht op het politiebureau zei ze" weer....

Mij hart ging te keer.....
Lieverd, zei ze weer.....hoor je mij?
Ik zei niets.....ik kon alleen nog aan Fikri denken...