DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 72

Zakia en haar moeder liepen op ons af. Ik moest weer even slikken. Ik wist niet hoe ik mij moest voelen, laat staan hoe ik mij moest gedragen.

Ik kreeg altijd vreemd gevoel bij mijn schoonmoeder. Misschien om wat er gebeurd is. Hij keek mij aan en hij zag ook dat ik mij ongemakkelijk voelde.

"Wacht even hier", zei hij. Ik bleef staan en Fikri liep op hen af. Nabila en Ghalid stonden er ook bij en daarna kwam Fikri teruggelopen."

Laten we gaan schat", zei hij. 

"Zeg even gedag en dan gaan we", zei ik. "Maar mijn auto" zei ik.

Maak je daar nou maar geen zorgen over, zei hij. "Dat regelen we nog". Yallah kom, zei hij. Kan je wel lopen of moet ik een rolstoel pakken? . "Ik kan wel lopen", zei ik. 

Ze liepen daarna op ons af." Schat" zei Nabila," wij gaan nu naar huis en dan zien we je heel snel" zei ze. Ze gaf mij daarna een knuffel. Zakia en mijn schoonmoeder keken mij aan en ik voelde mij een beetje ongemakkelijk.

Zakia gaf mij ook een knuffel en daarna haar moeder ook. Ik keek ze aan en probeerde een glimlach op te zetten. "Mama, Nabila rijdt jullie naar huis, zei Fikri  

"Safi a waldi" zei ze. Ze bleef mij aankijken en wist ook niet meer wat ze moest zeggen. Ik vond het vreselijk wat zij allemaal mee moest maken maar ik heb nu ook genoeg meegemaakt. Ik wilde Nu met mijn eigen sores bezig zijn en de rest kon mij gestolen worden. Ik was zo klaar met alles.

Ze slikte en liep daarna met Nabila en Zakia mee. 

Ghalid liep met ons mee. Hij was blijkbaar met Fikri gekomen.
Ik ging achterin zitten en de mannen voor. Gelukkig duurde de rit niet zo lang en waren we binnen drie kwartier weer thuis. 

Ghalid kreeg de sleutel van Fikri mee,
"Ik kan op je rekenen "zei hij. Ghalid knikte en keek mij aan." Beterschap pechvogel" zei hij lachend.

"Je bent echt een boksbal geworden" zei hij plagend. Heel leuk, zei ik sarcastisch

Ik keek Fikr weer aan. Wat gaat hij doen? Vroeg ik

Lieverd, maak je geen zorgen. Hij gaat Farida ophalen. Ze wil straks op de koffie komen. Oké, zei ik.  Ik had een vreemd gevoel maar ik wilde even niets denken.

Ik wilde ook niets analyseren of propberen te begrijpen. Ik wilde gewoon rust in mijn leven. 

We liepen naar binnen en ik moest even zuchten. Hoe de dag is begonnen en hoed deze weer gaat eindigen.

Lieverd, zei hij. Als jij nu even in bad gaat en lekker in bed liggen. "Je moet je lichaam nu echt de rust geven" zei hij. Nee, zei ik. Ik wil niet in bad maar ik ga wel even douchen. "Kom" zei hij ik help je even.

HIJ liep mee naar boven. Fikri schat, het is heel lief, maar ik zelf wel onder de douche. Weet je het zeker? Ja zei ik. "Ik ben eerder toegetakeld geweest".
Hij keek mij aan ik zag een verdrietige blik in zijn ogen. Het is de tweede keer dat het gebeurt vanwege mij, zei hij met een brok in zijn keel.

Ik zag gewoon het medelijden in zijn ogen. Geeft niet zei ik. "Jij kan er niets aandoen en ze zitten nu vast", zei ik. Hij pakte mij bij mijn gezicht en gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Wollah, het spijt mij.