Maria is een jong Marokkaans meisje met een traumatisch verleden dat studeert voor psychologe..
ze werkt als verpleegkundige om haar studie te bekostigen....
Ze ontmoet dan de vlotte Fikri....
Ze vallen stiekem als een blok voor elkaar....
ze ver...
Ik keek Fikri geschrokken aan. Hij duwde de telefoon in mijn handen.
"Praten doet geen pijn", zei hij. Ik moest even slikken. IK hoorde Adil weer "HALLO: zeggen. Ik ben even aan de rand tegen het bed gaan zitten. "Hoi Adil," zei ik zacht." Ik ben het Maria", zei ik. Hoi Maria, hoorde ik Adil zeggen.
"Ik hoop al zo lang dat je belt", zei hij met een hese stem. Er klonk verdriet in zijn stem.
Ik keek Fikri aan en de tranen stroomden over mijn wangen. Hij knielde voor mij en veegde mijn tranen weg. Hij knikte en keek mij aan. IK moest weer even slikken.
"Maria", zei Adil. Ik wil je graag zien. Ik wil je graag ontmoeten, zei hij zacht. Ik wil je zien en met je praten, zei hij weer. Ik hoorde weer een verdrietige ondertoon in zijn stem. Het brak mij. Mijn hart huilde gewoon en ik kon geen woord uitbrengen.
Maria, alsjeblieft. "Je bent mijn grote zus", zei hij weer. We zijn familie, zei hij weer. Laat mij je een keer zien, zei hij.
Ik zuchtte….En moest daarna even slikken. Adil, ik wil je ook heel graag zien" zei ik. Ik drukte mijn lippen tegen elkaar en ik moest even sterk blijven. "Ik kom morgen langs", zei ik zacht. Morgen? Vroeg hij. Ja zei ik. Ik bel je om iets af te spreken, zei ik weer. "Safi" zei hij. IK reken erop.
" Ja tuurlijk" zei ik. Ik wil je ook echt graag zien, zei ik weer. Dag Maria, tot morgen inchaallah. Tot morgen zei ik.
Hij hing op en Fikri pakte de telefoon uit mijn handen. Ik kon niets anders dan naar beneden staren. De tranen gleden over mijn wangen.
Ik heb zojuist een afspraak gemaakt met mijn broertje. De eerste keer in 10 jaar. Ik wist niet wat ik moest voelen. Ik wist het gewoon niet meer. Fikri ging naast mij zitten. Hij pakte mij stevig vast. "Lieverd, ik weet dat dit een grote stap is, maar het is de juiste stap. "Jij gaat geen spijt krijgen", zei hij lief.
Ik zuchtte en keek hem even aan. "Ik ben een zwakkeling" zei ik." Ik moet een psycholoog zijn", zei ik weer. "Ik kan mijn eigen shit niet eens aan.
Hij keek mij aan en begon te lachen. Hij keek mij nu heel serieus aan. "Ik mag eigenlijk niet met gestoorden omgaan, zei hij lachend, Maar ja., dan ben ik mijn vrouw en mijn familie ook kwijt. Ik begon nu ook te lachen.
"Je weet altijd wat je moet zeggen", zei ik." Klopt" zei hij. "Gek zijn is geen ziekte maar ene gave", zei hij nu op een serieuze toon." Alleen een gek kan een gek genezen". "Dus je hebt de juiste job"zei hij en zette een big smile op.
Ik begon weer te lachen." Bedankt Fikri". Hij keek mij heel lief aan. "Bedankt, als jij er niet was, had ik niet gebeld", zei ik weer. "Ik weet het "zei hij. Hij gaf mij een kus op mij mond. Laten we naar beneden gaan, koffiedrinken en Netflixen.
"Morgen bespreken we situatie Adil", we moeten ons voorbereiden op een ontmoeting en we moeten heel normaal overkomen, zei hij lachend. . "En Samira" zei ik. Hij zuchtte…….Ik doe het niet, zei hij weer. "Jij voelt je er niet prettig bij, ik doe het dus niet". Nee, zei ik. Sorry, doe wat je doen moet, zei ik zacht." Jij wilt ook je antwoorden". Nee, zei hij. "Ik vind een andere manier".
De rest van de avond was op de bank chillen en films kijken. Na de eerste film hield Nabila het voor gezien en is naar boven gegaan. Wij hebben nog een tweede film gezien en zijn daarna ook vroeg naar bed gegaan.
Ik heb de nacht bijna niet geslapen. Fikri kwam een of twee keer binnengelopen om te checken of alles oké was. Ik deed of ik sliep.
Adil bleef door mijn hoofd gaan en ik probeerde mij voor te stellen hoe hij er nu uit zou zien. Zou hij op papa, mama of misschien op mij lijken? Of misschien op niemand.
Ik werd wakker van de hand van Fikri over mijn wang. Ik keek hem aan glimlachte. "Goedemorgen slaapkop" zei hij. Heb je wat kunnen salpen? Vroeg hij.
Ik kinkte maar ik had bijna geen oog dicht gedaan. Heb jij kunnen slapen? Vroeg ik. Als een roosje, zei hij lachend. Ik zag aan zijn ogen dat hij volgens mij ook nauwelijks geslapen heeft.
Hij bukte en gaf mij een kus op mijn hoofd. Opstaan, zei hij. We gaan aan tafel. Is Nabila beneden? Vroeg ik. Nee, die is gaan werken, zei hij.
Ik stond meteen op en liep naar de douche. Ik kleedde mij daarna ook snel op. Het was bijna half 10 en ging maar aan tafel zitten.
Hij keek mij aan en glimlachte….na het ontbijt gaan we naar je ouderlijk huis, zei hij. Ik keek hem geschrokken aan. Lieverd, je kunt het beter gehad hebben, zei hij. "Hoe eerder hoe beter".
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
