DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 39

Ik werd weer wakker en ik hoorde weer stemmen om mij heen. Ik probeerde mijn ogen te openen maar ik zag een fel licht.  Ik deed mijn ogen weer dicht.

Ik probeerde mij te bewegen maar alles deed pijn. Oh ya ra bi waar ben ik? 
Ik probeerde mijn ogen weer te openen en ik voelde iemand mijn hand vasthouden. Ik probeerde mijn hand te bewegen in ik voelde meteen een hand op mijn voorhoofd. 

"Lieverd, ik ben het Fikri," hoorde ik een stem zeggen. "Blij rustig, ik ben hier", zei hij op een verdrietige toon. Ik wilde iets zeggen maar het lukte niet. Ik...ik..."Zeg maar niets, blijf rustig liggen", zei hij weer. "Ik ga de zuster halen".

Ik zuchtte en Ik opende even mijn ogen. Het was heel veel licht, en ik sloot mijn ogen meteen. Ik probeerde het weer en ik zag dat ik een in een ziekenhuiskamer lag. IK draaide met mijn hoofd. Mijn hoofd voelde zwaar.

Ik lag alleen in een kamer. Ik zat aan het infuus. Ik hoorde piepjes van de apparaten.

Ik deed het deken even weg en probeerde mijn benen te bewegen. Ik bewoog maar het deed zo veel pijn. Ik zuchtte, dan valt echt dus mee.

Ik probeerde mijn hoofd te bewegen maar het deed pijn. Het voelde als of een vrachtwagen over mij heeft gereden.  

Ik kon mijn hoofd niet op tillen. Mijn hoofd deed echt pijn. Ik Hoorde weer de stem van Fikri. Hij was druk in gesprek kaar ik kon het verhaal niet volgen. Ik moest even zuchten. Ik probeerde mij alles weer te herinneren.

Waarom lig ik hier en hoe ben ik hier terecht gekomen?. De zuster keek mij en glimlachte.

"Angelique "zei ik zacht. Ja meid, nu mogen wij jou verzorgen, zei ze lachend. Hoe voel je je. "Klote" zei ik. Ze begon te lachen. Zo zie je er ook uit zei ze lachend.

"Bedankt voor je compliment" zei ik.

Fikri kwam inmiddels ook aan mijn bed staan. Ik keek hem aan en wendde snel mijn blik.
Wat doe je hier? Vroeg ik.
Angelique keek mij aan. Zal ik wat te drinken voor jullie halen? Vroeg ze lief. Thee of koffie? Vroeg ze weer." Graag een koffie", zei ik. Hetzlefde zei Fikri Ze keek mij aan en glimlachte. Ik ben zo terug en ze liep daarna weg.

Fikri deed zijn hand op mijn hand en ik trok mijn hand terug. Hij keek mij aan en hij moest even slikken. Zijn ogen waren helemaal rood. Ik deed weer mijn ogen dichte. Fikri, wat doe je hier? Waarom ben je hier? Vroeg ik weer.' Ik ben hier voor je buurvrouw nou goed" zei hij bot.

Ik keek hem aan en zei niets. "Die ligt hier naast je" zei hij droog.

Hoe laat is het? Vroeg ik weer. Het is bijna middernacht. Esmae en Mark zijn naar huis. "Ik ga ze zo bellen" zei hij. Wat is er gebeurd? Vroeg ik. Hij pakte een stoel en ging naast mij zitten. Hij zuchtte.........."We hopen dat jij dat ons kan vertellen" zei hij hees.

Ik weet alleen dat ik bij jou appartement aankwam en er brandweer en twee politieauto’s kwamen aanrijden." Er stond ook een ambulance". Ik hoorde hem een brok weg slikken.

"Mark en Esmae waren buiten en Esmae was hysterisch aan het schreeuwen", zei hij weer.

"Van die Mark hebben we begrepen dat toen ze aankwamen rook uit je appartement zagen", zei hij weer. Esmae is de 112 gaan bellen en hij rende naar boven. "Jij lag daar toegetakeld op de grond" zei hij zacht. Toen ik aankwam werd ik al tegengehouden door de politie. 

"Ik mocht niet naar boven" zei hij weer.

IK zuchtte en keek voor mij uit. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde alles weer te herinneren.

Maria wie heeft jou dit aangedaan?  Vroeg hij zacht. IK hoorde gewoon het verdriet in zijn stem.
Maria, alstublieft zeg mij wie dit gedaan heeft. 

Ik weet het niet" zei ik boos. Hij pakte mijn hand vast. Sorry…rustig. Je hebt je rust nodig.
"Begrijpelijk dat je het even niet kunt herinneren".

Ik keek hem en ik schoot bijna in de lach. Wil hij nu de psycholoog uithangen?
Mijn spieren deden pijn....

"Nee" zei ik. Ik bedoel, ik kan het mij herinneren, maar ik ken hen niet. "IK ken die mannen niet".

Hij zuchtte……Hoe zagen ze eruit? Vroeg hij.

"Ze hadden bivakmutsen op". Ik weet alleen dat ze niet groot waren en dikke buiken hadden.  Het waren Marokkanen aan het accent te horen" zei ik.
Hij kneep lichtelijk in mijn hand.

Fikri ik weet het allemaal niet, maar het is beter dat je nu gaat, zei ik. Ik los het wel op met de politie......

IK wil dat je vertrekt, zei ik bot.

Alles deed pijn maar zijn aanwezigheid brak mij helemaal.

Ik wist het gewoon niet meer. Ik wilde niets meer voelen. Ik wilde gewoon wakker worden uit deze ellende. Waar ben ik godsnaam in beland.

Ya ra bi, laat me een weg zien. Waarom verdien ik dit. Ya ra bi, help mij. 

Ik hield mijn ogen even dicht en probeerde mezelf in rust te krijgen.  

Hebben ze nog iets gezegd? Vroeg hij weer.
Het leek of ik wakker geschud werd. Ik deed mijn ogen open.

Fikri, alsjeblieft, ga naar huis. Ga en laat mij mijn rust pakken, zei ik boos.

HIj schraapte zijn keel en zei even niets. Hij stond op en keek mij aan. Ik wendde mijn blik. Hij pakt met zijn hand mijn kin vast en dwong mij om hem aan te kijken.

Het gaat zeker om mij? Of niet. Lieverd, ze gaan hier niet mee wegkomen. Wollah, ik zweer het je. Ik maak ze af. IK ga er achter komen wie dit gedaan heeft. 

Ik keek hem aan en zuchtte. Ik weet niet of het met hem te maken heeft of juist met Amir. Of misschien beide. Dei mannen kennen ze hen beide. IK vraag mij of Amir en Fikri elkaar kennen. Dit begint een beetje te ingewikkeld te worden. Ya rab bi.....help.......

Ik zuchtte weer en keek hem aan. Fikri, ga naar huis.

" Ik doe mijn verklaring morgen wel bij de politie. "Ik ben van niemand bang alleen van Allah".

Als het mijn tijd is om te gaan, dan is het mijn tijd zei ik bot." Zeg dag niet", zei hij. Het is je tijd niet. Nog lang niet." Ons tijd moet nog beginnen", zei hij met een brok in zijn keel.

Ik keek hem aan en moest een brok wegslikken.

"Ga naar je vrouw toe". Het is laat. "Ga naar je vrouw toe" zei ik boos.
Hij kneep hard in mijn hand. Hij bukte en gaf mij een kus op mijn voorhoofd.
“Ik ben bij mijn vrouw”, zei hij zacht.