DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 62

We zaten even voor ons uit te staren. Ik wilde nu al helemaal niet zeggen dat ik de mannen herkende die mij hebben mishandeld.

Nabila, het spijt mij dat je dit zo moest horen. "Maar er is nog iets", zei ik. Ze keek mij weer aan. "Die dag dat die schoonvader naar het ziekenhuis kwam, was hij niet alleen", zei ik ." Je oom was er ook bij" zei ik met een zucht.

Mijn oom!!!!!! Zei ze geschrokken. "Ja" zei ik. "Die man was bij hem maar hij heeft Fikri NIET gezien". Hij was in de wachtkamer gebleven.

Klote, zei ze. Wat is er gaande? . Mijn oom!!!!!!. Dit kan ik niet geloven." Ja sorry, het was de man die ik vorige keer met je zag", zei ik weer. Wollah, ik lieg niet tegen je.

Ze keek mij aan en zuchtte......"Ik geloof je Maria", maar ik kan niet geloven dat mijn oom iets mijn broertje aan zou willen doen. Dit kan een hersenpan toch niet aan?

Ze bleef mij aankijken en ik zag dat ze ook echt moeite deed om fatsoenlijk te ademen.

Ze ademde diep in en uit.......
Ze bleef puffen.

"Wat moet ik hiermee", zei ze. "Ik weet het niet" zei ik. "Ik vind alleen dat jullie dit moeten weten" zei ik. "Ik hoop echt dat alles op een misverstand berust", zei ik weer.

Bedankt Maria, ik weet ook dat dit moeilijk voor je is. Maar heel erg bedankt, zei ze met een zucht.

Wat ga je doen? Vroeg ik met een bezorgde stem.

Ik ga dit laten bezinken en dan bepaal ik wat ik er mee ga doen, zei ze weer. "" Maar hier komen ze niet mee weg", zei ze weer met een zucht. Familie of geen familie", zei ze weer. "Het is mijn broertje die de kogels moest vangen" zei ze nu zacht. Hij heeft niemand misdaan.

We bleven zitten en dronken koffie zonder nog een woord te wisselen.
We namen daarna afscheid en ik ben naar huis gereden.

De weg naar huis bleef ik met Nabila in mijn hoofd, heb ik er goed aangedaan? . Als Fikri erachter komt. Ya ra bi, hoe gaat hij reageren. IK houd hem nu buiten. Moet ik dit wel doen? Maar ergens heeft Nabila gelijk. Hij gaat verhaal halen en we weten niet waar hij dan in staat is. Door het gepieker ben ik ook nog een afslag vergeten. Ook dit nog, zei ik hardop.

Ik moest even aan die schoonvader denken. Ineens bedacht ik mij iets.

Zou Fatine er ook meer van weten? Zij is het nichtje van die schoonvader. Zij wist misschien ook dat hij daar lag. Oh ya ra bi, zou ze zo wreed kunnen zijn? . Nee, dit kan niet of wel? Oh ya ra bi, alles ging door mijn hoofd. Dit is gewoon erg.

Ik zuchtte, ik probeerde mij op de weg te concentreren. IK wist het gewoon niet meer. Ik moet iets doen.

Wie kan mij meer vertellen. Amir, ging door mijn hoofd. Zou hij iets los kunnen laten? Zal ik hem opzoeken. Nee, dacht ik weer. Nee dat moet ik niet doen of misschien toch wel?

Het duurde een eeuwigheid voordat ik thuis arriveerde.

Ik heb wel twee keer fout gereden omdat ik simpelweg niet mijn hoofd erbij was. IK parkeerde auto op de oprit en liep snel naar binnen. IK hoorde hem boven praten. Hij was denk ik aan de telefoon. Het was inmiddels al wel tegen 3. De tijd is ondanks mijn lange rit toch gevlogen. Ik kon niet uitmaken met wie hij in gesprek was.

IK liep door naar boven om mij om te kleden. Ik had eigenlijk ook helemaal geen zin om naar buiten te gaan. Een huispak en op de bank liggen dat was voor vandaag de planning. Ik zat ook steeds met Nabila in mijn hoofd. Hoe zou het met haar gaan? Wat zou ze nu allemaal wel denken. Ik had zo met haar te doen. Het is haar familie en zij is nu de enige op de hoogte. Ik zuchtte...Ik hoopte da ik er goed aandeed.

Ik kleedde mij snel om ging even voor de spiegel staan. Ik schrok want ik zag Fikri achter mij in de spiegel staan.

Hij deed zijn armen om mijn middel. "Ik bezorg je nog een hartaanval", zei hij lachend. Hij gaf mij een kus in mijn nek. "Daarom moet je het ook niet meer doen", zei ik lachend. "Je bent vroeg thuis, kon je mij niet missen", zei hij hees.

Nee, zei ik. Ik kon mij niet concentreren." Maar ik denk hier ook niet" zei ik plagend...

"Daar heb je helemaal gelijk in", zei hij. Lieverd, je krijgt de groeten van Adil. Adil? Vroeg ik verbaasd? Ja ik heb hem gebeld zei hij uit het niets.

Waarom? Vroeg ik. Nou het is mijn zwager en ik wilde hem binnenkort uitnodigen voor een etentje bij ons" zei hij weer. Ik knikte en zei niets.

Hij draaide mij om en keek mij aan.

" Iets meer enthousiasme graag". Sorry, tuurlijk wil ik hem uitnodigen, zei ik. Wollah, ik ben een beetje moe.
"Safi, Zodra je geoefend hebt met Tajine komt hij eten" zei hij plagend.

Ooooh, zei ik. "Je denkt dat ik nog moet oefenen", zei ik sarcastisch. "Nou meneer, ik ben nu een maal nog geen keukenprinses maar ik ga je verassen" zei ik lachend." Ik verwacht ook niet anders van je", zei hij hij lief.

Hij keek mij aan en lachte. Zo je bent nu niet gekleed om buiten iets te gaan doen. Je hebt het plan gemaakt thuis op de bank? Yep, zei ik. Ik heb echt nergens zin in. Wil je nog wel koken of bestellen we wat." Bestel maar wat en wat jij lust" zei ik met een zucht.
"Lekker makkelijk ben je ook" zei hij lachend.

"Het is je dag niet', zei hij weer. "Nee", zei ik. Ik weet niet wat ik heb, maar ik ben mezelf even niet.

Wil je zeggen wat je dwarszit? Vroeg hij. Nee, ik wil lekker wat eten en op de bank liggen. Safi, zei hij. "Doen we dat"

We hebben pizza besteld en de rest van de avond op de bank gelegen. We wilden even gewoon niets. Gewoon verstand op nul zetten en tv kijken. In elkaars armen liggen en doen of de tijd stilstaat.

Ik wilde hem zo graag alles vertellen maar ik kon het niet. En zeker nu ik Nabila heb gesproken. Zij wil hem ook even niets zeggen.

Ik wist ook dat het drama ging komen. En heel snel als ik Nabila mocht geloven. Het enige wat ik kon doen is eigenlijk Amir opzoeken en hopen dat hij mij meer kon en wil vertellen.