DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 19

Rond half 7 liep de operatieassistente Ellen de koffiekamer binnen. Ze liet zich op de bank vallen. Sandy en ik keken haar aan. We wisten dat zij ook die operatie heeft gedaan.

Ze bleef even zich voor zich uitstaren.

Hoe is het gegaan? Vroeg ik op angstige toon. Ze keek ons aan en moest even zuchtten. Ze ging even rechtop zitren en wreef over haar gezicht.
"De kogels zijn eruit maar hij heeft veel bloed verloren". Hij ligt nu op de IC. De volgende 72 uur zijn cruciaal." Ik houd mijn hart vast" zei ze en liet zich weer op de bank vallen.

Ze keek mij aan. "Hij heeft Allah nodig om hieruit te komen", zei ze op een serieuze toon. 

IK keek haar en moest even diep ademhalen. Mijn handen waren nog steeds aan het trillen. Ik deed even mijn ogen dicht. Het enige wat ik nog kon doen is een dua voor hem.
De tranen prikten in mijn ogen. Ik wreef daarna weer over mijn gezicht.

Ik voelde mij ineens misselijk worden.

Ze keek mij geschrokken. Meid wat zie je eruit? Voel je wel goed? Vroeg ze weer. Je lijkt een spookt te hebben gezien.
" Ja" zei ik, ik hoop zo dat hij het gaat redden.

Ik bleef voor mij uitstaren en zei niets meer. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Het voelt zo onwerkelijk. Hier houd je geen rekening mee. Niemand denk ik. 

Ken je de jongen? Vroeg Ellen.  Ja, ik ken hem." Niet goed, maar ik ken hem" zei ik.  Weet jij hoe hij heet, vroeg ze. Nee, alleen een voornaam. Fikri, zei ik. Ze keek mij aan en glimlachte…
"Nou ik Hoop dat Fikri X het gaat halen". Ik hoop het ook zei ik zacht.  

Luister Maria, ga lekker naar huis, je ziet er echt moe uit. Ik houd je op de hoogte zei ze. Ik hen morgen ook dienst." Je kunt niets voor hem doen". Als er een verandering is, laten we je dat weten." En het ziet er naar uit dat hij zeker nog een week of twee hier ligt, zei ze.  

Ik wilde opstaan om te vertrekken maar er werd op de deur geklopt. Martin van de beveiliging liep binnen. Er zijn twee mannen hier. Misschien zijn ze voor die jongeman komen die binnen is gebracht.

Ik keek hem geschrokken aan. Zijn het Marokkanen?  Vroeg ik. Hij knikte. Ik denk het, zei hij weer.

Ik hoopte zo dat het Ghalid en Salim waren. IK liep meteen op hem af. Hebben ze iets gezegd? vroeg ik. Nou het zijn twee oudere man op leeftijd en eentje zegt dat hij zijn zoon zoekt.

Een zoon? Fikri vertelde dat zijn vader was overleden. Ik was meteen teleurgesteld. Ik zuchtte...Ik had even hoop, maar nu niet meer.
"Loop anders mee", zei hij. Ik kon hun verhaal niet echt volgen.

Ik liep met Martin naar de wachtkamer. Er stonden inderdaad twee mannen van rond de 55-60 jaar. Ik liep op hen af en stelde mij voor. "Salam" zei ik.
Komen jullie voor Fikri? Vroeg ik. Hij keek mij verward aan. "Er is een jongen hier vannacht gebracht maar wij weten niet wie hij is" zei ik. Ik hoopte dat zij hem kennen of weten wie de familie is.  Marokkaanse gemeenschap kent elkaar en zeker als hij misschien uit de buurt komt. 

De mannen keken mij en zeiden even niets." Semhli: zei hij. We kennen geen Fikri. Hij trok daarna de andere man en ze gingen wat overleggen.  Ze stonden iets verder weg en ik kon het niet volgen. 

Ze liepen weer terug. Voor wie komen jullie?  Vroeg ik. Voor mijn zoon Rachid, zei eentje. Hij wees naar de man naast hem. Hij is mijn broer, zei hij weer. "Mijn zoon is sinds gisteren niet meer gezien en we zijn nu langs ziekenhuizen gaan vragen", zei hij met een zucht. "Niemand heeft hem gezien". Politie doet nog niets, zei hij weer.

"Ik zuchtte……..Inchallaah is er niets met je zoon" zei ik.
Kunt even kijken naar deze jongeman, misschien dat u hem herkent" vroeg ik. We willen graag achter komen wie zijn familie is, zei ik.
 Ik kom niet uit Maastricht, dus ik ben niet bekend hier. Alsjeblieft meneer, het is heel belangrijk, zei ik. "Is goed" zei hij. 

Ik vroeg Martin of hij met ons naar de IC kan gaan. De andere man bleef in de wachtkamer. We liepen de afdeling op en ik zag Fikri liggen. Ik kreeg een brok in mijn keel.
Ik vond het zo erg om hem zo te zien.  Ik kon het niet eens aankijken. Het is mijn werk, maar als ik hem zo zie liggen, dan komt het zo dichtbij. 

De verpleegkundige Fleur kwam ook bij ons staan. De man ging bij het glas kijken en keek mij weer aan. "Ik ken hem niet" zei hij. IK knikte en zei niets." IK kan mijn zoon vragen als hij weer is om te komen kijken" zei hij.

Jongens kennen meestal elkaar zei hij.
"Is alles goed met hem? Vroeg hij aan de verpleegkundige Fleur. Ze schudde met haar hoofd. "De kans dat hij het haalt is heel klein", zei ze.

IK hoorde het haar zeggen en de tranen stoomden over mijn wangen. Ik ken hem niet zo goed, maar dit deed mij pijn. Oh Ya ra bi, laat hem het redden.

 Laat hem niet doodgaan........Ya ra bi....

Hij deed zijn hand op mijn schouder. Goed dat er zulke betrokken mensen in de wereld zijn. Allah y zied fy El  Islam.
Ik veegde mijn tranen weg en liep terug met de heren. Hij nam daarna afscheid van ons.

"Ik hoop dat je zoon niets mankeert en dat jullie hem snel zullen vinden", zei ik met een brok in mijn keel. 

Inchaallah"zei hij en liep daarna weg.  

Niet veel later pakte ik mijn spullen en reed naar Eindhoven. IK zag op mijn telefoon een appje van Farida. Ik weet niet waarom maar ik besloot om haar gelijk te bellen. 

Hoi lieverd, zei ze. Hoi zei ik. Waar ben je? Vroeg ik. Net thuis, ik had nachtdienst. "Ik ook" zei ik. Lieverd, zei ze. Is er iets? Vroeg ze. Ik begon meteen te huilen en ik leek niet te stoppen. Ik kan niet meer uit mijn woorden….

Maria, je maakt mij bang, wat is er meisje? Vroeg ze. "Fikri" zei ik." Fikri? Vroeg ze. Wie is dat? Vroeg ze weer.

Ik veegde mijn tranen weg en zette haar op de speaker." De jongen die wij ontmoet hebben in de karaokebar", die is gisternacht in het ziekenhuis gebracht met twee schotwonden, zei ik huilend.

NEE!!!! Zei ze. Hoe is het met hem? , vroeg ze in shock. Die jongen toch, die aan het zingen was toch.......Ja zei ik.
Hoe is het? Vroeg ze weer. "Slecht" zei ik. De kans dat hij het haalt is klein en niemand is er voor hem geweest.

We kennen zijn achternaam NIET." Hij gaat alleen sterven", zei ik huilend…. 

Lieverd, kom nu meteen naar mij. Nee, ik ga naar huis. "Ik kom naar je toe", zei ze. We hingen daarna op. Ya ra bi, laat hem leven, huilde ik…………