Maria is een jong Marokkaans meisje met een traumatisch verleden dat studeert voor psychologe..
ze werkt als verpleegkundige om haar studie te bekostigen....
Ze ontmoet dan de vlotte Fikri....
Ze vallen stiekem als een blok voor elkaar....
ze ver...
IK ging even rechtop zitten. "Nabil, ik ga wel even met papa praten", zei ik." Maar wat er ook gebeurt, ik wil dat jij weet dat dit niets met jou te maken heef". Hij bleef mij aankijken.....
" Jij bent mijn broertje en ik houd heel van je", zei ik met een brok in mijn keel.
IK keek hem aan en probeerde een te glimlachen. " Al mag ik geen klein meer zeggen", zei ik. Hij hoorde mij en begon te lachen.
Hij gaf mij een knuffel." Ik vraag je niet om hem te vergeven maar gewoon even met hem te praten", zei hij.: Weet ik" zei ik. Zal ik hem roepen? Vroeg hij. " Doe maar", zei ik.
Hij stond en liep naar beneden. Ik stond ook op om mij even weer op te frissen. Ik waste weer mijn gezicht en smeerde mijn crème op. IK had nu echt geen zin meer om nog make-up op te doen.
Ik ademde diep in en haalde mijn schouders op. Het uur van de waarheid dacht ik hardop.
Ik begon ergens toch wel zenuwachtig te worden…Mijn hartritme versnelde. Dit heb ik 10 jaar uitgesteld.
Even ging ik terug in de tijd. Alle momenten met mama kwamen weer naar boven. Haar lach en haar lieve woorden. Ook de momenten dat ze boos was als ik te laat kwam. De avonden dat ze naast mijn bureau stond en mij op mijn huiswerk te wijzen. De dagen dat ik ziek was en met soep kwam aanzitten. De tranen stroomden over mijn wangen. Zelfs het moment dat ze mijn hand vasthield bij het gaatjes prikken zag ik voor mij...
Alle momenten. Tot het moment dat ze levenloos voor mij op de grond lag. Ook dat moment probeerde ze mij te beschermen. Ook toen had ze haar liefde bewezen………. De tranen leken niet te stoppen....................
Ik slikte weer en veegde mijn tranen weg.................
Ik zuchtte en waste mijn gezicht opnieuw. Ik probeerde mij weer te vermannen. Ik zuchtte weer....IK keek even in de spiegel en smeerde weer crème op.
Mijn handen leken nu te trillen.
Ik liep uit de badkamer en ik ging naar mijn slaapkamer. Ik hoorde niet snel daarna geklop op de deur. Fikri en mijn vader stonden bij de deur.
Wat Fikri kwam doen, begreep ik niet. Ik denk dat hij probeerde te peilen of het goed ging of dat ik nog boos op hem was.
Fikri keek mij aan en ik wendde mijn blik naar mijn vader. Papa keek Fikri aan. "Shukran waldi, ik ga even met mijn dochter praten", zei hij zacht.
Fikri knikte en liep daarna snel weg.
Ik ben op het bed gaan zitten en papa kwam ook op het bed zitten. Hij had een doos bij zich.
"Benti", zei hij." Ik ben heel blij dat je mij deze kans geeft. Ik wilde iets zeggen…Nee, zei hij. "Jij moet mij aanhoren", zei hij.
"Je hoeft mij niet te vergeven". Ik kan mezelf niet eens vergeven. "In de afgelopen 10 jaar gaat geen dag voor bij zonder aan je moeder te denken". Geen dag!!!Ik zag hem zijn keel schrapen. Hij slikte en zijn stem werd zwaarder. Hij gebon te praten en zijn stem werd hees............
"Ik heb zoveel spijt van die dag"." Niet alleen van die dag. Van al de jaren dat ik alcohol dronk", zei hij nu met een zucht. "Je moeder en jullie verdienden dat niet" Ik keek hem aan en ik kreeg een brok in mijn keel. Ook zijn ogen werden vochtig.
Hij keek mij aan en zuchtte weer...........Dit was zwaar, mega zwaar voor hem. In zijn ogen las ik spijt, onmacht maar vooral verdriet..
"Ik heb je oom niet vergeven en mezelf ook niet". "Ik vraag je ook niet om ons te vergeven". "Niemaand zal dat doen", zei hij." Ik ben ook blij dat je contact hebt met Nabil en dat je verloofd en goed terecht bent gekomen, zei hij met een zucht.
"Ik hoop alleen dat je mijn situatie kunt begrijpen". "Je oma is ziek en ook zij gaat kapot. "Ik probeer met al mijn kracht om mijn broertje te woord te staan"." Ik geloof ook oprecht dat hij ook spijt heeft" maar dat neemt de pijn niet weg.
"En hij heeft nu ook zijn leven verbeterd". "Voor mijn moeder doe ik het", zei hij. "Ik praat af en toe met hem". Die dag kwam hij juist om over jou te praten, zei hij met een brok in zijn keel "Hij maakte zich zorgen",zei hij zacht.
Hij keek mij weer aan en een traan glipte langs zijn ooghoek. Hij was gebromen...
"Ik wil dat als ik bij je oma binnenkom, dat hij dan niet meteen hoeft op te stappen". Meer niet zei hij weer. "We doen het stap voor stap"." Maar dat is mijn situatie", zei hij. Ik zal je niet vragen om je oom te zien of te spreken". "Ik vraag je alleen of je mij een kans kan geven en mij af en toe bezoekt", zei hij hees. "Meer niet".
Zijn stem was nu vol verdriet......Het brak mij...Ik kon niet meer. Ik scheurde letterlijk van binnen kapot...
De tranen rolden over zijn wangen. Ik trok het ook niet meer en ik begon ook te huilen. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij stond op en was een beetje de kluts kwijt. Hij stond er ook ongemakkelijk bij.....
Hij wist het gewoon niet. Hij durfde mij niet vast te pakken. Ik stond ook op en omhelsde hem. En nu liet ik mij echt gaan.
Alles kwam eruit.ik huilde.... Ik schreeuwde het uit van verdriet....Hij omhelsde mij inning en we bleven even huilen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
