Maria is een jong Marokkaans meisje met een traumatisch verleden dat studeert voor psychologe..
ze werkt als verpleegkundige om haar studie te bekostigen....
Ze ontmoet dan de vlotte Fikri....
Ze vallen stiekem als een blok voor elkaar....
ze ver...
De volgende was ik vroeg wakker. Ik was blij dat ik vandaag vrij was. Ik moet alleen nog iets verzinnen. Fikri werkt thuis en als ik wegga zal hij toch vragen waarheen en ik wil Farida of Esmae hierin niet bij betrekken.
Ik stond op en ben meteen gaan douchen. Ik kleedde mij daarna snel aan en liep door naar de keuken. Niet veel later hoorde ik hem in de badkamer.
Ik had niet veel in huis dus ik kon alleen koffiezetten. Hij liep kort daarna ook de woonkamer binnen."
Fikri, ik heb niets in huis" zei ik. Hij keek mij aan glimlachte. We ontbijten wel buiten de deur. Hij nam de kop koffie van mij over en gaf mij een kus. "Het is toch mooi gefixt hier" zei hij lachend.
"Jammer dat we binnenkort afscheid van deze plek moeten nemen"
HIj draaide zich weer om naar mij.
" We kunnen ook hier intrekken" zei ik. Of we kunnen zo'n afstandrelatie houden." Jij daar en ik hier en we spreken dan af" zei ik lachend. "We kunnen dan zo eeuwig daten".......
Hij keek mij aan en zijn gezicht sprak boekdelen. Ik schoot in de lach. Wollah, zei hij. "Ik zat er zelfs aan te denken om je thuis op te sluiten".
"Je bent dan helemaal alleen maar van mij. Lieverd, weet je wat de grootste gevangenis is. Nee, zeg het maar psycholoog". "De angst dat je hebt dat iemand je pijn kan doen" zei ik.
"Heel diep" zei hij lachend. Hij trok mij naar zich toe. "Maar jij gaat mij niet pijn doen", zei hij lachend.
"Ik vertrouw erop omdat ik je vertrouw" zei hij lief. Ik keek hem aan en moest even slikken........
Ik stond op het punt om alles te vertellen maar ik kon het niet...Nee, ik ga een poging doen en dan vertel ik alles.......Ya ar bi, help.
Ik keek hem weer aan en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik moest voor vandaag iets verzinnen om de deur uit te gaan en heel geloofwaardig te klinken.
Ik keek hem weer aan." Fikri, ik ga vandaag nog naar het GGZ", zei ik. Hij keek mij vragend aan. Je bent toch vandaag vrij? Of heb ik mij vergist. "Ik dacht dan kunnen we gezellig thuis een feestje bouwen" zei hij lachend.
"Nee, ik moet echt gaan", zei ik weer." Ik moet mijn verslagen nog uittikken en ik loop echt achter" zei ik met een zucht. En ergens loog ik ook niet, ik liep achter met de verslagen. "Dat kun je thuis toch ook", zei hij lief. Nee, jij gaat mij niet met rust laten en ik heb echt mijn concentratie nodig, zei ik lachend. Safi zei hij. Moet ik je afzetten? Nee, ik ga met mijn eigen auto. Ik weet niet hoe laat ik klaar ben en ik wil daarna wat boodschappen doen.
HIj keek mij vragend aan. Je bent mij toch niet aan het afwimpelen, zei hij plagend. Nee, tuurlijk niet, zei ik. Hij keek mij aan en lachte, is goed schatje.' Laten we dan eerste ergens een ontbijtje doen en dan splitsen we". "Dat Is goed" zei ik.
We hadden gezellig ontbeten en rond 10 uur splitsten we onze wegen. Ik reed eerst richting het GGZ en daarna zette ik de koers richting Nieuwegein. Het klinkt gek, maar ik was bang dat hij achter mij aan zou rijden.
Ik was aangekomen in Nieuwegein en ik wist eigenlijk niet waar ik moest beginnen. Dit moet ik slimmer aanpakken dacht ik bij mezelf. Ik zat in de auto en probeerde iets te bedenken. Ik kwam met een idee. Ik belde Nabila op. Ze nam gelijk op.
"Goodmorning love", hoorde ik haar vrolijk zeggen. "Goedemorgen lieverd" zei ik. Ik heb je hulp nodig, zei ik. "Shoot", zei ze. Ik wil vanavond gaan koken voor Fikri en ik moet wat boodschappen doen, zei ik. Ik heb nu een afspraak in Nieuwegein en ik dacht misschien ken jij hier een slager. Welke raad je? Vroeg ik. "Jullie kennen vast wel goeie slagers hier" zei ik.
"Nou je kan gewoon naar de schoonvader van Zakia" zei ze. Hij heeft goed vlees als we mama mag geloven. Zij koopt daar al het vlees, zei ze weer.
Oh, dat is prefect zei ik. "Liever bij familie, of niet" zei ik lachend. Zeker, als familie moeten weer voor elkaar staan, zei ze lachend. Heb je het adres? Vroeg ik. Oh het nummer niet, maar wel de straat, zei ze. "Ook goed" zei ik. "Er zullen in die straat niet veel staan" zei ik lachend.
Nee, zei ze. Volgens zijn er maar twee. Ik app je het adres. Succes vanavond, zei ze lachend.
Nabila, lieverd. Niets tegen Fikri zeggen. Het is een verrassing. "Je hebt mij vandaag niet gesproken" zei ik lachend. Mine lips are sealed, zei ze weer. We hingen op en even later kwam haar berichtje binnen.
Ik vond het vreselijk om te liegen maar ik kan nu even niet anders. Ik hoop alleen dat ik hier goed aandoe.
Ik keek naar mijn telefoon en moest even diep ademhalen. En nu hopen dat hij daar is.
Ik startte de auto en reed door naar de slagerij. Binnen 20 minuten was ik gearriveerd. Het was vrij druk in de straat. Er waren meer winkels en het was ook meer een winkelstraat. Ik kon nog net op tijd een parkeerplaats vinden.
Ik stapte uit en liep de straat in. De eerste voorbijganger vroeg ik naar de slagerij. Het was gelukkig maar net twee deuren verder en nu hopen dat het meteen raak is.
Ik liep naar binnen en keek even om mij heen. Het was vrij rustig in de winkel. Een jongen stond bij de kassa. Verder liepen nog twee mannen de winkel in. IK zuchtte......Ik wist nu niet wat ik moest doen. Ik wist ook niet of ik bij de juiste slager stond. Vlees kopen had nu echt geen zin. Ik was niet van plan om meteen naar huis te gaan. Ik wilde de deur uitgaan en een man liep naar binnen.
Hij keek mij een beetje geschrokken aan. Ik moest ook even slikken. Ik zette met moeite een glimlach op. Het was de man die ik zocht. Hij knikte en wilde doorlopen. "Salam Ami" zei ik. Salam benti, kun je alles vinden? Vroeg hij op vriendelijke toon. Ik bleef hem aankijken. Ik heb u toch eerder gezien? Vroeg ik weer. "U was toch in het ziekenhuis" zei ik. Ziekenhuis? Zei hij. HIj keek mij een beetje verward aan.
"Ja", zei ik. Een paar maanden terug in Maastricht zei ik op droge toon. Heeft u uw zoon nog gevonden? . Mijn zoon? Vroeg hij. Ja zei ik. U heeft toch een zoon die Rachid aan, zei ik weer. "U zocht die nacht naar een zoon", zei ik weer. . Oh ja, klopt, zei hij weer. Ik herinner mij het weeer. Nee, Rachid is terecht zei hij en zette een glimlach op. "U heeft goed geheugen" zei hij. Ik keek hem aan glimlachte.
Ik ben blij dat u uw zoon hebt gevonden. "Jazeker, mij zoon is ongedeerd". Hij was met vrienden weg." Elhamdoelilah" zei ik.
Hij knikte en zei verder niets. Hij liep daarna richting de twee mannen die in de winkel stonden. Hij begon met hen te praten en ik draaide mij meteen naar hun.
Ik kreeg het benauwd en mijn hart ging te keer.........Die stemmen, Ik herkende ze.........Zij draaiden zich om naar mij. Ook zij herkenden mij nu................Ik bleef hen aankijken. Ik wist even niet wat ik moest doen.........
Ik keek naar heb postuur...........Het zijn ze, het kan niet anders.......
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
