DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 26

Fikri, ik weet niet of het verstandig is om de beelden van Ghalid op te vragen, zei ik.

"Hij zegt dat hij juist buiten de radar van de politie wil blijven". Ik ben iemand graag die naar de politie stapt, maar nu twijfel ik, zei ik. 

"Ook omwille van je familie", zei ik weer. Hoe bedoel je? Vroeg hij. 

" Ik begreep dat hij bang was dat de politie juist de zaken van je vader wil sluiten". Ik zuchtte……Ik wet het niet. "Misschien moeten we even wachten of je geheugen terugkrijgt".  Als het te lang duurt, dan gaan we naar de politie, zei ik weer . 

Hij zuchtte en keek mij aan. "Dit ga ik niet lang volhouden" zei hij. Sorry, ik kan je niets beloven en ik kan er nu echt niets van maken. "het is een kwestie van tijd", zei ik.

De week daarop ging het vrij moeizaam. Fikri werd steeds meer gefrustreerder van de situatie. Hij had ook gewoon de angst dat het niet meer ging verbeteren.  Hij werd steeds meer humeuriger. 

Fikri, wil je misschien even de deur uit? Vroeg ik. We gaan dan even paardrijden, zei ik." Frisse lucht is goed en je kan zo alleen met je gedachten bezig zijn". "Waar ik altijd ga, komt geen hond" zei ik.

Meen je dit? Vroeg hij. Ik en paardrijden! Ik rijd auto, motor een fiets maar zeker geen paard, zei hij op een geïrriteerde toon. Waarom niet? Vroeg ik. Vind je het zielig voor het paard of zo? Vroeg ik.
Nee, zei hij." Die beesten leven en kunnen onvoorspelbaar zijn", zei hij bot. "Wil je misschien dat zo'n paard mij eraf gooit en dat ik mijn geheugen nooit terugkrijg? Zei hij op een geïrriteerde toon.

Ik keek hem aan en zei maar niets. Hij is gewoon gefrustreerd.  IK kan gewoon niets goed zeggen. 

Ik begon mij soms ook behoorlijk aan hem te ergeren. Hij gaf zo snel op en als het na 5 minuten niet het resultaat had dat wilde bereiken, ging hij weer iets anders proberen.

Het geduld van een kleuter. Mijn ideeën waren nooit goed. Alles wat ik voorstelde was niet goed. Het zou niet helpen.

Vind hij het gek, als hij na 5 minuten weer opgaf. 

 Ik probeerde alles om zijn geheugen te triggeren. Ik liet hem opleidingen zien van civiel techniek. Offerfeest, schapenfeest. Probeerde over zijn vader te praten. Maar niets hielp. Jeugdspelletjes tot puzzels. Het lukte maar niet.

Hij was de hele dag op de IPad en probeerde van alles. Maar hij kon zich de essentiële dingen niet herinneren. Wie hij was. Wie zijn ouders waren en wat voor werk hij precies deed. Wei zijn vrienden waren en waar hij weleens op stap ging.  Ik had zelf een PlayStation voor hem gekocht om ook de tijd te doden.

 Ik merkte ook dat hij veel nachtmerries had. Ik vroeg of hij ergens van droomde, maar ook dat kon hij zich niet herinneren. 

We zaten op de bank en hij trok mij naar zich toe." Lieverd, je doet heel veel moeite en ik ben soms niet te genieten.
"Soms", zei ik sarcastisch.

Sorry" zei hij. Heel vaak. "Het ligt aan mij en niet aan jou" zei hij lief." Ik weet het" zei ik. HET LIGT ECHT NEIT AAN MIJ. 

"" Dus je moet je je nu verontschuldigen" zei ik. Oh moet ik dat?  Vroeg hij lachend. Ja, een dag heeft 1440 minuten en het kost je maar 30 seconden, zei ik.