DANGEROUS (VOLTOOID)

DANGEROUS Deel 54

Na het ontbijt zijn we eerst om  boodschappen te gaan doen. Ik wilde niet meteen gaan. Het was nog te vroeg. 

Ik wilde vandaag Tajine maken en Fikri was helemaal verrukt. Dit wordt een uitdaging. Ik denk dat die moeder heel goed kan koken. Ik hoop echt dat ik het waar kan maken.

We stonden bij de groenteboer en hij keek mij even aan." Je hoeft het niet te maken", zei hij. Ik weet het, de laatste eek dat ik het probeerde eindigde in brand. "Maar ik wil het gewoon leren", zei ik met een zucht. 

 "Schat, ik wilde het niet oprakelen". En het is echt heel lief van je dat je voor mij Marokkaans wilt koken". Maar het hoeft echt niet. " Ik weet het" zei ik.

IK kan niet Marokkaans koken en ik ga het kunnen" zei ik bot. Dat is een feit.   
Hij zuchtteen zei niets meer...

Na een uurtje waren we klaar en reden weer terug. Ik zette alles klaar. "Lieverd, we doen in het weekend", zei hij. We eten straks buiten de deur en morgen koken we samen, Safi?

Ik zuchtte.......Oke, als het fout gaan, zijn we beide schuld zei ik lachend.

Hij hielp daarna nog met opruimen. We waren stiekem toch bijna twee uur bezig.  

Ik keek hem aan. Zullen we naar de stad gaan? Vroeg ik. Hij greep mij vast." Nee, ik denk dat je tijd aan het rekken bent". Hoe bedoel je? Vroeg ik. "Adil", zei hij.  Ik zuchtte……..Hij pakte mijn telefoon en belde hem. Hij zette Adil op de speaker.  

Hoi Adil, ik ben het Fikri. Het was even stil. "Maria en ik zijn onderweg" zei hij. "We zijn er over een uurtje. Prima zei Adil. Ik zie jullie straks.
Fikri keek mij aan en glimlachte.
Yallah, we gaan. Ik zuchtte……….Wil je dat Nabila meegaat? Vroeg hij. Nee, ik moet eigenlijk alleen gaan, zei ik. "Nee" zei Fikri. Jij gaat niet alleen. "Ik ga mee", zei hij stellig.  

De weg naar Haarlem was ik stil. Ik deed mijn ogen dicht. Ik probeerde Adil mij weer voor te stellen. Het lieve jongentje die soms ook behoorlijk ondeugend kon zijn.

Ik kon zijn gezicht mij niet helemaal voorstellen. Zeker nu ik zijn stem heb gehoord. Het paste niet meer bij dat jongetje. Dat deed een pijn. Ik moest een brok weglikken.

Ik dacht weer aan die dag en hoe Adil er ook verloren bij stond Hij zag mama ook liggen. Oh wat doet het met een kind. De tranen begonnen te stormen. Oh Y ar bi, help mij.  

Fikri pakte mijn hand en zei verder niets. Op dit moment kon hij ook niet veel zeggen. Niemand kan wat zeggen.  

We reden een straat in en het was behoorlijk druk. Het was inmiddels bijna 5 uur. Je zou verwachten dat iedereen binnen zat om te eten.

We bleven even in de auto zitten. Ik keek Fikri aan en hij zette een glimlach op. Ready, zei hij. Ik knikte............

Fikri belde Adil op. "Ik sta buiten" zei hij." Een zware range rover" zei Fikri. "Links twee deuren van jullie vandaan", hoorde ik hem weer zeggen.

Ik keek even naar Fikri en hij kneep lichtjes in mijn hand. "Lieverd, het gaat goed komen", zei hij lief.
"Hij wil je jou net zo graag ontmoeten als jij hem". 

Ik moeste even diep ademhalen. Ik keek weer richting de voordeur van het huis. We zagen een deur opengaan en een jongen liep naar buien.

Hij was geen jongen meer. Meer een man. Zeker wel 190 of zo. Ook vrij breed gebouwd. Hij had zijn haar kort. Ik had hem nooit meer herkend. Dat kleine jongetje was nergens meer te vinden. Ik zag hem richting on lopen en mijn hart ging tekeer.  

Fikri stapte uit en ik daarna ook. Hij kwam op mij af en de tranen stroomden over mijn wangen.

Hij greep mij vast en omhelsde mij innig.
Hij begon te huilen en ik schreeuwde het uit. Ya ra bi, ik huilde..........en trok het niet meer.

Hij wilde mij even loslaten maar ik wilde niet loslaten. Ik bleef alleen maar huilen.........

Hij aaide mij over mijn hoofd. Maris, ssstttt.....rustig zei hij snikkend……Lieverd, rustig zei hij weer……..
Hij wreef over mijn armen en ik liet voorzichtig los. 

Hij keek mij aan en glimlachte…….zijn ogen waren rood, maar hij bleef mij aankijken.

Ik zuchtte en veegde mijn tranen weg. "Je bent echt een man", zei ik. Ik moest even brok slikken.

Ik probeerde weer niet te huilen

"Nou jij bent ander ook niet meer een meisje", zei hij en glimlachte. Fikri kwam bij ons staan en gaf Adil een hand. 

 Ik ben Fakir El Kasri zei hij. "Ik ben de verloofde van je zus" zei hij.  

"Mecharfien" zei hij. Hij keek mij vragend aan." Ik ontmoet je net pas en we hebben elkaar veel te vertellen" zei hij.

Hij keek weer naar Fikri  "Maar ik ben nu een beetje in de war" zei hij. 

Fikri keek hem vragend aan.

" Nou Een paar maanden terug is een man bij ons geweest om de hand van mijn zus te vragen". Wat!!!! zei ik. Ik keek daarna naar Fikri.  Ik wist even niet wat ik hoorde. 

"Mij om de hand vragen", zei ik geschrokken. Weet je dit wel heel zeker? Vroeg ik. Hij keek mij aan en pakte mijn hand. 

Nada is pas 6 jaar. Nada?  Vroeg ik. Nada is je halfzusje, zei hij zacht." Ons zusje". "Je hebt ook nog een broertje van 5", zei hij weer. Hij heet Youssef. Ik slikte en zei even niets. "De man die hier is geweest kwam voor jou", zei hij en.

Wie dan? Vroeg Fikri.. Hij heette Amir. Amir nog iets, zei hij. Amir!!!!! Schreeuwde ik. Ja, maar hij is daarna nooit meer terug geweest. Papa heeft nog nagevraagd, maar hij is van de aardbodem verdwenen.  

Ik raakte helemaal in de war. Ik schudde met mijn hoofd. Hoe wist hij waar jullie woonden? Vroeg ik.

Zijn ouders schijnen de ouders van Loubna  kennen. "Onze stiefmoeder". Zijn buren.
" Loubna komt uit Breda". Zijn ouders wisten niets van de handvraging en papa liet het maar zo.

Mijn hoofd begon letterlijk te draaien.
Ik kon het niet geloven....

Fikri keek mij aan en pakte mijn hand vast. Hij wendde zich weer tot Adil.

Weet die Amir van jullie verleden af, vroeg hij. "Ik denk het" zei Adil. Mijn stiefmoeder kent het verhaal, en als zij buren zijn, dat moest haast wel.

Ik keek Fikri aan en ik voelde mij behoorlijk schuldig…………..