Şişenin soru kısmı ona diğer kısmı da bana bakacak şekilde durduğunda gergince dudağımı ısırdım.
"Doğruluk mu, cesaretlik mi?"
Sakin sesi ile biraz olsun rahatlasamda kalbim hâlâ hızlı hızlı çarpıyordu. Bu oyun beni geriyordu.
"Cesaretlik."
Doğrulu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her düşüncelere daldığımda, ilk düşündüğüm şey: hayatın ne kadarda değişik ve sürprizler ile dolu olduğuydu. Kendimi bunu düşünmekten alamıyordum. Daha dün kimseye aile sevgisi alamadığım için üzgün olduğumu göstermemeye çalışıyordum. Bugün ise bir sevgilim vardı ve ben onun benim ile neden sevgili olduğunu düşünüyordum.
Az önce kurduğum cümleyi yaşadıklarımı bilmeyen birisine söylesem muhtemelen beni aklını kaçırmış biri olarak görürdü. Kim sevgilisinin neden onun ile sevgili olduğunu sorgulardı ki? Ama benim durumumdaki hemen hemen herkesin bunu yapacağını düşünüyordum.
Tanrı aşkına daha birkaç gündür tanıdığınız çocuk, sizin ile üç ay boyunca sevgili olmayı istiyordu! Bunun herhangi bir açıklanabilir tarafı yoktu kesinlikle.
Birisi ile sevdiğin için sevgili olabilirsin ancak. Ona aşık olursun ya da hoşlanırsın. Bunun dışında sırf popülerliği, yakışıklılığı ya da başka bir konu içi onun ile sevgili olursan bu gerçek bir ilişki olmaz.
Bizimki de bu hesaptandı işte. Ne ben onu seviyordum, ne de o beni. Sadece onun bildiği ve benim bilmediğim bir nedenden ötürü sevgiliydik. Daha fazla bu konuyu düşünürsem çıldıracağıma emindim. Bu yüzden ofladım ve etrafıma bakınarak dikkatimi yönlendirebileceğim bir şeyler aradım fakat bulamadım.
Onun yerine dün olanlar düştü tek tek zihnime. Beni sahildeki evlerine götürmüştü. Üst kattaki bir duvarı camlarla kaplı bir odaya girmiştik. Ben test çözmeye çalışırken o beni izlemişti. Neden izlediğini sorduğumdaysa, istediği için izlediğini söylemişti. İlişkimiz hakkında sorduğum soruların çoğuna "istediğim için" cevabını vermesi beni delirtiyor desem yeridir. Bir cümleden bu kadar mı nefret edilir? Ben ediyordum işte.
Her neyse, ona neden benim ile sevgili olduğunu sorduğumdaysa bir süre yüzüme bakmıştı boş bakışlarla ya da ben öyle sanmış, sanmak istemiştim. Gözleri cidden güzeldi. Gözlerine bakan her insanı bir kara delik misali çeken irisleri vardı. Gözlerine her baktığımda beni çektiyordu. Yine aynı şekilde olmuştu işte. Gözleri beni içine çekmişti resmen.
Ben onun gözlerine bakarken o benim yüzümün hepsini incelemişti. Kötü hissetmedim desem yalan olurdu. Çünkü bu kadar yakınımdan ve dikkatli bir şekilde baktığı için kendimi daha fazla kusurlu hissedip, düzeltmek istemiştim.
Eunbyul'un dediği gibi güzel ya da seksi bir kız değildim. Hiçbir zaman da seksi olmak gibi bir gayem olmamıştı. Her şey düzdü benim için.
Gözlerim ne büyük ne küçüktü. Orta derecede büyüklükteydiler. Kaşlarım kalındı fakat kendiliğinden oluşan kavisleri vardı. Çoğu insanın kaşlarının şekli olmazdı, onlar kendileri keserek şekillendirirdi. Fakat benim kaşlarım şekilliydi. Bu yüzden sadece kenarından topluyordum keserken. Şeklini hiç bozmuyordum.
