[ Le Paradis En Enfer ]

47- delice

Coley~

Dante ile bahçeye çıkmış, biraz olsun olanları unutarak yürüyüş yapıyorduk. Aslında o gün o odada baya bir konuşmuştu birbirimize açılmış, itiraflar etmiştik. Sadece biraz çekingenlik ediyordum ve nedeni bu kadar çok ağır olayların yaşanmış olmasıydı.

Düzene girmeye başladığımıza göre biraz açılabilirim diye düşündüm. Ve ona bu teklifte bulundum. Dante adım atmaya çalışmıştı ama ben geri adım atmıştım. Ama artık dedim ya işler düzene girmeye başladığına göre geri adım atmaya gerek yok.

"Şu tarafta oturmak için bir yer var sanırım. Oraya gidelim olur mu?"

"Olabilir."

(BD: bemim minik bebeklerimmmmm soft couplemmmmm)

Bahsettiği yere doğru ilerlemiş ve oturmuştuk. Tamam şimdi ne yapmam gerek?

"Coley, bir sorun mu var?"

"Hayır. Yani sadece nasıl davranmam gerektiği hakkında emi-"

"Coley, yanımda rahat olmanı istiyorum. Sonuçta ikimizin de birbirimize karşı sevgisi var. Kendini geri çekme artık. Yanımda olmanı ve yanımda rahat olmanı istiyorum."

"Deneyebilirim."

***

"Dante yapma!"

Tamam buraya nasıl geldik dersek hemen anlatayım. Bir süre oturup konuştuktan sonra Alvin'i bulduğumuz şelaleye gitmeye karar verdik. Ardından onu suya ittim ve o da beni ıslattı. Şuan ikimizde suya girmiş oyun oynuyorduk. .

"Dante hasta olacağız."

"Cehennem de mi? Bu sıcakta mı? Benim bildiğim hep sıcak burası. Hani kış yok ya burada."

"Belki ben sıcakta da hasta oluyorum."

"Çok pardon efendim. Sizi hemen sudan çıkarayım ve kurutayım o zaman."

Beni kucakladığı gibi ağaçların oraya doğru ilerledi. Hadi ama kalbim yerinden çıkacak. Ağacın altına geldiğimiz beni yavaşça oturttu.

"Havlu falan almadık. Bu yüzden ıslak kalacaksın. İstersen geri dönelim."

"Hayır. Sadece şaka yapmıştım. Biraz böyle oturalım. Sonra gideriz."

"İyi, oturalım."

Yanıma oturduğunda aniden gelen cesaret ile başımı omzuna yasladım. Tek adım atan ben değildim. O da hemen ardından elimi tuttu. Kalbim yerinden çıkacak. Elimi aniden bırakması ile başımı kaldırdım. O ise bana gülümsedi. Ve kolunu belime atıp kendine daha çok yakınlaştırdı.

Kalbim delice atarken kendine has olan kokusu geliyordu.

***
Dante~

Coley, küçük bir sincap gibi hem utangaç hemde enerji dolu biri. Onu sevmek için önce kendinize alıştırmanız ve güvenini kazanmanız gerek. Ardından kendi kendine yanınıza gelecektir. Bizi odaya kapattıkları akşam sanırım birçok şeyi yenmiş ve halletmiştik. Ses geçirmeyen kapılar sağolsun neler olduğunu Adolfo duymamıştı.

Sincabım şuan göğüsümde uyuyordu. Eve gitmemiz lazımdı. Düğün hazırlıkları, Belinda'nın kraliçe olacağı için yapılacak tören ve ayrıca bu seferde Belinda kendi annesini yani kraliçe Alanis'i uyandırması gerekti. Düğünü o zaman yapmak istiyordular. Bu yüzden neredeyse bir haftadır sürekli yatıyordu.

Biz ise Coley ile arada bir bahçede dolaşıyor. Bazen onun utanmasını umursamadan öpüyor, geceleri odasına gizli kapıdan girip onu izliyor-ki bu kapıyı bana Adolfo göstermişti- ve bazen yanına yatıp saçları ile oynuyordum.

Coley artık bana biraz daha yakın davranıyordu. Daha önceden bir uzaklık vardı evet ve ben bunu yaşanan olaylara bağlıyordum.

Kral Duke geçen günlerde beni yanına çağırmış ve Coley hakkında konuşmuştuk. Coley'i kendi oğlu gibi gördüğü için beni bolca uyarmış ve ona gelen tek zararla beni yok edeceğini anlatmıştı.

Bizim flört gibi bir aşamada olduğumuzu söyleyen Adolfo olduğuna emindim. Bu yüzden bende onu ifşa etmiştim. Pişman değilim.

Kral Duke gerçekten Coley'i çok önemsiyordu. Ki Coley de öyle güzel bir çocukluk geçirmiş biri değildi. Onun tüm yaralarını öpmek ve onları da sevmek istiyordum. Sevmeden, sevilmeden insan yaralarından arınamaz, kurtulamaz.

Daha da geç olmaya başladığın da ormanda ki diğer canlıların bize bir şey yapmaması için onu kucakladım ve kanatlarımı ortaya çıkararak uçmaya başladım.

Eve döndüğümüzde odamıza dönmüş ve onu yatağa yatırmıştım. Güzel sevgilim. Minik çocuk. Kalbimin en güzel ritmi.

________________
Finale yakınn <3

Bilgisaydan yazmak daha mantıklı geldi hehehe☼

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN MİNİK BALLI ÇÖREKLERİM<8