[ Le Paradis En Enfer ]

25- oğlu

Elleri buz tutmuştu. Bilekleri ise kesikler içindeydi. Umudu gittikçe azalıyor, güçleri de gittikçe artıyor ama bunu bilmiyordu.

Yatağın içinde uzanmış yatıyordu yorgun ve bitkin beden. Göz kapakları kapanmak için yalvarır iken, o tam tersi için yalvarıyordu. Çok ağladı minik beden.

Çok istedi buradan kurtulmak. Hatta denedi bile kaçmayı. Ama başaramadı. Yakalandı ve cezalandırıldı. Bembeyaz teni yaralar içinde, kanlar içinde kaldı.

Çığlıkları kimse tarafından duyulmadı. Zaten çığlık da atamıyor artık. Boğazı acıyordu. Elleri titriyordu. Bedeni çok yorgun düşmüştü.

Sevdiklerini istiyordu. Özellikle de sevdiğini. Bir şeytana aşık olmuş küçük melek. Korkuyordu. Çok korkuyordu. Sanki biri her an yine ona dokunacakmış gibi, yine ona zarar vereceklermiş gibi korkuyordu.

Alarice'i istiyordu. Belki o onu korurdu. O onun yaralarını sarar ve öperek iyileştirirdi. Herkesin sevilmeye ihtiyacı vardır. Ama doğru kişi tarafından. Eğer o kişinin doğru kişi olduğunu düşünmüyorsanız uzaklaşın.

Yanlış zamanda doğru kişiyi bulmak ya da doğru zamanda yanlış kişiyi bulmak. Sevginin bir zamanı vardır. Bulunca da o zaman durur. Ve artık hep sahip olmuş olursunuz.

Sevgi aşktan güçlüdür. Çünkü sevgide kusurlar sevilirken aşkta görmezden gelinir. Sevdiğiniz kişinin kusurlarını da sevin. Çünkü ona ait her şey çok güzeldir.

(BD: aşık olmama yeteneğine sahip yazar, aşk kitabı yazıp böyle satırlar ekliyor. Breh anasını.)

Kapı açıldı. Adım sesleri duyuldu. Ardından bir beden gözüktü. Şeytanın oğlu. Kötülüklerin efendisinin ikinci evladı. Sahte evlilik ve mühür ile gerçekleşmiş bir canlı.

"Her yerde seni arıyorlar sevgilim. Ne kadar ahmaklar. Aslında tam altlarında duruyoruz. Gücün artıyor dimi? Hissedebiliyorum. Çünkü çok ağır bir aura var şuan odada. Bayılıyorum sana. Çok güzelsin. Ve benimsin."

***

Coley bütün kitabı okumuştu. Her satırı aklına bir kanaviçe işler gibi işlemişti. Bunu anlatmalıydı. Hâlâ şansları varken bunu bilmeleri gerekti.

Odadan koşarak çıktı. Koridorda herkes bir o yana bir bu yana koşuyordu. Neler oluyor diye sorguladı. Koridorun camından dışarıya baktı.

Vakit azalıyordu. Çünkü hava çoktan kapanmaya başlamıştı kara bulutlar ile. Brom gezegenin de yağmur cehennem dışında her yerde yağardı. İlk kez yağdığında Belinda buradaydı. Belki de şimdi de buralardadır diye düşündü.

Alarice'i bulmalıydı. Ama başı dönmeye başlamıştı. Dante. Uzaktaydı. Görüyordu. Koridorun sonunda ona sesleniyordu. Önce kitap düştü elinden. Bunu gören Dante yanına koşmaya başladı.

Bedeni yere yığılma dan önce son duyduğu şey gök gürültüsü oldu.

____________________________________
Selam aşklarım. Ben geldimm😻

Sizi çok özledim 😿

Efsane seyler geliyor. Kaoslar falanlar filanlar.✊🏻✊🏻

Sadece bir hafta daha dayanın. Bir hafta sonra bugün akşamında bölüm yazacağım. Cumartesi de atacağım. Uzun olacak diye tahmin ediyorum.👌🏻

Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın. 🐤

Yeni kitap haziran ayında yayında olacak ballarım🌌

OY VERMEDEN GİTMEEEE VE YORUM YAP SENİ LUBUNYA. ÖPÜYORUM SENİ MUCK 👁️👄👁️

↘️⬇️↙️