My Sunshine

CHAPTER 3

Busy ako na maglinis ngayon ng condo ko dahil bukas ay dadating na si Precious and she will stay here first until we find her a place. Alam kong excited na rin iyon na makapunta rito, though it's not her first time. Sinabi rin niya sakin na namiss niya na 'ko kaya mas lalo pa siyang excited na nandito ako.

Alas singko na ng hapon at patapos naman na akong maglinis.

Sa ilang araw na pamamalagi ko rito sa condo, yung katapat kong unit which is unit nung lalaki na tumulong sakin nung isang araw ay medyo maingay minsan. I sometimes hear them singing some random songs. Their voice is not bad though, it actually sounds good. I wonder ilan silang magkakasama doon at napakaingay nila. I know they are happy. Unlike me.

There are three rooms here at my condo at yung isa ang akin. Yung dalawa ay bakante at yun ang inayos ko simula kahapon. I remember that Precious will be going here with Crystal. Yung kwarto na iyon ang ipapagamit ko sakanila pansamantala.

I wonder how this condo will be once na nandito na sila. Magiging maingay ba 'to dahil hindi na ako mag-isa na nandito?

Nakapag-grocery na rin ako, dinamihan ko na yung mga binili ko dahil hindi na lang ako mag-isa ang magsstay dito.

I go back to my room at iyon naman ang sinunod kong linisin. I was busy getting something from my bag when I suddenly found an album.

The album is familiar. I opened it and I saw photos when I was in high school, as far as I remember it was exactly during my second year high school days. Dahil yung iba sa picture ay kasama ko na sina Precious at Angela. Agad ko rin naman na isinarado yung album na iyon at nilapag sa side table ng kama ko.

I continued cleaning my room. I just finished it quickly dahil hindi naman iyon madumi talaga. More on inayos ko lang yung arrangements ng mga gamit ko doon.

I decided to make a coffee for myself, I love coffee by the way. And I don't know if it's just me but I prefer drinking coffee than milktea.

Pakatapos kong magtimpla ng kape ay bumalik ako saglit sa kwarto ko at kinuha yung nahanap ko kaninang photo album ko. Lumabas din kaagad ako bago kinuha yung kape ko.

I went out on my unit and I was surprised to see the sky outside. It's already dark, it means gabi na. Tumuloy nalang ako na lumabas dala-dala ang kape, album, at ang phone ko.

Dahil meron ditong small balcony sa floor ng unit ko ay doon ako pumunta. Malapit lang iyon sa unit ko, as in sobrang lapit, lalagpasan ko lang yung isa pang unit and then nasa balcony na ako. Nadaanan ko rin yung condo nung lalaki dahil katapat ko lang naman. Pansin ko na sobrang tahimik doon ngayong araw, mukhang walang tao.

Inilapag ko sa table yung phone, album, at kape ko. I sat on the chair and stared at the view. The view here at the balcony is very beautiful and relaxing. Open view na rito eh. Kapag nakatambay ka rito ay makikita mo na yung iba pang condominiums and buildings.

"Peaceful." I suddenly uttered.

I get my phone and took a photo of the view then I posted it on my IG Story. I then take a sip on my coffee while scrolling down to my feed. May mga messages ako but I don't bother to reply to them dahil hindi naman importante yung mga messages nila. Wala ring messages galing sa friends ko dahil alam kong medyo busy na sila ngayon sa mga ginagawa nila.

This is my life. Boring. Feeling ko nga walang kwenta.

Ibinaba ko nalang ang phone ko at kinuha ko naman yung photo album. Sumimsim muna ulit ako sa kape ko bago ko iyon binuksan.

A picture with my former classmates ang bumungad sakin. It was taken when I was in second year high school. Sa pagkakatanda ko ay noong awarding to sa classroom ng mga may honors, and kasali ako doon. I was a consistent honor student when I was in school. I'm not only the one actually, all of my friends were a consistent honor students.

I continued flipping the pages. Most of it were just photos of me and my friends from Bicol.

Mariin kong pinagkatitigan yung mga picture doon, lalo na yung sarili ko. Isa lang ang masasabi ko. My youth is very far from what I am right now.

Because I can clearly see it on the pictures. I can clearly see how happy I was, back then. Pure happiness, hindi ko pa masyadong iniisip ang ibang bagay.

A tear suddenly escaped my eye while reminiscing those moments. I just quickly wiped it away.

I sipped again on my coffee, nakalahati ko na pala iyon.

I'm peacefully looking at the pictures on my album while my eyes can help but to get teary eyed. Nang bigla akong may narinig sa di kalayuan lang sakin.

I heared a guy cleared his throat kaya napatingin ako sakaniya only to see the guy who helped me last time. I quickly wiped my tears para hindi niya makita na paiyak na ako.

"Hello. Pwede makiupo?"

He's referring to the chair infront of me dahil iyon lang naman ang natitirang pwede niyang maupuan.

Even if I'm not comfortable with him dahil hindi ko pa siya kilala ay pumayag nalang ako. This place isn't mine so wala akong karapatan na magdamot.

He sat in front of me while I'm still looking at the pictures. I didn't even bother to say hi to him.

"Kamusta ka?" I heared him asked.

I suddenly stopped.

Matagal nang walang kumakamusta sakin but he's here. We're still strangers to each other pero kinamusta niya ako.

I looked at him and I see him looking at me with a smile plastered on his face. I noticed that he's always smiling. Natural na ba sakaniya iyon?

I didn't say a thing and I just shrugged and look again on my album. Hindi ko naman alam kung anong isasagot ko sakaniya. Kahit nga ako hindi ko alam kung kamusta ako.

"Nakakarelax dito 'no? Maganda rin ang view." I heared him say again.

Tumango nalang ako pero hindi ko na siya tinignan.

"Alam mo, minsan kapag pagod ako galing sa training namin, dito ako tumatambay. Madalas mag-isa lang ako pero minsan naman kasama ko yung iba kong ka-grupo. Ang tahimik kasi banda rito, nakakakalma." sabi niya.

I don't know what he's saying about. Anong training at ka-grupo ang sinasabi niya? Ka-grupo ba niya yung sinasabi niyang mga kasama niya sa condo?

Kahit na curious ako ay hindi ko nalang siya tinanong. Nahihiya kasi ako at wala naman akong hilig mangialam sa buhay ng ibang tao lalo na ng hindi ko naman kakilala.

"Ano palang pangalan mo? Kasi sa tingin ko madalas na tayong magkikita ngayon lalo na't magkatapat lang naman yung unit natin. Pwede ko bang malaman pangalan mo?"

Napaangat ako sakaniya ng tingin ulit. Nakangiti pa rin siya.

And what? He's asking for my name?

"Ako nga pala si Stell. Stellvester Ajero yung name ko pero Stell nalang ang itawag mo sakin." sabi niya. Inilahad din niya yung kamay niya sa harap.

Wala akong nagawa kundi tanggapin yung kamay niya dahil ayoko siyang mapahiya at ayoko rin namang magmukha sakaniya ng walang modo kaya tinanggap ko iyon.

"Azie De Vera. Just call me Azie." I simply said.