My Sunshine

CHAPTER 19

Naguguluhan pa ako, hindi ko pa alam kung ano nga bang pinapahiwatig ni Stell sa mga sinabi niya kanina.

Matagal akong nakatitig sakaniya kanina bago ako umalis sa harap niya. But he followed me here in my unit.

Parehas kaming hindi pa nagsasalita. Alam kong nakabantay siya sa kilos ko ngayon, nararamdaman ko ang titig niya kaya medyo naiilang ako. Good thing that I stopped crying.

"What are you still doing here? Di ka pa ba babalik sainyo?" tanong ko sakaniya nang hindi siya tinitignan.

"Hindi ako aalis dito hangga't hindi mo sinasabi yung problema mo." seryoso niyang saad. Parang kinabahan tuloy ako dahil sa pagiging seryoso niya ngayon. Wala ngayon yung Stell na palangiti. "Bakit ka umiiyak kanina?" tanong naman niya.

"W-Wala lang 'yon." pagsisinungaling ko.

"Azie sabihin mo na nga!"

Nagulat ako sa biglang pagtaas ng boses niya. Napahawak ako sa dibdib ko at kinakabahan ko siyang tinignan. He almost shouted, and it's very new to me.

Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba ng biglaang pagtaas ng boses niya.

"W-Why are you being like that? Kaibigan lang naman kita pero ganyan ka na agad makapag-react. What's going on with you?" mahina at may halong kaba na pagkakasabi ko sakaniya.

"Kaibigan lang? Pwes ayoko nang maging kaibigan!"

My mouth almost parted open because what Stell said. Naramdaman ko nanaman ulit ang pangingilid ng luha ko.

Ayaw na niyang maging kaibigan ako?

This is what scares me. Dahil ba sa ugali ko minsan kaya ayaw na niya? Ito yung kinakatakot ko eh. Ngayon na nga lang ulit ako nagkaron ng kaibigan pero mawawala rin naman kaagad. Baka nga ako na ang mali, may malaking mali talaga sa ugali ko.

"Ayaw mo na? Then fine!" I also raised my voice. Ayaw naman na niya eh kaya sasagarin ko na. "Leave me now! Sanay naman na ako." I said.

Hindi ko lang alam kung bakit wala akong nararamdamang galit sakaniya ngayon. Takot ang nararamdaman ko eh. Takot ako dahil ayaw na niyang maging kaibigan ko.

This is like shit. Kung kailan sobrang napalapit at komportable na ako sakaniya tapos saka naman siya aayaw. Tangina lang. Sumabay pa sa problema ko.

Napaupo nalang ako sa sofa at umiwas ng tingin sakaniya.

If he's going to leave me now at kung tatalikuran na niya ang pagkakaibigan namin then fine. I'm scared but I'm not going to cry yet, not now na nandito pa rin siya sa harap ko. Ayokong magmakaawa o magmukhang kawawa sa harap niya and most of all ayokong maging kaibigan niya ako nang dahil lang sa naaawa lang siya sakin at napipilitan. I rather be alone than that.

Few moments after ay tumayo na ako at balak ko nang pumasok sa kwarto ko but Stell stopped me. He grabbed my hand pero tinanggal ko rin kaagad iyon.

"Azie sorry... Hindi ganon yung ibig kong sabihin."

"Then what?!" I suddenly faced him. "Malinaw na malinaw ang pagkakaintindi ko Stell! Y-You said you don't want to be my friend anymore!" I'm trying hard not to cry while confronting him. "Kung ayaw mo, edi wag. Hindi ako namimilit ng tao Stell. Hindi ako namimilit sa tao na kaibiganin ako o ipagsiksikan ko ang sarili ko sa tao na ayaw naman sakin." kalmado pero mariin kong sambit sakaniya.

"Sorry, okay?" sambit niya.

He looked at me in the eyes. But when I saw his eyes getting watery ay para bang nasasaktan ako. I think it's my fault...

I breathed deep and stayed myself calm before talking to him again.

"Sorry... Kung ayaw mo na, you can leave me now. Just leave Stell. Ayokong may masabi pa sayo. I don't want you to get hurt more." yan lang ang nasabi ko. But the truth is, I have something more to tell him pero hindi ko naman masabi ngayon.

I want him to leave, yes. Gusto kong umalis nalang siya at iwan ako rito kaysa may masabi pa ako sakaniya na pwedeng ikasakit niya. And I don't want that to happen. He's so precious for me and I don't want to hurt him more. Ayokong masaktan ko pa siya kasi nasasaktan din ako sa di ko malamang dahilan.

"I will explain, Azie magpapaliwanag ako..."

Umiling-iling nalang ako.

"Just leave..." I whispered.

If he will explain, mukhang hindi ko lang din siya maiintindihan. My mind is too occupied by so many things. I he'll explain, I will give him a chance on the other day or maybe next time. Just not now. Masasayang lang ang effort niya.

I can't understand myself anymore right now. Napasabunot nalang ako sa buhok ko.

"Azie..."

"I said leave!" this time I didn't control myself anymore.

I shouted at him, again.

Parehas kaming nagulat sa inakto ko. I gulped because of nervousness and because of the tension between us.

"S-Sige, iiwan muna kita ngayon. Kung yan ang gusto mo." sabi niya.

My heart starts to pound abnormally after that.

Stell just slowly walk away, dahan-dahan lang siyang naglakad hanggang sa makalabas na siya ng unit ko. Nang masarado na niya ang pinto ay napabagsak ako ng upo sa sofa.

My hands turned into fist and my tears are now flowing down on my cheeks. Yung kaninang pinipigilan kong luha ay kusa nang lumabas ngayon.

What did I just do? I'm mad at myself right now for shouting at Stell and I'm mad because I hurted him...