My Sunshine

CHAPTER 23

AZIE's POV

I just suddenly woke up from my sleep earlier. Naramdaman ko na may humahawak sa kamay ko at humahaplos sa buhok ko.

I slowly opened my eyes. I was expecting to see Tita but unfortunately, I see someone else. Napabalikwas ako ng bangon nang makita kong si Stell iyon. How did he went here? How did he knew Tita's house?

"Dahan-dahan lang." nag-aalala niyang sambit sa biglaang pagbangon ko.

Nakita ko na napaiwas siya ng tingin sa akin kaya napatingin ako sa sarili ko. Nanlaki ang mata ko nang marealize ko na naka-tube nga lang pala ako sa itaas kaya inayos ko yung comforter at tinakip iyon pansamantala sa katawan ko.

"Sabi ni Tita Emi masama raw pakiramdam mo. Tapos umalis ka rin nang hindi man lang nagpapaalam sa mga kaibigan mo. Alam mo bang nag-alala kami sayo."

This time, I'm the one who avoided my gaze at him.

I don't know what to feel seeing him here. After what happened last night.

"Why do you care? We're not even friends anymore." I said, not even looking at him. "Paano ka naman nakapunta rito? At bakit mo kilala yung Tita ko?"

"Magkakakilala na kami ni Tita Emi matagal na. Noon pa man doon na kami sa pag-aari niyang restaurant kumakain, kaya nagkakilanlan na kami." pagsagot niya sa tanong ko. "Azie..." pagtawag niya sa pangalan ko at naramdaman ko na inabot niya ang kamay ko pero agad ko iyong binawi. "Sorry na... Hindi ko naman akalain na mamimis-interpret mo yung sinabi ko."

"Paanong hindi mamimis-interpret?!" hindi ko na mapigilan na lingunin siya. "Kung may gusto ka sanang sabihin dapat nililinaw mo! Nakita mo na na namomroblema ako kagabi, umiyak na 'ko sa harap mo tapos may sasabihin ka pang hindi malinaw sakin?!" hindi ko rin mapigilan na mapagtaasan siya ng boses.

"Sorry na nga, okay? Hindi ko iyon sinasadya..."

I just want to clear something, I'm not mad at him. At hindi ko rin alam kung bakit ayoko siyang nakikita o nagsosorry sa akin. Kasi alam ko na ano mang gawin niya o ano mang masabi niya, alam kong hindi niya iyon sinasadya.

Maybe I'm just mad at myself pero siya ang napapagbalingan ko ngayon. I felt sorry for him, pero hindi ko pa masabi.

I sighed before speaking again.

"I-It's okay now. You don't have to apologize. I'm actually the one who has a problem here, I can't control my emotions sometimes. I'm sorry for that..." I said in a low voice but it's enough for him to hear it.

"I understand you..." Stell said before reaching for my hand. This time ay hinayaan ko nalang siya at hindi ko na binawi ang kamay ko.

"Nakita mo na 'ko. You can leave now. I want to be alone." I said.

Stell immediately shook his head. "No, hindi kita hahayaang mag-isa."

Saglit akong napapikit. "Stell." I warned him.

"May sasabihin pa ako sayo. Pero sana wag kang magalit, o wag mag-iba yung pakikitungo mo sakin..." sabi pa niya.

I looked at him confused but he's looking at me seriously.

"Alam ko, baka sabihin mo na masyadong mabilis dahil ilang buwan palang naman tayong magkaibigan at magkakilala, pero sa tingin ko wala ng oras pagdating sa ganitong bagay eh. Bigla mo nalang siyang mararamdaman. Azie, g-gusto kita..." I suddenly stopped and my heart starts to beat fast again when I heared what he just said. "Gusto kita." pag-uulit pa niya. "At kung papayag ka, liligawan kita." he said.

I don't know what to say. I can't find a right word to say.

Dahil sa taranta ay bigla kong binawi ang kamay ko sakaniya. I stood up from my bed at pumasok ako sa banyo ng kwarto ko.