CHAPTER 29

761 32 45
                                    

It was evening already nang makabalik na kami rito sa Manila. As much as I want to see him ay ipinaliban ko na muna dahil gabi na at kailangan ko na rin magpahinga.

Stell didn't knew that I'm back already, wala naman kasi akong sinabi sakaniya. Maybe I'll just surprise him tomorrow if we see each other.

It's a fine afternoon for me the next day. I've decided to clean my condo dahil ilang araw din akong nawala and I want everything to be clean and organized. Nang may biglang kumatok sa pintuan. I'm not expecting someone to come here, well except for my friends. Kahit na naguguluhan ay binuksan ko nalang iyon.

My eyes widened in surprise when I see Stell standing infront of me. Ako ata yung na-surprise. I immediately gave him a hug, yes I hug him.

"Kamusta?" rinig kong tanong niya habang magkayakap kami.

Kumalas muna ako sa yakap tsaka siya sinagot. "I'm fine. How about you?" tanong ko at pinapasok ko na rin siya sa loob.

"Okay lang din. Ikaw ah, hindi mo sinabing nakabalik ka na pala. Kung di ko pa narinig yung malakas mong music kanina." sabi niya at mahinang tumawa.

I just smiled apologetically at him. "Surprise sana eh."

"Hmm. May ginagawa ka ba?"

"Naglilinis, pero patapos naman na. Bakit?" sabi ko.

Stell is sitting on the sofa habang ako ay pinupunasan ko yung table.

"Labas tayo."

I suddenly stopped for a while and think. Pero kalaunan ay tumango at ngumiti nalang ako. How can I say no to him?

I just finished what I'm doing, pagkatapos ay nagbihis na rin ako. I'm planning on going to the mall pakatapos ng kung saan man kami pupunta ni Stell. It's been a while since I last shopped for myself.

"Let's go. Saan ba tayo pupunta?"

"Diba you like coffee? So sa coffee shop tayo."

I smiled then nodded. Kilala na niya talaga ako huh.

Habang papunta kami sa coffee shop ay bigla akong napaisip. Dahilan para saglit akong matigilan.

Then I looked at Stell, I suddenly stared at him. Lalabas kami ng kaming dalawa lang, at maraming nakakakilala sakaniya, baka kung anong isipin ng mga tao kapag nakita kaming magkasama dalawa. I mean, baka dumugin siya or people might notice him with me at baka pagkaguluhan. I'm starting to overthink again.

Bago kami bumaba ng kotse nang makarating na kami sa coffee shop ay may kinuha ako. Good thing that I have some stuffs here in my car, I have alcohol, masks, wet wipes or tissues incase something happens. I handed him a face mask kaya nagtataka niya 'yong tinignan.

"Wear it. People might notice you at baka dumugin ka pa. You know I don't want people's attention, kaso kasama kita, so just wear it." I said.

Stell laughed because of it so I looked at him with my brows furrowed.

"Hindi 'yan, ano ka ba. Kung may makakilala man sakin, hindi naman sila marami kaya hindi tayo dudumugin." sabi niya.

I looked outside, marami pa namang tao. Ano ba 'to, ba't pa 'ko nagkaron ng manliligaw na sikat.

I'm still uneasy so I felt Stell's hand touched mine kaya napatingin ako doon.

"Trust me, akong bahala." he said with an assuring smile on his face.

I sighed then just nodded my head.

We got down on the car at pumasok na sa coffee shop. I'm trying to distance my walk from Stell para hindi kami magkasabay pero hinihintay niya talaga ako at hinihila pa minsan kaya wala akong magawa.

My SunshineTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon