Hastaneden çıkalı 1 buçuk ay oldu. Artık yaz tatilindeydik.
2 haftada bir antrenman yapıyorum ama yaptığım zaman günlük 6 saat yapıyorum.
Belki de bu yüzden gelişemiyorum. Bilemiyorum. Belki de daha sık ve az yaparsam daha etkili olur.
Bakugou'yu hastaneden çıktığımdan beri sadece üç kere gördüm.
Kapı tıklandı.
Momo: Girebilir miyim?
Ben: Gel.
Momo: Yaz tatiline girdiğimizden beri neredeyse hiç dışarı çıkmadın. Tatildeyiz birlikte bir şeyler yapmalıyız.
Ben: Orjinal fikirlerin varsa olabilir ama ben rutin şeylerden sıkıldım. Ayrıca bu yaz antrenman yapmam gerekiyor.
Momo: Evet ama eğlenmemiz de gerekiyor! Alt kattaki havuza gidelim mi?
Ben: Dışarı çıkalım dedin ama şimdi de bana alt kattaki havuza gitmeyi mi teklif ediyorsun?
Momo: Dışarı çıkmak istemiyorsun diye düşünmüştüm.
Ben: Böyle bir şey söylemedim.
Kapı tıklandı.
Hizmetli: Asya Hanım. Alt katta sizi genç bir beyefendi bekliyor. Haber vermemi söyledi.
Ben: Tamam hemen geliyorum!
Momo: B-bekle nereye gidiyorsun?!
Ben: Bakugou ile takılacağım. Bir de onla antrenman yapıp yapamayacağımızı soracağım.
Sonra sessizce bir şeyler dedi.
Momo: Antrenman istiyorsan bunu birlikte de yapabilirdik...
İkizim olman ve seni seviyor olmam senin güçsüz olduğunu değiştirmez. Evet güçlü bir özgünlüğün var ama psikolojik olarak özgüvensiz olan senin gibi biri kahraman olmayı haketmiyor.
Çantamı alıp odadan çıktım. Aşağı kata indim.
Ben: Çok beklettim mi?
Bakugou: Hayır. Nasılsın?
Ben: İyi işte. Momo biraz sinirlerimi bozdu o kadar.
Bakugou: Sebep?
Ben: Çok tuhaf hareketleri var.
Bakugou: Neyse boşver.
Ben: Ee söylesene nereye gideceğiz?
Bakugou: Benim evime.
Ben: N-ne?!
Bakugou: Beni duydun değil mi?
Ben: Tamam ya.
Biraz yürüdükten sonra bir eve geldik.
Ben: Burası senin evin mi?
Bakugou: Evet.
Ben: İyiymiş.
İçeri girdik. Bir kadın vardı. Bu annesi olmalı. Annesi olmalı değil. Direkt annesi! Neden bu kadar fazla benziyorlar?!
