Yere tamamen uzandım. Bulunduğum deponun üstünde bir pencere vardı. Oradan içeriye ay ışığı giriyordu. Gerçekten ne güzel! Bilincimi kaybetmemek için uğraşıyorum. Momo ve Bakugou yanımda oturuyorlardı.
Momo: Asya... biraz daha dayan. Shoto yakında burada olur.
Cevap verebilecek gücüm yok. Son gücümü gözlerimi ve bilincimi açık tutmaya harcıyorum. Aslında bu da bir yandan bir egzersiz. Çünkü ne kadar dayanırsam o kadar gelişirim.
Biri geldi. Bu Shoto olmalı.
Shoto: Siz ne yapıyorsunuz burada?!
Bakugou: Çok konuşma! İyileştir şu kızı!
Evet bu Shoto'ydu.
Shoto: Tamam. Asya elini bana doğru uzatabilecek kadar gücün var mı?
Elimi kaldırmaya çalıştım. Parmaklarım titredi ve yere düştü.
Shoto: Anlıyorum. Neredeyse hiç gücün kalmamış durumda.
Shoto elimi tuttu ve gözleri kocaman açıldı.
Shoto: A-asya?! Eline dokunamıyorum bile! Bu nasıl bir soğukluk?!?
Konuşmaya çalıştım.
Ben: Kans... kansız... lığım ilerle... ilerledi.
Shoto: Siz ikiniz delirdiniz mi ha?!? Bu kızı bu hale getirecek kadar ne halt yediniz?!?
Momo: Shoto...
Bakugou: KES LAN! NE YAPTIYSA KENDİ YAPTI!
Shoto: Tch!
Shoto ellerini değdirmeden alevleriyle vücudumu ısıtmaya başladı. Cidden hiçbir şey hissedemiyorum. Soğukluk beni hissiz bıraktı. Fakat buzlar erimeye başlayınca ısınmaya başladım.
Shoto: Sorun yok. Az kaldı.
Yaklaşık yarım saat sonra uzuvlarımı daha kolay hareket ettirebildiğimi farkettim. Bütün buzlar çözülmüştü. Ayağa kalktım.
Ben: Teşekkürler Shoto. Momo hadi gidiyoruz.
Momo: Tamam hadi gidelim.
Shoto: Rica ederim. Bu arada... Momo sen nasılsın? Yaralanmadın değil mi?
Momo: Hayır yaralanmadım. Sorduğun için teşekkür ederim Shoto.
Shoto: Rica ederim. Lütfen eve döndüğünüzde bana mesaj atın.
Momo: Evet ata-
Bakugou: LAN TAMAM İYİLEŞTİRDİN ASYA'YI ŞİMDİ DEFOL GİT!
Ben: KES SESİNİ! ÇOCUK GÜVENLİĞİMİZDEN EMİN OLMAK İÇİN YAPIYOR!
Neden bunu yaptım bilmiyorum. Sinirlerimi çıkartmak içindi herhalde. Ama aniden sustu. Sanki gururu kırılmış gibiydi. Yürüdü gitti.
Shoto: Onun nesi var??
Ben: Sadece benim için endişelendi. Ben de sinirlenince gururu kırılmış olmalı. Ondan az sonra özür dilemeliyim. Ya da az sonrayı bekleyemem. Az sonra kime ne olacağı belirsiz. Gitmem gerek. Bakugou beni eve bırakır. Bu yüzden benim için endişelenme Momo. Shoto, Momo'yu eve bırakır mısın?
Shoto: Elbette bırakırım.
Momo: Asya lütfen dikkatli ol.
Koşarak peşinden gitmeye başladım.
Ben: Hey!! Katsuki!! Lütfen bekle.
Bakugou: Peşimi bırak.
Ben: Özür dilerim. Gerçekten sinirliydim. Boşluğuma geldi. Lütfen affet.
Bakugou: Böyle özür dilemelerin sinirimi bozuyor. Uzak dur benden.
Kolundan tuttum. Gözleri dolmuştu. Demek bunu göstermemek için önüne bakarak yürüyordu. Benim de gözlerim doldu. Çünkü onu ağlatmak isteyeceğim en son şeylerden birisi...
Ben: Ben aptalım! Duyuyor musun?! BEN APTALIM!
Bakugou: Sessiz ol!
Ben: Umrumda değil! Benim umrumda olan bir şey varsa o sensin!
Bakugou: Kes sesini! Böyle olsa beni o yarı piçin yanında küçük düşürmezdin!
Başımı öne eğdim.
Ben: Ben ölmesi gereken zavallı birinden başkası değilim. İyi geceler.
Yürümeye başladım. Küçük düşürülmek nasıl bir his biliyorum. Ve ben bu hissi en sevdiğim insana yaşattım. Bu yüzden zavallının tekiyim.
Kafam eğik bir şekilde yürümeye devam ediyorum. Çünkü ben yıldızları görmeyi haketmiyorum. Ben özgür hissetmeyi haketmiyorum. İçimdeki bu vicdanın sürekli beni köşeye sıkıştırmasına tahammül edemiyorum.
Özgürlük denen bir şey olsaydı eğer, öldükten sonra iki tahta parçası arasında sıkışıp kalmazdık...
Kolumu aniden biri tuttu ve bana sarıldı. Kim olduğunu göremiyorum. Çünkü başım tişörtüne bastırılmıştı. Sadece kokusu vardı.
Bu kokuyu onun yurt odasında da koklamıştım. Çok güzeldi gerçekten. Eğer sonsuza kadar bunu koklayabilirsem işte o zaman kendimi özgür hissedebilirim.
Biraz sessizlik oldu.
Bakugou: Beni ne kadar sinirlendirmiş olsan da seni sevdiğim konusundan bir adım ileri gidemiyorum.
Sahi... Ben de öyle değil miyim? Seni sevdiğim konusundan bir adım ileri gidemiyorum...
