UNREQUITED HEART

Chapter 47: Wish

RD: Ilang beses ko bang cnabi na tatapusin ko na 'to? Nd ko na ata mabilang hahahah..

***

Hindi pa rin ako makapaniwala na nasa harap ko na ang matagal ko ng hinihintay. Ang matagal ko ng hinihiniling na makita at makasama ko. It feels surreal just by seeing her beside me, taking care of me. I couldn't believed i had a chance to be with her. To be with my twin sister.

“Why are you crying?” nataranta ito at binaba ang mangkok ng pagkain. She's feeding me right now and this was just tears of joy that i couldn't hold back.

“Masaya lang ako kasi nandito ka ate. ”

Napangiti naman ito. “I am more than happy. I thought i was late to reconnect with you.”

Umiling naman ako. “No. You're always welcome to me...to us even after the years we've lost.”

Mama cried after she learned that my sister came back but...for me. Nakapag-usap naman sila. Pero medyo aloof pa rin si ate. Ramdam kong may konti pa rin itong hinanakit sa magulang namin. And i understand that. Ang mahalaga ay kasama na namin siya ngayon. Ngunit hindi rin ito magtatagal. Mananatili siya rito hanggang sa gumaling ako.

“I have a good news for you.” masayang anya nito. “Your doctor allowed us to get you out before your surgery. However, it's just for a day. And it's risky to expose you outside for so long. So we have a day to fulfill your wish.”

“My wish?”

“Yes! Actually, m-ma--” utal nito. Nag-iisip kung itutuloy ang sasabihin. “M-mama told me about your wish.”

I smile widely when i heard her calling our mother mama. Matutuwa si mama kapag narinig niya ito.

“And I already booked a flight. We will leave tomorrow morning. So you need alot of rest. I just found a private island that we could fulfill your wish.”

“Kasama ba ang mga kaibigan ko?”

“Ofcourse. It was all settled. For you i'll do anything.”

“Will we get time to spend together?”

“That's my purpose of coming back here.” she smiled.

Hindi mapunit ang aking ngiti nang makita ko ang liwanag sa labas ng ospital. Tulak-tulak ako ni ate sa wheelchair. Pagkatapos inalalayan ako ni Euan na pumasok sa loob ng van. Sumunod naman ang iba. Dalawang van ang gamit namin hindi kasya kaming lahat sa iisa.

Kasama ko sila mama't papa, ate, at mga kaibigan ko sa isang van na ngayo'y nangunguna sa daan. Si Zester kasama ang mga barkada niyang si Light, Sham, Trey, Pom ang nasa kabilang van.

Masaya ako ngayon na kasama ko ang mga importanteng tao sa buhay ko. Pero parang may kulang. I don't feel complete.

Sighed. Kumusta na kaya sya? Naiisip nya kaya ako? Minsan ma sumagi ako sa isip niya?

I shrug it off. Bakit ko ba siya iniisip? I have my family, friends and my ate. Dapat hindi ako makaramdam ng lungkot. Tama! Wag kang nega. They prepared this to you. So you should be thankful!

Nagpahinga muna saglit sa kanya-kanya naming room. Malaki ang room na nakuha samin kaya kasama ko ang mga kaibigan kong babae. Samantalang ang mga kalalakihan ay nahati sa dalawa dahil sa dami nila.

“Maayos naman ang pakiramdam mo pagkatapos ng byahe?” tanong ni Luice.

"Oum. Nakatulog din ako kaya alive na alive ang dugo ko ngayon.” i smiled.